Hoe in Mumbai een Nederlander een Indier zoekt

Donderdag 4 mei 2006, dag 4 van de tweede Luister-en-Vertel-Tournee in India

Mumbai, in het appartement van Louise Williams.

"Wat ga je doen als je niets van Prakash hoort?", vraagt de Amerikaanse aan de Nederlander.

Hij is sinds eergisteren bij haar te gast. 1 of 2 weken heeft hij nodig om zijn voettocht voor te bereiden. Hij wil de Saltmarch nog een keer lopen, maar dan alleen en ongeorganiseerd. En in omgekeerde richting; van Dandi aan de Indische Oceaan naar de Sabermati Ashram in Ahmedabad. En als het lukt, wil hij er een boek in het Engels over schrijven: Salt.

Nou, niet helemaal alleen; hij heeft vanuit Nederland Prakash gevraagd met hem mee te lopen en die wil dat wel. Hij wilde ook graag helpen bij dat boek. Hij stelde zelfs voor samen de planning te maken na aankomst van de Nederlander in Mumbai. Maar nu die in Mumbai is, heeft hij nog niets van Prakash vernomen. Niet via-via, niet telefonisch en niet per email.

"Dat weet ik nog niet", is zijn antwoord op Louise's vraag.
"Ga je dan alleen de Saltmarch lopen? Ga je later? Of ga je iets anders doen?", wil ze weten.
"Dat weet ik nog niet", is weer zijn antwoord.

"Het is nu wel erg heet om in Gujarat te gaan lopen". Mei/juni is de heetste tijd van het jaar. Temperaturen van tussen de 30 en 40 graden zijn heel gewoon, soms erboven. Ook de droogste maand, zo vlak voor de regentijd.
"Dat is een slechte reden om niet te gaan. Tussen 5 en 40 graden is warmte en koudte alleen maar inbeelding en een kwestie van wenning. Daaronder is het koud en daarboven is het warm".

"Jaja, dat klinkt goed, maar het blijft bullshit. De regentijd komt er ook aan. Je kunt wel verdrinken.".
"Dat is ook een slechte reden niet te gaan", lacht de Nederlander de bezwaren van de Amerikaanse weg, "Verdrinken kun je overal, ook hier in Mumbai."

"En die rellen in Vadodara dan? Als vreemdeling loop je al gauw in de gaten.".
"Het zou laf zijn om die reden niet te gaan. Er is altijd wel iets aan de hand waar je heen gaat. We zouden elkaar eens wat minder vaak angst moeten aanpraten. Toen ik drie jaar geleden in Australie was, werd er gewaarschuwd niet naar Nederland te gaan, omdat dat land vanwege de moord op een populaire politicus gevaarlijk zou zijn. Nee, de belangrijkste reden om niet te gaan zou zijn als ik niets van Prakash hoor of als hij niet mee kan gaan.".

"Daar begrijp ik niets van", zegt Louise, "het risico te verdrinken of in elkaar te worden geslagen lijkt me veel belangrijker."
"Prakash speelt een belangrijke rol in het boek dat ik wil schrijven. Ik loop die Dandi Yatra niet alleen maar om hem zomaar te lopen. Eigenlijk is het een Sabermati Yatra, want de tocht gaat in omgekeerde richting. Ik wil er ook een boek over schrijven. Je weet wel, ik heb je er vorig jaar wel eens van verteld: Salt."
"Ja, dat weet ik nog wel, maar ik snap niet wat dat met Prakash te maken heeft."

"Een van de rode draden in Salt is hoe een relatie tussen twee mensen uit verschillende culturen zich ontwikkelt. Ik ben een Europeaan en Prakash is een Indier. Je kunt je voorstellen dat we onderweg veel zullen praten over wat we maar tegenkomen. Dat levert vast wel interessante dialogen op. En we zullen ook wel eens woorden hebben of zo.".

"Maar dat kan toch ook met iemand anders? En onderweg kom je toch ook Indiers tegen?"
"Ja, dat is wel zo. Maar dat is niet hetzelfde. De Indiers, die ik onderweg tegenkom, zijn steeds andere mensen. En zelfs al zouden ze een of twee dagen meelopen, dan nog is dat niet hetzelfde als wanneer twee mensen, die elkaar wel een beetje maar eigenlijk niet kennen, samen aan zo'n tocht van een maand beginnen en ook samen aankomen. Lijkt me leuk te beschrijven hoe na een maand hun vriendschap is"

"En waarom Prakash?"
"Nou, Prakash past heel goed. Hij spreekt heel goed Engels. Veel beter dan dat belabberde gewauwel dat op Engels lijkt en dat zelfs jij vaak niet verstaat. Hij kan Hindi en begrijpt Gujarati, altijd handig voor als we met plaatselijke mensen in de dorpen willen praten. Hij is net als ik geinteresseerd in de ideeen van Gandhi, wat wij vandaagdedag nog van hem kunnen leren. Maar hij is net als ik niet een blinde volger. Hij heeft de Saltmarch al een keer gelopen, en weet dus wat hij kan verwachten. En hij kent mij een beetje, en zal dus onderweg ook niet meteen van mij schrikken.

Dus als ik hem niet te pakken krijg, weet ik niet wat ik dan ga doen. Misschien wel alleen lopen, iets anders in India doen, ergens anders heen gaan. Of misschien wel terug naar Nederland."