Hoe erg is het om je paspoort kwijt te zijn?

Dinsdag 14 juli 2009,
dag 7 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee in India
Delhi, India

De man met de hoed zit in de Barista coffeeshop aan de buitenste ring van Connaught Circus in Delhi, te genieten van een Mango Granita. Dat is mangosap gemengd met schaafsels mangoijs. Heerlijk koel! Hij schrijft een vriend een brief.

Hoe erg is het om je paspoort kwijt te zijn?

Je zou kunnen zeggen dat erg pas erg is als je het erg noemt en als je dat dan een stukje ten einde denkt is het dus niet zo erg om je paspoort kwijt te zijn zolang je dat maar niet erg noemt.

Laat ik een klein stukje van de context schetsen, en dan dezelfde vraag stellen. Je bent in India. Hoe erg is het dan om je paspoort kwijt te zijn?

Kijk, dan ligt de situatie toch een graadje anders, nietwaar? Probeer het dan nog maar eens niet erg te noemen. Probeer dan nog maar eens nuchter genoeg te blijven om te stellen dat erg pas erg is als je het erg noemt.

Laat ik de schets van de context nog verder uitbreiden, en dan wederom dezelfde vraag voorleggen. Je bent in India en op een bepaald moment ontdek je dat je je portefeuille kwijt bent met daarin je paspoort en rijbewijs, je bank- en creditcard, contant geld in roepies, euro’s en dollars, en nog wat kleinigheden. Hoe erg is dat dan?

Nou, op zijn minst onhandig.

Het was niet het plan vandaag hier in Delhi te zijn. Het was het plan vandaag in Agra te zijn, om naar de Taj Mahal te gaan. En vanmorgen was hij ook nog samen met Yvonne en Raphael in die stad. Maar in plaats van met zijn drieën naar het wonderschone schouwspel van de zonsopkomst over het helwitte mausoleum voor een beeldschone 16de eeuwse prinses te gaan kijken liet hij zich in alle vroegte in een autorickshaw naar het station brengen om de trein naar Delhi te pakken. Zo snel mogelijk een nieuw paspoort en een Indiaas visum regelen. Die vraag hoe erg het is om je paspoort kwijt te zijn was niet zomaar uit de lucht komen vallen. Was niet zomaar een academische kwestie.

Was dat maar waar. Gisteravond, na aankomst in Agra, ontdekte hij dat zijn portefeuille niet meer in zijn rugzak was. In ieder geval niet op de vaste plek. Grondig doorzoeken, alles twee keer uitpakken, leerde dat hij die portefeuille echt kwijt was.

Het laatste moment dat hij zich kan herinneren het nog in handen te hebben gehad was in de trein, vlak na vertrek uit Haridwar, 6 uur ’s morgens, toen de conducteur langs kwam om kaartjes en paspoorten te controleren. Toen had hij het nog. En hij kan zich ook nog herinneren de portefeuille terug te hebben gestopt in de zwarte plastic zak, en die terug te hebben gedaan op de vaste plek in zijn rode The North Face rugzak.

En daarna? Dat is louter speculatie. In de bijna tien uur dat ze in de sleepercoach onderweg van Haridwar naar Agra hebben doorgebracht heeft hij die rode rugzak een stuk als kussen gebruikt om op te slapen, heeft die rode rugzak een stukje onder de bank gelegen waarop ze zaten, en een stuk tussen hem en Yvonne als armsteun.

Hoe dom kun je zijn? Ergens in die bijna tien uur is hij niet oplettend genoeg geweest. Ergens in die bijna tien uur is hij niet alert en scherp genoeg geweest om te voorkomen dat hij nu zonder paspoort, zonder visum, zonder bank- en creditcard en zonder geld zit. Ergens in die bijna tien uur is hij anders dan tijdelijk gescheiden van het bewijs dat hij is die hij zegt te zijn. Langer dan eventjes kan hij niet zijn identiteit bewijzen als een of andere autoriteit daarnaar vraagt. Langer dan eventjes is hij officieel niemand.

Hij is zojuist bij de Nederlandse ambassade geweest om een noodpaspoort aan te vragen. Dat kan hij morgen ophalen. Kijk, dan is het identificatieprobleem opgelost. Werd op de ambassade trouwens heel erg vriendelijk en correct geholpen door een ambassademedewerker.

“Ik zal ook een brief voor de Indiase autoriteiten opstellen. Daarmee kunt u een nieuw visum krijgen. Ik zal erbij schrijven waar u precies moet zijn.” Lijkt erop alsof de ambassade dit soort gevallen vaker bij de hand heeft gehad.

Bank- en creditcard had hij gisteravond, meteen na de vondst van de vermissing, al laten blokkeren, dus de financiële schade zal ook wel meevallen. Gelukkig wist hij het telefoonnnummer van Rabobank Oisterwijk nog uit zijn hoofd, en gelukkig was het door het tijdsverschil van drieëneenhalf uur in Nederland nog kantoorurentijd. Werd aan de telefoon trouwens heel erg vriendelijk en correct geholpen door de bankmedewerkster.

Cards werden meteen geblokkeerd.
Of ze meteen nieuwe voor hem moet aanvragen?
Ja, doe maar. Wel zo handig als hij weer terug in Nederland is.
Of hij nog geld op zak heeft?
Eh, nee, dat is hij ook kwijt geraakt.
Of ze via interbanking moet gaan kijken of ze geld naar India kan overmaken?
Nee, dat hoeft voorlopig niet. Hij denkt een andere, eenvoudigere manier te weten die hij eerst wil proberen. Als dat niet lukt, belt hij wel weer.
Ze wenst hem succes en zal ervoor zorgen dat bij thuiskomst nieuwe pasjes klaar liggen.

Meteen daarna zijn broer gebeld en gevraagd of die 500 euro naar de bankrekening van Yvonne wil overmaken. De man met de hoed heeft zijn broer voor al zijn zaken en voor alle zaken van zijn bedrijf gemachtigd. Wel zo handig als hem in het buitenland iets overkomt. Gelukkig krijgt hij zijn broer meteen aan de lijn. Hij zal het meteen in orde maken, dan staat het geld een dag later op de rekening van Yvonne.

Daarna bij een ATM met de bankcard van Yvonne 10.000 roepies opgenomen. Voorlopig kan hij op dat vlak ook weer vooruit.

Sippend aan zijn Mango Granita denkt de man met de hoed aan de gebeurtenissen van afgelopen dag. Hij komt tot de conclusie dat het verliezen van paspoort, rijbewijs, bank- en creditcard en contant geld niet echt erg is. Wel onhandig.

Wat hij wel erg vindt? Nou kijk, vijf jaar geleden is hij met De Luister-en-Vertel-Tournee begonnen en vier jaar geleden met deze intensiteit van reizen. Je mag dus gerust stellen dat hij een ervaren reiziger zou moeten zijn. En dan laat hij zich zoiets doms overkomen!


Dat vindt hij wel erg. Waarom? Omdat hij het erg noemt.



3 brutale vragen:


1.
Kent u dat ook? Dat een tegenslag vantevoren minder erg lijkt dan het blijkt te zijn als het je daadwerkelijk overkomt? Of dat een tegenslag pas echt erg is als je dat zo noemt?


2.
Misschien kent u wel iemand die dit verhaal over het domme verlies van een paspoort wel leuk vindt om te lezen. Als u zo iemand kent, stuur of vertel het door. Maar alleen als u denkt dat u hem of haar daar een plezier mee doet. Anders kunt u dit verhaal beter verliezen.


3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over hoe erg het is om je paspoort kwijt te raken wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk of wie u maar uw euro waard vindt. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren voor als u zelf uw paspoort kwijt bent.


Groet, ton.