Hoe belangrijk is imago?

Woensdag 16 september 2009, dag 8 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee
Newark Liberty International Airport, New Jersey

Dat gaat niet goed komen zo. Op deze manier gaat De Luister-en-Vertel-Tournee niet het succes worden dat de man met de hoed voor ogen heeft. Een week in New York en één brief verstuurd. Een volle week in the city that never sleeps en zegge en schrijve 1 brief afgerond en gepost. And to make matters worse: geen enkel verhaal geschreven. None. Dat is een pover resultaat. Slecht voor het imago van De Luister-en-Vertel-Tournee. Zo gaat het niet goed komen.

Ze zitten bij gate 67, broer en zus. Nog 20 minuten voor het boorden begint van British Airways-vlucht 188 naar Londen Heathrow. Op een televisiescherm in de wachtruimte staat CNN op. Aan de toon van de presentatoren te horen gaat het over een controversieel onderwerp. De man met de hoed kijkt op van zijn schrijfblok.

Racisme in Amerika. Aanleiding voor de controverse is een uitspraak van ex-president Jimmy Carter dat een deel van de tegenstanders van Obama’s plan voor een nationale ziektekostenverzekering racistische motieven heeft. Heftige discussies in de studio, dat is te begrijpen. Met een half oor en geen oog volgt hij het discours. Het interesseert hem, en toch ook weer niet.

Racisme in Amerika in relatie tot het presidentschap van Obama is meer een imago-kwestie dan harde werkelijkheid. Een willekeurige rijke blanke, die tegen de zorgplannen van Obama is, zal eerder het verwijt racist te horen krijgen dan een willekeurige rijke zwarte, die evenzeer tegen die plannen is. Terwijl ze misschien wel dezelfde reden bezwaren hebben. Namelijk dat ze allebei van mening zijn dat ieder individu zelf maar moet weten of hij zich tegen ziektekosten wil verzekeren en hoeveel premie hij voor welke dekking wil betalen. Of omdat ze allebei van mening zijn dat zo’n volksverzekering best wel een goed idee is, maar dat dat niet mag leiden tot meer belasting. En toch zal die blanke tegenstander sneller voor racist worden uitgemaakt dan die zwarte. Wel een heel goedkope en gemakkelijke sneer van een oude ex-president naar politieke tegenstanders. Staatsmanonwaardig gedrag.

Vandaag is voor broer en zus de laatste dag in New York geweest. Die hebben ze gebruikt om nog een paar souvenirs te kopen. De man met de hoed had zijn kinderen beloofd sportschoenen uit New York mee te nemen. Zijn dochter wilde Nikesneakers en zijn zoon Adidasvoetbalschoenen. Rode had hij gevraagd.

Zouden rode voetbalschoenen beter voetballen dan zwarte? Nou, op zichzelf niet natuurlijk. En zou het wat uitmaken of zijn zoon met Adidas, Puma of nog weer een ander merk speelt? Nike of Cruyff of zo? Zou het uitmaken of hij met drie strepen, met het fraai gestileerde pumalogo of met een swoosh erop gestikt speelt? Nee, ook niet natuurlijk. De kwaliteit van zijn spel wordt vooral door hemzelf en door zijn talent bepaald. En ook nog een beetje door zijn medespelers.

En toch, als de uitstraling van een merk er niet zoveel toe doet, waarom stoppen al die merken dan zoveel marketinggeld en aandacht in het modelleren, boetseren en oppoetsen van hun imago?

De kinderen maken zich een beetje zorgen om hun imago. Zijn dochter is van hockey naar voetbal gegaan en in een nieuw team terecht gekomen. De meeste meisjes zijn ouder en groter en soms maakt ze zich er druk om of ze niet voor jonkie wordt aangezien. En in hoeverre zijn zoon zich druk maakt over zijn imago? Nou ja, rode schoenen. What more is there to say?

Voor het imago van De Luister-en-Vertel-Tournee is de week in New York niet goed geweest. Zonder brieven of verhalen heeft het veel weg van een vakantie. En dat is niet wat de man met de hoed voor ogen heeft.

De reis naar India van de zomer was ook al niet zo productief geweest. Alleen de drie dagen dat hij alleen, zonder reisgenoten was geweest hadden evenzoveel brieven opgeleverd, de grondstof voor zijn verhalen. Vrees bekruipt de man met de hoed dat hij zijn reizen toch maar weer solitair moet gaan plannen om van De Luister-en-Vertel-Tournee een succes te maken. En dat heeft niet alleen met imago te maken.


3 brutale vragen:

1.
En u? houdt u zich wel eens bezig met uw imago? Of telt voor u alleen inhoud? Hm…

2.
Misschien vindt u dit imagoverhaal wel leuk genoeg om met een kennis of een vriend te delen. Een imagodeskundige misschien. Maar alleen als u denkt hem of haar er een plezier mee te doen. Anders houdt u het beter voor u zelf.

3.
Misschien, heel misschien vindt u dit verhaal wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk of wie u maar uw euro waard vindt. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren om aan uw eigen imago te besteden.


Groet, ton.

Stille ontmoetingen

Dinsdag 7 juli 2009, dag 1 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee in India
International Flughafen Dusseldorf

Kijk, daar zit hij dan weer, de man met de hoed. Het is vijf minuten over een ’s nachts. Zijn broer en zijn vader zijn zojuist vertrokken, terug naar huis. De ruime vertrekhal van dit vliegveld is bijna verlaten. Er vertrekken even geen vliegtuigen meer. Tijd om pennen, schrijfblok en boeken uit de rugzak te halen. Tijd om te schrijven, en als de inspiratie niet komt dan maar lezen. ‘Publieke Werken’ van Thomas Rosenboom, een paar jaar geleden bekroond met een prestigieuze nationale boekenprijs. En de vaste leesuitrusting voor de man met de hoed; de autobiografie van Gandhi, goede literatuur om alvast een beetje in de sfeer van India te komen, de bestemming van morgen.

Een eindje verderop zijn drie jongens met een pannabal aan het voetballen. Aan de bar van B2B Cafe zit een eenzame klant. De barman van dienst is even weg. Er zitten en liggen een stuk of wat mensen op de stoelen en banken verspreid over de hal. Net als hij passagiers voor de vluchten van morgen. Voor als deze nacht voorbij is. Allen bij elkaar zijn ze op de vingers van twee handen te tellen.

Met zijn tienen zullen ze de korte nacht samen doorbrengen totdat morgenvroeg dit vliegveld weer tot leven komt. Stille ontmoetingen.


* * *


Eerder die avond, in het Boekencafe in de Dommelstraat in Eindhoven.

“Heb jij ook wel eens van die stille ontmoetingen?”. Mascha vroeg het de man met de hoed terwijl ze buiten onder de beschutting van de luifel van het cafe zaten. Wel nodig ook; het regende pijpestelen. Zo’n typische heftige avondbui na een broeierig warme zomerdag. Donder en bliksem erbij.

“Stille ontmoetingen?”. Hij begreep haar vraag niet.

“Vandaag kwam ik langs het kanaal een fietser tegen. Ik was op weg naar huis. Een beetje traag, want ik had geen zin om hard te fietsen. Veel te warm. Hij fietste aan de overkant, ook op een racefiets. De andere kant uit. Toen we ongeveer op dezelfde hoogte waren keken we elkaar aan. Zonder iets te zeggen zei hij spottend met een blik; wel een beetje sloom voor een racefiets, vind je niet?”.

Mascha laat even een stilte vallen.
“En toen?”, vult de man met de hoed de stilte in.

“Toen dacht ik; ja, hij heeft eigenlijk wel een beetje gelijk. En toen ging ik wat sneller fietsen. Nog niet echt hard, maar niet meer zo sloom. Grappig eigenlijk, hoe zo’n ontmoeting zonder woorden toch wat kan betekenen.”


* * *


Dat samen de nacht doorbrengen op een verder verlaten vliegveld telt niet echt als stille ontmoetingen als die van Mascha en haar medefietser. En toch schept het een beetje een band om met een tweehandjevol mensen ’s nachts zo’n weidse ruimte als deze vertrekhal te delen. Met een glimlach door de herinnering aan Mascha’s verhaal leest de man met de hoed nog een paar bladzijdes uit het boek van Thomas Rosenboom.


‘Publieke Werken’ is niet echt een heel toegankelijk boek. Soms wat ouderwets taalgebruik. Soms wat langdradig uiteengesponnen beschrijvingen. Soms iets teveel tussen- en bijzinnen. Niet echt een pageturner. Toch boeit het verhaal de man met de hoed. Dat ouderwetse past bij de tijd; het verhaal speelt eind 19de eeuw. Het wollige taalgebruik sluit mooi aan bij de hoofdpersonen; mannen van eenvoudig allooi die zich gewichtiger maken dan ze zijn. En die tussen- en bijzinnen, die helpen hem als lezer zijn geduld te trainen. Goede oefening voor India. Bovenal is hij nieuwsgierig naar ver verdere verloop en naar de afloop van het verhaal met de verschillende ontmoetingen.



3 brutale vragen:


1.
Heeft u dat ook wel eens? Een ontmoeting, die niet echt een ontmoeting is, en toch een bijzondere betekenis heeft? Neem eens een beetje tijd om eraan terug te denken. Niet te lang hoor! Daarna weer doorgaan.


2.
Misschien kent u wel iemand die dit een leuk verhaal vindt om te lezen. Als dat zo is, stuur of vertel het dan door. Dat wordt dan wederom een stille ontmoeting.


3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over stille ontmoetingen wel een euro waard. Misschien maar hoor. Maar als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456 ten name van Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u deze ontmoeting via email een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren voor een andere ontmoeting.



Vriendelijke groet, ton.