Winnen in Rijswijk en in New York

Vrijdag 28 november 2008,
twee dagen voor De Luister-en-Vertel-Tournee in New York begint,
in een sporthal in Veldhoven.

"Ik stuur je wel smsjes als er een goal is". Een speelster uit het team zei het tegen de trainer na afloop van de laatste training voor zijn trip naar New York.
"Nou, doe maar niet. Als ik de uitslag weet, dan weet ik genoeg", sputterde hij tegen.
"Okay, stuur ik wel ieder kwartier de stand".

Misschien was het de intensiteit van de training. Of het vooruitzicht van het weekeinde. Wellicht het late uur; de training is om elf uur afgelopen. Hoe dan ook, ze was te 'up' om zich nog verder van haar voornemen af te laten brengen.

"OK", gaf de trainer zich gewonnen. Hij had niet meer de puf uit te leggen dat zulke regelmaat niet zo bijster veel nut heeft. Wat ook precies de tussenscore is, hij kan er op dat moment toch niet zoveel aan doen. En tussenstanden zijn alleen maar relevant voor dat ene moment. Daarna alleen maar interessant voor analyses.

Had ook niet meer de puf uit te leggen dat hij in het buitenland zijn telefoon meestal uit heeft. Dat hij die slechts een keer of vier per dag aanzet om berichten te lezen of voicemail uit te luisteren. Dat hij dat vooral doet vanwege de enige echte angst die hij onderweg heeft. De angst dat er iets met zijn kinderen thuis gebeurt en hij dan niet bereikbaar is.

Ook niet genoeg puf om uit te leggen dat smsjes ontvangen in het buitenland hem geld kost, dat hij niet echt armlastig is, maar wel probeert zijn telefoonrekening een beetje binnen budget te houden.

"OK" dus.


* * *

Zondag 30 september 2008,
dag 1 van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
vlucht LH408, Dusseldorf - New York,
boven Ierland

Nu, in het vliegtuig, schiet de korfbaltrainer, die inmiddels de man met de hoed is geworden, te binnen dat hij ook niet scherp genoeg was om meteen door te hebben dat al die smsjes voorlopig niet aan gaan komen. De uitwedstrijd van het team loopt in de tijd parallel met zijn vliegreis. In gedachten doorloopt hij simultaan twee tijdllijnen.

11.45 is de Lufthansa Airbus opgestegen van Dusseldorf International, het team vertrekt kwart over twaalf vanaf het clubhuis in Veldhoven naar Rijswijk. De wedstrijd begint om kwart over drie, dan zit hij 10.000 meter ergens boven de Atlantische Oceaan te lezen of te schrijven, misschien naar een film te kijken of naar muziek te luisteren. Op zulke hoogte heeft Vodafone vast geen bereik. Nog niet, kwestie van tijd. Een dik uur later, als de wedstrijd is afgelopen en de uitslag bekend, is hij nog maar 900 kilometer verder van Europa verwijderd. De smsjes van de speelster op de reservebank zullen dan nog ergens in de ether hangen, te wachten om ontvangen te worden. Hij vreest dat het er meer dan drie zullen zijn. En tegen de tijd dat hij geland is in New York is het team al weer thuis in Veldhoven.

Mooie parallel, vindt hij. Hij is best wel benieuwd naar de boodschap van die smsjes. Vooral de laatste. Bespeurt bij zichzelf de vaste overtuiging dat het team gewonnen heeft. Gek, om een of andere reden heeft hij dat altijd. Zelfs als de odds tegen zijn. Hij zal wel zien na touchdown. De hoofdtelefoon gaat op en hij zoekt op de Lufthansa inflight-radio naar een kanaal. Kanaal 14 wordt het, het oldies-kanaal.

Naast de man met de hoed zit Joe. Joe werkt bij de politie van New York, de NYPD. Hij zit in een speciaal team. Zijn diensten zijn steeds van drie uur 's middags tot een uur 's nachts. Crime time. Joe ziet eruit als een jaar of vijfenvijftig, zestig misschien.

Hij heeft twee ex-vrouwen, waarvan een verdwenen is. De andere woont in Duitsland. Hij heeft twee kinderen, een dochter bij zijn eerste vrouw en een zoon bij zijn tweede. Die dochter is ook verdwenen, zijn zoon zit in Duitsland in de gevangenis.
"What for?", vraagt de man met de hoed.
"For drugs and homosexuality".
"Have you visited him?"
"No. I want nothing to do with him".

Joe was in Duitsland om in Dusseldorf een vriend op te zoeken. Die is hoofdcommissaris van politie in die stad. Het gesprek tussen de twee mannen wordt een beetje bizar. De aandacht van de man met de hoed gaat afwisselend uit naar songs uit de nineties and eighties en de politieagent naast hem. Joe stelt allerlei vragen, maar schijnt de antwoorden niet goed te verstaan. "You're dangerous", laat hij meer dan eens weten. De man met de hoed weet niet goed of het geestig of serieus bedoeld is. Dat komt ervan als je geen gevoel voor humor hebt; dan zie je van een grap de grap niet in.

"I could have you arrested". Het klinkt dreigend, maar kan ook grappig bedoeld zijn.
"Well, at least that'll give me a good tale to tell", probeert de man met de hoed geestig en serieus tegelijk te zijn.
"What do you mean?"
"You know: if I'm to be arrested, I will have a true story to write about".
Joe begrijpt de man niet: "You are dangerous". En het gesprek stokt.

Alles klar, Herr Kommissar?
radidadom, pom pom pom
Der Kommissar geht um, pom pom pom.

De man met de hoed herkent het lied waarin een Oostenrijkse zanger met de naam Falco het wel en wee van een politiecommissaris bezingt.

Een van de mooie kanten van vliegen is dat je een paar uur lang afgesloten bent van de rest van de wereld. Je stapt in een lange buis, gaat gemakkelijk zitten, laat je amuseren en feteren, en een paar uur later stap je in een of ander ver oord weer terug op aarde. Vooral dat amusement spreekt de man met de hoed wel aan. Films waarvoor hij anders waarschijnlijk niet voor naar de bioscoop zou gaan, blijken nu heel vermakelijk.

In dit geval mama Mia. Best grappig: James Bond zien zingen, Meryl Streep als zangeres in Abbastijl. Tussen het einde van de Abba-geinspireerde film en de volgende luistert hij weer naar de radio. He, de commissaris komt weer langs!

Alles klar, Herr Kommissar?
radidadom, pom pom pom
Der Kommissar geht um, pom pom pom.

Die volgende film is 'Meet Dave', een comedy met Eddy Murphy. Het speelt zich af in New York, hoe toepasselijk. Het is een dertien-in-een-dozijn-film, maar op 10.000 meter hoogte is alles anders. De man met de hoed vermaakt zich er prima mee. Onderwijl af en toe weer een stukje schrijvend in zijn dagelijkse brief. En soms knoopt hij het gesprek met Joe verder.

Hij komt te weten dat de Amerikaan in het leger heeft gediend. Hij heeft zelfs tweemaal een 'tour of duty' in Viernam gedaan. Geboren en getogen New Yorker, woont nu in een suburb. Welke, dat kan hij niet verstaan. Joe heeft ook nog voor Mercedes gewerkt. Auto's brengen en halen naar dealers door het hele land.

Joe heeft een heel andere kijk op vliegen. De seats are 'lousy', het eten is 'lousy', de service is 'lousy'. En het wordt er voor hem niet beter op als het vliegtuig op een uur voor New York geconfronteerd wordt met hevige turbulentie. Zo heftig dat de stewardessen moeten stoppen met het uitdelen van snacks en drankjes. "Lousy service" is Joe's commentaar.

* * *

Zondag 30 november 2008,
nog steeds dag 1 van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Newark Liberty International Airport.

14-14 is het geworden en guess what? Maar 1 sms! Kijk, daar wordt de man met de hoed nou vrolijk van. Niet echt van die 14-14. Een gelijkspel is een stijgende lijn na twee nederlagen, dat wel, maar zijn gevoel zegt hem dat er meer mogelijk is. Nee, de efficientie van 1 sms. Precies genoeg. Ook een stijgende lijn? Wie zal het zeggen?


3 brutale vragen:

1.
Wat vindt u van vliegen? Vermakelijk? Of een noodzakelijk kwaad om in verre oorden te belanden?

2.
Misschien vindt u dit verhaal met twee tijdlijnen wel leuk genoeg met een ander te delen. Misschien kent u wel iemad, die ook benieuwd is naar de uitslag van een wedstrijd. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is de ontmoeting van de man met de hoed met Joe de politieman u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan wie of wat u het maar waard vindt. Als het De Luister-en-Vertel-Tournee is, rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton