Stille ontmoetingen

Dinsdag 7 juli 2009, dag 1 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee in India
International Flughafen Dusseldorf

Kijk, daar zit hij dan weer, de man met de hoed. Het is vijf minuten over een ’s nachts. Zijn broer en zijn vader zijn zojuist vertrokken, terug naar huis. De ruime vertrekhal van dit vliegveld is bijna verlaten. Er vertrekken even geen vliegtuigen meer. Tijd om pennen, schrijfblok en boeken uit de rugzak te halen. Tijd om te schrijven, en als de inspiratie niet komt dan maar lezen. ‘Publieke Werken’ van Thomas Rosenboom, een paar jaar geleden bekroond met een prestigieuze nationale boekenprijs. En de vaste leesuitrusting voor de man met de hoed; de autobiografie van Gandhi, goede literatuur om alvast een beetje in de sfeer van India te komen, de bestemming van morgen.

Een eindje verderop zijn drie jongens met een pannabal aan het voetballen. Aan de bar van B2B Cafe zit een eenzame klant. De barman van dienst is even weg. Er zitten en liggen een stuk of wat mensen op de stoelen en banken verspreid over de hal. Net als hij passagiers voor de vluchten van morgen. Voor als deze nacht voorbij is. Allen bij elkaar zijn ze op de vingers van twee handen te tellen.

Met zijn tienen zullen ze de korte nacht samen doorbrengen totdat morgenvroeg dit vliegveld weer tot leven komt. Stille ontmoetingen.


* * *


Eerder die avond, in het Boekencafe in de Dommelstraat in Eindhoven.

“Heb jij ook wel eens van die stille ontmoetingen?”. Mascha vroeg het de man met de hoed terwijl ze buiten onder de beschutting van de luifel van het cafe zaten. Wel nodig ook; het regende pijpestelen. Zo’n typische heftige avondbui na een broeierig warme zomerdag. Donder en bliksem erbij.

“Stille ontmoetingen?”. Hij begreep haar vraag niet.

“Vandaag kwam ik langs het kanaal een fietser tegen. Ik was op weg naar huis. Een beetje traag, want ik had geen zin om hard te fietsen. Veel te warm. Hij fietste aan de overkant, ook op een racefiets. De andere kant uit. Toen we ongeveer op dezelfde hoogte waren keken we elkaar aan. Zonder iets te zeggen zei hij spottend met een blik; wel een beetje sloom voor een racefiets, vind je niet?”.

Mascha laat even een stilte vallen.
“En toen?”, vult de man met de hoed de stilte in.

“Toen dacht ik; ja, hij heeft eigenlijk wel een beetje gelijk. En toen ging ik wat sneller fietsen. Nog niet echt hard, maar niet meer zo sloom. Grappig eigenlijk, hoe zo’n ontmoeting zonder woorden toch wat kan betekenen.”


* * *


Dat samen de nacht doorbrengen op een verder verlaten vliegveld telt niet echt als stille ontmoetingen als die van Mascha en haar medefietser. En toch schept het een beetje een band om met een tweehandjevol mensen ’s nachts zo’n weidse ruimte als deze vertrekhal te delen. Met een glimlach door de herinnering aan Mascha’s verhaal leest de man met de hoed nog een paar bladzijdes uit het boek van Thomas Rosenboom.


‘Publieke Werken’ is niet echt een heel toegankelijk boek. Soms wat ouderwets taalgebruik. Soms wat langdradig uiteengesponnen beschrijvingen. Soms iets teveel tussen- en bijzinnen. Niet echt een pageturner. Toch boeit het verhaal de man met de hoed. Dat ouderwetse past bij de tijd; het verhaal speelt eind 19de eeuw. Het wollige taalgebruik sluit mooi aan bij de hoofdpersonen; mannen van eenvoudig allooi die zich gewichtiger maken dan ze zijn. En die tussen- en bijzinnen, die helpen hem als lezer zijn geduld te trainen. Goede oefening voor India. Bovenal is hij nieuwsgierig naar ver verdere verloop en naar de afloop van het verhaal met de verschillende ontmoetingen.



3 brutale vragen:


1.
Heeft u dat ook wel eens? Een ontmoeting, die niet echt een ontmoeting is, en toch een bijzondere betekenis heeft? Neem eens een beetje tijd om eraan terug te denken. Niet te lang hoor! Daarna weer doorgaan.


2.
Misschien kent u wel iemand die dit een leuk verhaal vindt om te lezen. Als dat zo is, stuur of vertel het dan door. Dat wordt dan wederom een stille ontmoeting.


3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over stille ontmoetingen wel een euro waard. Misschien maar hoor. Maar als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456 ten name van Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u deze ontmoeting via email een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren voor een andere ontmoeting.



Vriendelijke groet, ton.