Lieve humor in Chennai

Vrijdag 21 september 2007
Chennai, India

Zomaar een voorval op de tweede dag van Logistics 2007, de logistieke beurs in deze grote stad, de vierde van India, voorheen Madras geheten.

Later dan gepland loopt de man met de hoed door het detectiepooortje bij de ingang. Dat later komt doordat 1. hij niet op het tijdstip is vertrokken dat hij in gedachten had en 2. doordat de rickshaw-chauffeur hem verkeerd begreep toen hij zei naar het Chennai Trade Centre te willen. De jongen dacht dat de buitenlander met de hoed naar het centrum van Chennai wilde. Maar dat is een verhaal op zich. Misschien iets voor een andere keer.

De veiligheidsman bij het poortje vraagt hem naar zijn registratiepas. Die heeft hij niet. Gisteren had hij er ook al geen. Toen waren de beveiligers bij de ingang niet zo streng als nu, al blijkt het ook vandaag best mee te vallen. Dezelfde bluf van gisteren heeft vandaag alleen wat meer tijd nodig om te werken. Bescheiden bluf: hij doet niet anders dan zeggen dat hij naar de registration counter zal gaan. De geuniformeerde Indier overlegt met zijn collega twee meter van hem vandaan. De man met de hoed herkent hem nu als dezelfde die hem gisteren doorliet. Kennelijk is de herkenning wederzijds; de man knikt goedkeurend, hij mag doorlopen. De bluf, hoe bescheiden ook, heeft gewerkt. Dat en wat Ron van Hilco uit Haarlem het whiteface-effect zou noemen. En ongetwijfeld hielp het ook dat het net even wat drukker dan anders was bij de ingang. Onder druk wordt alles vloeibaar, zou Floor, een collega-consultant uit Den Haag, zeggen.

Ron heeft de man met de hoed afgelopen mei ontmoet op de Irak-beurs in Amman, Jordanie. Toen legde hij hem uit wat het whiteface-effect is. Het bedrijf maakt en verkoopt wereldwijd lasbindmiddelen. Zo ook naar Afrika. En net als in de andere delen van de wereld werken ze met agenten in plaats van met eigen verkoopkantoren. Het gebruik van de Hilco-producten vraagt enige uitleg. Niet veel, want het is tamelijk straightforward, maar om ongelukken te voorkomen is het wijs meer te doen dan alleen het spul simpelweg opsturen. Nou kunnen de Afrikaanse agenten van Hilco die uitleg prima zelf verzorgen, maar om een of andere reden moet Ron steeds weer naar Afrika om aan klanten demonstraties te geven. Niet om te verkopen, ook al doet hij dat het liefst; de orders zijn al binnen, maar om nog eens uit te leggen hoe die lasstaafjes nou precies gebruikt moeten worden.

"Kijk", had Ron de man met de hoed op de stand van Hilco verteld, "ik kan met deze twee linkerhanden niet lassen, en ik vertel ze precies hetzelfde als wat onze agent ze al heeft uitgelegd. Maar van mij wordt het eerder aangenomen. Dat is het whiteface-effect"

Het whiteface-effect werkt hier in Chennai ook, maar dan een beetje anders. De meeste mensen op deze beurs zijn Indiers. Alleen al daarom valt de man met de hoed op in de menigte. Handig bij het herkend worden. Niet alleen bij het in- en uitlopen. Ook handig voor al die nieuwe contacten die hij hier ontmoet. Geregeld wordt hij begroet door iemand waarvan hij niet weet wie dat nu is en bij welk bedrijf die hoort. Voor hem lijken alle Indiers hetzelfde. Net Chinezen.

Van het detectiepoortje loopt hij naar de registration counter, links de hoek om. Niet dat hij daar wat heeft te zoeken. Gisteren, op de eerste dag, was hij er ook heen gegaan, om zich te laten registreren als bezoeker. Om er achter te komen dat er niets geregistreerd wordt. Is een beetje hetzelfde als de website van de beurs, die hij afgelopen maandag, toen nog in Mumbai, bezocht. Daarop had hij op een registratie-link voor bezoekers geclickt, in een simpel formuliertje wat gegevens ingevuld, en vervolgens kreeg hij in zijn mailbox een formulier om zich aan te melden als standhouder. Rijkelijk laat, en de link luidde toch echt 'visitor-registration''. Misschien is dat wel symptomatisch voor een van de hindernissen in het zakelijk verkeer met een land als India. Sommige betekenissen zijn net iets anders dan je denkt, soms is niet helemaal duidelijk wat nou precies bedoeld wordt, soms helemaal niet.

Maar ja, hij had de veiligheidsman bij de ingang gezegd naar de registration counter te gaan. Ook al was dat een smoesje om binnen te komen, gezegd is gezegd, en wat je zegt moet je ook doen. Onderweg de 15 meter schiet hem te binnen de beursgids te zijn vergeten, die hij gisteren voor 100 roepies bij de registratiebalie heeft gekocht. Dom natuurlijk; die gids is best praktisch om in de melee van nieuwe gezichten van onbekende organisaties een beetje wegwijs te blijven. De uitvoerige informatie gebruikt hij om, later op de dag, zijn geheugen op te frissen wie ook alweer wie was en wat dat bedrijf ook alweer precies doet. Hij heeft het nodig om de overvloed aan nieuwe informatie een beetje te kunnen plaatsen. Om een beetje overzicht te kunnen houden. Dus weet je wat? Hij koopt gewoon voor vandaag weer zo'n exhibition directory. 100 roepies is nog geen twee euro. Dat kan het budget van Intralogicon voor deze India-reis vast wel lijden.

Achter de balie van de registratie zitten van links naar rechts twee vrouwen, gekleed in sari, twee meisjes, gekleed in modernere kledij, en twee mannen, netjes in pak maar zonder stropdas. De man met de hoed in de hand, oranje polo boven een beige Dockers-panthalon waaronder suede Bommels, loopt een beetje naar de rechterkant, en spreekt een man en een meisje aan die naast elkaar zitten. Het is een beetje onduidelijk tot wie hij zich nu precies richt. Hij leert zich de Indiaase onduidelijkheid al aan.

"Hello"
"Hello", het meisje voelt zich het meest aangesproken, "you're here again". Aha, ze herkent hem nog van gisteren. Het whiteface-effect aan het werk.
"Yes. Can I buy another exhibition guide?", en hij wijst naar een inkijkexemplaar dat op de balie is vastgeplakt.
"But you allready bought one yesterday". Kijk, de man herinnert zich hem ook nog van gisteren. Nog meer whiteface-effect.
"Yes. But I was stupid enough to leave it at the hotel"
"O, you can have one of ours", mengt een van de twee sari-vrouwen zich in het gesprek, "you can return it at the end of the day"
"No no, I like to pay for it", en hij geeft de man bij de geldla een briefje van 500.
"But why? We'ld be happy to lend you one.", het meisje weer.
"Well, I believe it's always better to pay for the mistakes you made, one way or another. You see, if I make a mistake and get away with it, I'm not really stimulated to not make that same mistake again, cause I know I can get away with it. If however somehow I pay for my mistake, next time I'll think twice before making the same mistake again. It's a way of learning my lessons well"

Hij neemt het boek van het meisje aan, en draait zich half om om naar de stand van Total Logistics te gaan. Het meisje roept hem nog iets na, maar in het geroezemoes van de drukte verstaat hij het niet goed. Hij draait zich terug naar haar. "You're very sweet", herhaalt ze, met haar liefste lach.

Kijk, daar gaat hij nog eens van blozen, als een meisje van eerder onder de 27 dan erboven hem lief noemt. Dan blijft er van zijn anders zo flamboyante welsprekendheid weinig over. "Thanks. I consider that a compliment", is alles wat hij uit kan brengen. In perfect Engels, dat dan weer wel.
"It is. You are very sweet", benadrukt ze nog eens.
"You're making me blush", en loopt weg van de counter.

"Sir", hoort hij hem naroepen. Hij draait zich om, weer, nog beduusd van het onverwachte compliment. De man bij de geldla kijkt hem breedlachend aan. "Your change!", bankbiljetten in zijn hand.
"Ah!. I almost forgot". Niet bijna, helemaal. Als die man hem niet had nageroepen had hij 500 roepie voor die gids van 100 roepie betaald.
"Now you should pay for your mistake, so you will not make it again". Nog breder lachend.
"Wow, you learn fast!", terwijl hij de vier briefjes van 100 aanneemt. "Thank you for your honesty". Even is hij in dubio een honderdje achter te laten. Kan de gevatheid van de man die hem met zijn eigen woorden om de oren slaat wel waarderen. Doet het dan toch niet. Hij weet niet waarom, die twee euro kunnen er ook nog wel van af. Gevoel.

Hij kan niet nalaten het meisje nog even aan te spreken. "You see, that's what happens when you make a man blush. You make him loose his mind". Ze kunnen er wel om lachen.


3 brutale vragen:

1.
Ook wel eens van uw stuk gebracht door een onverwacht compliment uit onverwachte hoek? Zoek eens in uw geheugen of u het kunt vinden. Wie weet levert de herinnering u wel wat op.

2.
Misschien vindt u het kleine voorval op een logistieke beurs in Chennai wel de moeite waard door te vertellen. Doe gerust. Wie weet wat u daarmee bereikt.

3.
Misschien, heel misschien is het komische voorval u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton

Staartje van een raar gesprek

Vrijdag 7 september 2007, dag 4 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Fifth Avenue, New York City

De man met de hoed zit in een internetcafe in de kelder van een souvenirshop op Fifth Avenue een verhaal te tikken. Steeds als hij even geen inspiratie meer heeft, surft hij wat over het net. Of hij beantwoordt de nog onbeantwoorde berichten in de mailbox.

Hij overleest nog eens het gesprek van gisteren, een oud verhaal inmiddels. Onderwijl vertalend in zijn eigen taal. Weet nog steeds niet goed hoe het te plaatsen. Een gesprek in het Starbucks-cafe op de eerste verdieping van de Trump Tower.

"Excuse me". De man kijkt op van zijn boek.
"Weet je hoe laat het is?"
"Tuurlijk". Hij haalt zijn telefoon uit zijn rechterbroekzak. 14.58 leest hij. "Drieen"
"Wat zeg je?"
"Drie uur"
"Dank je". Oordopjes terug in draait ze met haar duim over de schijf op haar Ipod.
Hem schiet de gedachte te binnen haar de vraag te stellen, aarzelt te lang, en dan is het moment vergaan.

Voor zijn gevoel nog niet vijf minuten later. "Excuse me", terwijl ze de speakertjes uit haar oren haalt.
"Ja?"
"Weet je hoe laat het is?"
Hij is te verbaasd om verbaasd te zijn. "Vijf minuten later", zonder te kijken.
"Sorry?", niet begrijpend.
"Vijf over drie"
"Weet je zeker dat het niet kwart over drie is?". Ze heeft gezien dat hij niet heeft gekeken.
Hij haalt zijn telefoon weer uit zijn broekzak. 15.08.
"Tien over drie. Precies ertussen in", gunt hij haar twee minuten. De telefoon legt hij op tafel. Voor als er een derde keer komt.
"Dank je". Oordopjes blijven uit.
"Ben je nu nog op tijd? Of ben je nu te laat?"
"Nee, ik heb de tijd"
"Hoe heet je?"
Hij kan het antwoord niet goed verstaan, gaat op de stoel aan de andere kant van de tafel zitten, pal naast de vrouw, en herhaalt de vraag.
"Alexia"
Hij stelt zich voor en kijkt haar even aan. Ze kijkt terug. Donkere, bijna zwarte ogen. Contrasterend met haar bleke gezicht.
"Waar kom je vandaan?"
"LA"
"LA, Los Angeles?"
"Ja"
"Wat doe je hier?"
"Ik wil beroemd worden"
"Je wil beroemd worden?". Hij kijkt haar doordringend aan.
"Ja. Ik ben beroemd aan het worden". Ze kijkt doordringend terug.
"Hoe lang ben je al in New York?"
"Drie jaar"
"En, hoe gaat het met het beroemd worden?"
"Het is niet gemakkelijk, maar ik werk hard. Ik heb modelwerk gedaan, en geacteerd. Ik ben met een producer uit geweest, ik ben met een rijke man uit geweest, ik ben met een regisseur uit geweest. Ik heb een triootje gedaan, ik heb drugs gebruikt, ik heb mijn haar blond geverfd. Ik heb allerlei soorten baantjes gehad. Ik heb als serveerster gewerkt, ik heb op een bureau gewerkt, ik werkte in winkels." Het komt er in no-time en zonder onderbrekingen uit, tak-tak-tak, als kogels uit een mitrailleur. Zo, de dame heeft de toon gezet. "Ik heb in de New York Times gestaan"
"En, nog steeds ben je niet beroemd?"
"Nee, nog niet". De geringschatting in zijn opmerking ontgaat haar. Of ze veinst het niet te horen.

Alexia neemt een pakje shag uit haar tas en begint een sigaret te roken. De man ziet dat het Drum is. De tekst op het blauwe pakje is in het Nederlands. "Je rookt Nederlandse tabak", kan hij niet nalaten op te merken. "Omdat ik arm ben. Ik kan het me niet veroorloven sigaretten te kopen", antwoordt ze de vraag die niet werd gesteld. "Ik werk in een winkel, net genoeg om de huur van mijn flat te betalen".
"Vind je je werk leuk?"
"Nee, ik heb er een hekel aan", er volgt in staccato een salvo van wat er allemaal mis is met haar werk. De winkel, de sfeer, de klanten, haar baas, de merchandise in de schappen, de werktijden.
"Nou, ga dan weg", raadt hij haar aan.
"Kan ik niet. Ik moet geld verdienen om de huur te betalen"
"Er zijn wel duizend manieren om geld te verdienen. Iets doen waar je een hekel aan hebt is de slechtste manier."
"Ja, maar het is alles wat ik kan. Ik heb niet zoveel talent"
"Ik ken je pas 20 minuten, maar toch weet ik al dat je talent hebt. Ik weet alleen niet wat precies. En jij hebt het nog niet gevonden. Dus stop met werken in die winkel. Zonde van de tijd en het talent." De man met de hoed weet niet goed wat hem bezielt haar dit allemaal te zeggen. Wie denkt hij wel niet dat hij is?
"Dus, ga er weg", herhaalt hij zijn advies.

"En wat doe jij dan?", draait Alexia de rollen om.
"Ik reis"
"Jij reist?"
"Ja. Ik reis"
"Hoe kun je je dat veroorloven?"
"Niet. Ik doe het gewoon"
"Maar reizen kost een boel geld. Hoe kun je dat betalen?". Dezelfde vraag, maar dan verpakt.
"Nou, de manier waarop ik reis kost helemaa niet zoveel geld. Ik reis heel goedkoop. En bovendien heb ik al het geld van de wereld."
"Dat snap ik niet. Ben je soms rijk?"
"We zijn allemaal rijk. Alleen weten de meesten van ons dat niet. Wat mij betreft, ik heb niets, en dus heb ik al het geld van de wereld. Dat van jou ook. Zelfs zijn geld", de man met de hoed wijst naar boven. Ergens hoog in deze toren is het kantoor van Donald Trump. "Het mooie is dat iedere cent die ik op mijn reizen uitgeef uiteindelijk weer bij me terug komt."
"Ik snap het nog steeds niet. Leg eens uit"
"Nou, kijk. We hebben allemaal doelen in ons leven. Het doet er niet toe hoe je het noemt, ieder van ons heeft ze. Ambities, dromen, wensen, targets, doelen. De woorden die je ervoor gebruikt zijn irrelevant. Het kunnen doelen voor de korte termijn zijn, zeg voor vandaag, of voor de langetermijn, zoals voor je hele leven. Sommige mensen kiezen hun doel zelfs in het hiernamaals. Hemel of hel. Jouw doel is om beroemd te worden, niet?"
"Ja, maar wat heeft dat ermee te maken?"
"Nou, om onze dromen te realiseren zijn we geneigd in te zetten wat we hebben. Geld, bezittingen. De grenzen van het geld dat we hebben zijn ook de grenzen van wat we kunnen bereiken. Denken we. Stel nou eens dat je niets heb. Ik weet wel dat dat niet kan, maar stel je het eens hypothetisch voor. Geen geld, geen bezittingen, niets. Stel je voor. Toch heb je nog steeds je dromen die je wilt realiseren. Hoe ga je dat doen?"
"Dat weet ik niet"
"Dan moet je wel het geld van andere mensen gebruiken, de bezittingen van anderen om je dromen te vervullen. En plotseling zijn er dan geen grenzen meer; al het geld van de wereld opent zich voor je. Je bent de begrenzingen van je eigen bezittingen kwijt, want die heb je niet. Het opent je geest naar oneindige mogelijkheden. Alles wat je nog moet doen is een manier te vinden om er op een of andere manier over te kunnen beschikken. Zonder het te hebben, het mag niet van jou worden. Want dan begrenst het je verbeelding weer."
"Maar zullen andere mensen dat wel goed vinden? Ik bedoel, waarom zouden ze?"
"Aha, dat is een goede vraag. Je moet creatief en vindingrijk zijn. En het helpt ook als je een beetje invoelend bent. Vind een manier die ook hun doelen vervult. Zie je, niet alleen hebben we allemaal onze dromen te vervullen, we hebben er ook allemaal meer dan een. Op het moment dat een droom uitkomt zul je zien dat we een andere gaan dromen. Misschien niet meteen, en misschien minder gepassioneerd, omdat je diepste droom vervuld is, maar toch."

"Neem de man met het kantoor ergens hierboven. We denken dat hij alles heeft wat hij maar wensen kan, en waarschijnlijk heeft hij de meeste van zijn dromen verwezenlijkt. Toch heeft hij nog doelen en ambities waar hij bereid is risico's voor te nemen. Alles wat je moet doen is uitzoeken wat die ambities zijn, en hoe jij daaraan kunt bijdragen. En weer, je geld staat je daarbij in de weg."
"Hoezo staat mijn geld me daarbij in de weg. Ik heb maar een beetje"
"Dat is het juist. Omdat je geld hebt, ook al is het een beetje, in ieder geval een boel minder dan hij heeft, ben je geneigd jezelf als minder dan hem te zien. En misschien denkt hij wel het omgekeerde. Waarschijnlijk denkt hij dat je op zijn geld uit bent. Wat meestal ook zo is, trouwens. Door in termen van geld te denken denk je dat je hem niets te bieden hebt. Je zit in een onevenwichtige situatie. Maar als je nou eens niets hebt, en ook niets wil, kijk, dat verandert de hele zaak. Want niets is het enige dat hij niet heeft. Ook nooit zal hebben waarschijnlijk. En het enige dat hij heeft, geld, is nou juist wat jij niet wilt. Want zolang je niets hebt, heb je al het geld van de wereld."

"En wat is jouw droom?", wil Alexia weten.
"Mijn droom is onvervulbaar. En misschien is dat wel de beste droom die je kunt hebben. Ik wil graag een wijs mens zijn. Ik wil begrijpen hoe en waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Waarom wij mensen doen wat we doen, en hoe we dat in positieve zin kunnen veranderen. Ik weet dat ik nooit wijs zal zijn. Het beste wat ik kan doen is vandaag mijn best doen, misschien zal ik dan morgen een beetje wijzer zijn. Maar ik zal die droom van mij nimmer vervullen."
"Stel je daarom al die vragen? Wil je daarom Mister Trump ontmoeten?"
"Ja. Nou ja, dat is een van de redenen. Soms stel ik provocerende vragen alleen maar om te zien wat er gebeurt. Maar het klopt, het is een van de redenen voor al die vragen."
"O je, ik moet gaan. Het is half vier"

Alexia werkt haar make-up bij en staat op. De man met de hoed ook. Hij kust haar drie keer op de wang. "Nederlandse gewoonte om afscheid te nemen", verklaart hij zijn vrijpostigheid.
"Ben je Nederlands?"
"Ja"
"Zie ik je nog een keer?"
"Tuurlijk". Hij geeft haar een kaartje van de Luister-en-Vertel-Tournee. "Stuur maar een mailtje of bel me, als je echt geinteresseerd bent"

Dat was gisteren. Verleden tijd inmiddels. Vandaag is vandaag.

He, een nieuw berichtje. Aan de afzender ziet hij dat het van een cellphone komt, via een AT&T service. 'I stopped my store job and will tell you my story. But I will have to charge you for it as it is valuable and I need to work'
Alexia dus.

Hij is wel benieuwd naar haar verhaal. En, eerlijk is eerlijk, ook wel naar haar. Maar niet bereid ervoor te betalen. 'What numbers are we speaking here?', replyt hij.

Het antwoord laat niet lang op zich wachten. 'You are wise. Make me an honest offer' Ze heeft hem toch niet helemaal goed begrepen.

'Sorry. I will never be wise. Give me a clue'

"$350 an hour, since you are paying for the telling, not the story itself'

Wow, dat zijn nog eens uurtarieven! Daar hoeft hij niet lang over na te denken. 'Sorry, that clue doesn't fit the lock'

Geen reactie, nooit meer wat van gehoord.

Alexia's verklaring houdt hem nog even bezig. Kennelijk vond ze het nodig de hoogte toe te lichten. Ze had ook gewoon het bedrag kunnen noemen, maar dat deed ze niet. Waarom? En wat zou ze precies bedoelen? Dat haar uurtarief normaliter hoger is, maar dit keer voor hem lager omdat hij niet het verhaal krijgt, alleen maar haar vertelling? Of juist het omgekeerde, dat ze nu meer rekent dan anders omdat ze de moeite neemt hem een verhaal te vertellen dat hij ook zelf wel had kunnen verzinnen? In beide gevallen suggereeert het dat Alexia een uurtarief hanteert. Uurtarief waarvoor? Vast niet om verhaaltjes te vertellen.


3 brutale vragen:

1.
Wat is uw uurtarief eigenlijk? En is dat hoger of lager dan anders? Of doet dat er niet toe?

2.
Misschien vindt u dit verhaal amusant genoeg met iemand anders te delen. Dan wordt het ineens twee keer zoveel waard. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is het raadselachtige staartje van een bijzondere ontmoeting u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton

Kaneel zonder koffie boven Kazachstan

Vrijdag 14 september 2007, vlucht AY0021 van Helsinki naar Delhi. Kazachstan schuift onder voorbij. Lichtjes in de duisternis, 10.000 meter ver weg. In de rugzak op de stoel naast hem zit nog een kaneelstok uit de snoephoek in Oisterwijk. Daarnaast zit Vivaka te slapen, een Zweedse op weg naar haar dochter die in Delhi werkt. Steely Dan klinkt uit de oordopjes die hij van de vriendelijke stewardesse in het lichtblauwe uniform heeft gekregen. Een van Kirstens favorieten, weet hij nog. Een gedeelde favoriet. De band van Donald Fegan en Walter Becker is Finnair's Artist in the Spotlight op deze vlucht. Zojuist heeft hij Shrek 3 gezien. Eigenlijk is dat type film niet zijn favoriet, maar 10 kilometer boven de grond is alles anders dan anders.

De tussenstop in Helsinki, onderweg van de 50 landen die gezamenlijk de United States of America vormen naar de 19 deelstaten die samen India heten, was precies goed om over te schakelen van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York naar Fish Services in India. Precies goed om in een andere flow te komen. Vijf uur op een vliegveld in het echt hoge noorden van Europa. Kaarten voor zijn kinderen gekocht, weer een vlaggetje op de wereldkaart, en een souvenirwinkel gevonden met Finland-tshirts. Goed om te weten voor over twee weken, als hij dezelfde route aflegt als gisteren en vandaag, maar dan in omgekeerde richting en binnen het tijdsbestek van een en dezelfde datum. Op 27 september zal hij met de tijd meegaan, in plaats van er tegenin.

Hij houdt wel van dit leven. Houdt van het onderweg zijn. Soms zou hij wel nooit willen aankomen.

Op het scherm een Engels ondertitelde Hindimovie. Zo te zien aan de kleding, de rekwisieten en de aankleding is het een pasgemaakte film. Recht uit Bollywood. Moet haast wel een moderne zijn: hij ziet een scene met de India-versie van Idols in Mumbai. Hype in India, is India een hype?

Hij haalt met de kaneelstok ook een dossiertje papieren uit zijn rugzak. De komende twee weken, 12 dagen effectief waarin twee zondagen, heeft hij twee missies. Een grote en een kleine. De hoofdzaak is, in een korte samenvatting, zoveel mogelijk relevante informatie verzamelen en contacten leggen om voor een klant een (verkoop-)kantoor in India op te zetten. Dat klinkt simpel, maar de brij aan gegevens, die hij al via internet en anderszins heeft verzameld is zo veelomvattend dat hij door de bomen bijkans de bossen niet meer ziet. En bovendien wil de praktijk nog wel eens afwijken van wat op internet te lezen is. Niet in grote lijnen, die kloppen meestal wel, maar de details zijn in de echte wereld niet altijd hetzelfde als in de virtuele versie van de werkelijkheid.

De film is definitely een nieuwe. Hij meent een acteur te herkennen waar hij vorig jaar mee heeft samengespeeld in een promofilmpje voor het WK Voetbal. De man lijkt er wel verrekte veel op. Hij speelt een klein rolletje in deze film. Ziet er niet helemaal hetzelfde uit als de man die de passagier op stoel 51A vorig jaar op de set tegenkwam. Zegt niet alles; ook in de film ziet het er vaak net iets anders uit dan in het echt.

Steely Dan's 'Do it again' komt voorbij, terwijl onder hem Kazachstan overgaat in Turkmenistan. Zo meteen Afghanistan, daarna Pakistan, dan India. :You go back, Jack, do it again, wheels turnin' 'round and 'round... De flow zwelt aan.

De kleine missie is heel erg concreet; bezien of er een manier te vinden is voor een bedrijf in Waalwijk 15.000 euro terug te krijgen. Twee jaar geleden betaalde dat bedrijf aan een klant in Kanpur dat geld bij wijze van lening. Had te maken met douane- en invoerrechten voor een lading stalen schoenneuzen. Gecompliceerde materie, maar het einde van het liedje tot dusverre is dat dat Waalwijkse bedrijf die 15.000 euro nog niet terug heeft. Hij heeft in Nederland het verhaal van de directeur en de sales manager gehoord en het complete dossier aan emailcorrespondentie meegekregen. Hij kan niet goed beoordelen of er sprake is van kwade wil of van een misverstand. Of nog weer iets anders. Als het kwade wil is van de een of de ander, dan wordt het een mission impossible. Als het een misverstand is, is een persoonlijk bezoek misschien wel net genoeg inspanning om de zaak op te lossen. Hij gaat uit van het laatste. En als het nog iets anders is, dan is hij benieuwd wat dat dan wel niet is. Reden te meer om te gaan.

Hij krijgt te horen dat de heren Fegan en Becker uit New York komen. Waar de naam Steely Dan vandaan komt, wordt niet verteld. Hij weet het wel, een van die nice-to-know-maar-je-hebt-er-geen-flikker-aan facts waar hij graag mee pronkt. Best wel kinky, maar niet echt.

Het licht in de cabine gaat aan, een snack wordt uitgedeeld. Nog een uur en dan touchdown op Indira Gandhi International Airport. Back again. Tijd om die papieren nog eens door te lezen. Hij is hier niet zomaar naartoe gevlogen; hij is op een missie. Hij leeft zijn droom. Hij droomt zijn leven. Echt, net als in de film. De flow is high.


3 brutale vragen:

1.
Weet u wat echt is en wat niet? En hoe weet u dat dan? Als in een flow?

2.
Misschien vindt u het droomleven van de man onderweg wel de moeite waard door te vertellen of door te sturen. Als dat zo is, ga gerust uw gang. En als dat niet zo is, laat het dan gerust. Is ook goed.

3.
Misschien, heel misschien is vlucht AY0021 u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet.




Vriendelijke groet, ton

Een dronken kameel in New York

Zondag 9 september 2007, dag 6 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
The Bean, New York

Het is zondagavond, en de man met de hoed voelt zich als dronken. Hij heeft niet gedronken, dus van de alcohol kan het niet zijn. Hij gelooft dronken van blijdschap te zijn. Dronken van weer een bijzondere dag. Dronken van geluk misschien?

Zojuist is Bert uit dit cafe op de hoek van First Avenue en 3rd Street weggelopen naar het dichtstbijzijnde subway-station. Drie blokken zuidwaarts. Downtown, zeggen Manhattenaren. Bert moet de bus naar zijn logeeradres in Queens hebben en wil het niet op de allerlaatste aan laten komen. Die gaat om 9 uur. Vanaf half twaalf, het moment dat hij Bert liggend op een stenen bankje in de zon op Plaza Square trof, heeft de man met de hoed de dag met de ex-voorzitter van de Stichting doorgebracht. Het was geen toeval dat ze elkaar daar troffen; ze hadden om elf uur afgesproken. Bert zat daar al vanaf kwart voor elf. De man met de hoed was rijkelijk laat.

Zijn huidige staat van gelukzalig geestelijk welbevinden is voor een deel te verklaren door die gezamenlijke dagbesteding met zijn vriend uit Nederland. Geweldige kerel. Als hij homo zou zijn, zou hij er verliefd op worden en hem verleiden, maar voorzover hij weet is hij dat niet en als hij het zou zijn heeft hij nu geen zin uit de kast te kruipen.

Voor een deel maar, hoor. Het gezelschap van Bert is niet de enige factor die van deze zondag een memorabele dag heeft gemaakt. Het begon al vroeg in de morgen, vlak na zonsopkomst. Hier aan ditzelfde tafeltje op de stoep voor The Bean op de hoek van First Avenue en 3rd Street in East Village op Manhattan, New York.

"Technically we open at seven, but we come here at six and as soon as the coffee is brewing we start serving", hoort de man met de hoed Cary, de serveerster met de Tibetaanse tatoeage uitdagend precies tussen haar borsten, tegen een andere vroege klant antwoorden op diens vraag hoe laat The Bean opengaat. Aha, vandaar dat hij al een espresso kan bestellen en op 1 van de 11 computers zijn email kan checken, ook al is het pas half zeven.

The Bean is zijn vaste ochtendbestemming in de bijna-drie weken dat hij nu in New York is. Een goede plek om zijn Yahoo-inbox te checken en zo nodig berichten te beantwoorden, de kaarten voor zijn kinderen en voor Donald en Bill te schrijven, wat te lezen, en te werken aan de onderhandenzijnde brieven. Iedere dag begint hij een nieuwe, zelden lukt het die ook nog dezelfde dag af te ronden. Sommige van die brieven zijn geplukte dagen, carpe diem tonii, andere zijn ongevraagde verrassingen. 17 zijn er onderweg gschreven te worden.

Zo ook deze zondag. Al om zeven uur zit hij in de zon voor The Bean. Het cafe is aan de westkant van First Avenue, dus het terras aan de zonsopkomstzijde. Na een half uur gaat een man aan het tafeltje naast hem zitten met zijn zoontje. De man met de hoed schat hem een of twee jaar jonger dan zijn eigen zoon, die zeven is. De man, achter in de dertig, beginnend grijs haar, goed verzorgd geleefd gezicht, casual netjes gekleed in donkerblauwe polo op een grijs/rood geruite korte bandplooibroek, zichtbaar well-to-do, legt een New York Times op tafel. "What section would you like?", vraagt hij de jongen, "the travel section?". De vader bladert door wat zo te zien de zaterdageditie is. Hij haalt de reis-bijlage eruit en geeft die aan de jongen.

Met plezier en weemoed bekijkt de man met de hoed het tafereel pal naast hem. Plezier omdat duidelijk is dat vader en zoon lol hebben op deze zonnige zondagse ochtend. Weemoed; hij mist Tom. Mooi woord eigenlijk, weemoed. Als het gaat om Nederlands kan hij niet tippen aan de klasse van Bert, zijn vriend die hij dadelijk gaat zien. Definitely in different leagues. Bert zou hem vast wel iets kunnen vertellen over de etymologie van dat woord. Over de achtergrond van 'wee' en 'moed', over de achtergrond van de combinatie. Hij kan de verleiding niet weerstaan even terug te lopen naar een computer, in te loggen en op internet naar vandale.nl te surfen. Weemoed: zacht-treurige gemoedsstemming, met een verwijzing naar melancholie.

Terug aan tafel spreekt hij de man aan. Of hij hem een moeilijke vraag mag stellen? "Sure. Go ahead"
"How do we build the beloved community?"
De man kijkt hem met een gepuzzeld gezicht aan. "I don't know"

De vreemdeling legt hem uit waarom hij die vraag stelt. Dat er eind oktober in Memphis een conferentie is. 26 en 27 oktober. Een Gandhi-King conferentie. Of hij Gandhi kent? en hij toont de man de cover van het boek dat hij aan het lezen is, Louis Fischer's 'The Life of Mahatma Gandhi'. Het portret van de Indier siert de voorkant. Zeker kent hij die. En Martin Luther King, die kent hij vast wel, als Amerikaan zijnde? De vreemdeling vertelt hem dat het thema van die conferentie How do we build the beloved community? is, en dat hij, om zich erop voor te bereiden, twee maanden door de VS reist om antwoorden op die vraag te verzamelen. Want, zo legt hij de Newyorker uit, dat had hij zelf ook wel begrepen, dat er vele antwoorden zijn en dat een definitief antwoord niet bestaat. Dat de vraag keer op keer opnieuw wordt gesteld en keer op keer opnieuw moet worden beantwoord. Zelfs als het keer op keer dezelfde antwoorden zijn.

De vreemdeling stelt zich voor en houdt op vreemdeling te zijn. De Newyorker heet Vincent, de jongen Caz. Hij is 5.

De gewezen vreemdeling helpt Vincent door hem te vertellen van zijn dagelijkse kaart aan Donald Trump, met daarop steeds diezelfde vraag. Hoe Vincent denkt dat Donald die vraag zal beantwoorden. "Money" is het directe antwoord. Frappant, dat is precies hetzelfde antwoord dat Danny hem gisteren gaf, de buschauffeur van upstate New York die hij gisteren bij Bryant Park trof en ook de vraag stelde. "Money. The man is deceited by money", was ook toen het meteene antwoord.

Vincent werkt in het financieel district van Manhattan, in de buurt van Wallstreet, en leeft nu een paar jaar in East Village. Hij legt uit dat geld voor mensen als Donald Trump vooral een manier is om status en aanzien te verwerven. En daar gaat het hem volgens Vincent om. Status, niet eens zozeer om het geld zelf of het comfort dat je ermee kunt kopen. En daarom heeft die man nooit genoeg. Vincent vertelt het verhaal van de twee Wallstreet managers, die op weg zijn naar lunch in een chique restaurant. De een voelt zich goed, de ander niet. Onderweg vergelijken ze elkaars inkomen. Ze verdienen allebei heel erg goed. De een verdient wel 1 miljoen per jaar, een fenomenaal salaris. De ander doet twee miljoen. De man van 1 miljoen voelt zich rot. Hij is niet blij met het fantastische salaris van 1 miljoen; hij is depressief om het ene miljoen dat hij mist.

Vincent en de VS-reiziger praten nog wat verder. Over van alles en nog wat. Vincent blijkt in de buurt van Memphis te hebben gewoond, in Missouri, een staat noordelijk van Tennessee. Ondertussen doet Caz verwoede moeite de aandacht van zijn vader te trekken. Trekt hem aan de haren, klimt op zijn rug, houdt zijn handen voor de ogen, trekt aan zijn neus.

"Do you mind if I entertain your son for a second?", vraagt de reiziger Vincent.
"No, go ahead".
Hij wenkt Caz bij zich. Die komt meteen.
"Would you like to ride a camel?"
"Yes", verwachtingsvolle ogen blikken omhoog.
"Okay". De reiziger zet zijn hoed op, tilt de jongen omhoog en zet hem op de schouders. Eerst wat voorzichtige stappen, maar dan in kamelegalop over First Avenue. Een mensekameel in New York, dat heeft de East Village vast nog nooit gezien.

"Loosing our ego's" is Vincent's antwoord, als de reiziger Caz weer veilig heeft terug gebracht.


3 brutale vragen:

1.
Soms is het best leuk om eens te overdrijven. Om de werkelijkheid net een beetje dikker te maken dan die is. Om de nuance ongenuanceerd te laten. Om niet te relativeren. Soms, niet altijd. A propos, hoeveel miljoen verdient u niet? En? Hoe rot voelt u zich daar onder?

2.
Misschien vindt u het verhaal van Vincent wel leuk, of nuttig genoeg het door te vertellen. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Voor zover ik weet heeft Vincent er geen copyright op. En als dat wel zo is, dan vindt hij het vast niet erg er niets voor te vragen.

3.
Misschien, heel misschien is de overdreven schets van de goede start van een zonnige zondag u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet. Anders bewaart u het maar als goed begin voor dat ontbrekende miljoen.




Vriendelijke groet, ton

Zomaar in New York

Vrijdag 7 september 2007, dag 4 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
The Bean, New York

Half acht 's morgens. Zojuist, een half uur geleden, heeft de adviseur een mailtje naar zijn klant gestuurd. Die had 7 september geplukt, de dag van vandaag dus, maar de adviseur is vergeten waarom ook alweer. Hij had er wel aantekeningen over gemaakt, maar ja, vergeten uit Nederland mee te nemen. Dus stuurt hij de klant een email. Tegelijkertijd, Tilburgers zouden zeggen meepessant, leest hij nog een keer het bericht dat die klant hem afgelopen dinsdag heeft gestuurd, dag 1 na het gesprek met een grote opdrachtgever. Een redelijk uitvoerig bericht. Hij informeert of de adviseur een goede reis heeft gehad en spreekt nog een keer uit blij te zijn geweest dat hij bij het gesprek met de heren vertegenwoordigers van zijn opdrachtgever aanwezig is geweest. Verder laat hij zijn gedachten gaan over proactief ondernemerschap. Het zet de adviseur aan het denken.

Hij zit weer eens op het kleine terras van The Bean op First Avenue. Zoals elke dag. Adviseur-af, hij is weer de man met de hoed. Goed om ergens routine in te hebben. Kopje espresso op tafel, zo'n kleine witte kartonnen cup. Kaneelstok ernaast, meegenomen uit Oisterwijk afgelopen maandag. Verder een allegaartje van boeken, schrijfblokken en papieren. Hij heeft zojuist ook een formulier van de site van de gemeente Oisterwijk gedownload en uitgeprint. 'Toestemming bijschrijving kinderen'. De moeder van zijn kinderen heeft dat nodig om de namen van zijn kinderen in haar nieuwe paspoort bij te laten schrijven. Hij heeft haar even gebeld om haar sofi-nummer te vragen. Werd gevraagd op dat formulier. Goed haar stem te horen.

Terwijl hij het formulier invult loopt een vrouw voorbij. Ze kijkt op zijn tafeltje en stopt.
"Hoe is dat boek?", vraagt ze en wijst op het paars/gele boek dat opengeslagen met de kaft omhoog op tafel ligt. The Law of Attraction aan het werk. Voor hij kan antwoorden gaat ze verder. "Ik zag het van de week bij Barnes & Noble. De tekst op de achterflap sprak me aan. Ik was van plan het te kopen"
"Het boek staat me wel aan. Prettig om te lezen. Vind je ook?"
"Oh, ik heb het toch maar niet gekocht. Heb alleen maar de kaft gelezen. Ik kocht een ander boek. The Biology of Transcendence. Doet u iets met spiritualiteit?"
"Ik doe overal wat mee". Dat is niet eens gelogen. Alleen een beetje overdreven. "What's your name?"
"Maggie. En de jouwe?"
Hij zegt zijn naam. "Wacht. Ik schrijf de titel van dat boek op". Hij bukt voorover om zijn rugzak vanonder de tafel vandaan te pakken.
"Tom?", hoort hij haar vragen.
"Nee", en hij noemt zijn echte naam, met een n, de n van Nederland, voorover gebukt om een notitieblokje uit de rugzak te halen.
"Oh", ze herhaalt zijn naam, met een n, "dat schrijf ik even op". Ze haalt iets uit haar tasje, lijkt wel ook een notitieblokje, maar dan veel kleiner dan dat het zijne. En dat is al niet groot. Ook haalt ze een boek eruit.
'Ik zal het je gemakkelijk maken" Hij neemt een visitekaartje van De Luister-en-Vertel-Tournee en geeft het haar. "Mijn naam staat erop".
Het boek is het door haar gekochte The Biology of Transcendence. Op de voorkant ziet hij een hart.
"Nou, ik moet gaan. Leuk je te ontmoeten"
"Ook leuk je te ontmoeten. Prettige dag"
"Oh, dit gaat een hele lange dag worden", blijft ze toch nog even staan, 'hele' extra lang uitgesproken.
"Kan niet meer dan 24 uur zijn"
"Voelt anders wel zo". De vrolijkheid in haar stem verbergt het onprettige vooruitzicht.
"Veel succes dan", even vrolijke toon terug.
En ze loopt verder.


3 brutale vragen:

1.
Ach zomaar een ontmoeting tussen twee vreemdelingen in de grote stad. Een goed begin van een lange dag.

2.
Misschien vindt u het wel leuk dit niemendalletje van een verhaal door te sturen of te vertellen. Doe het gerust. En anders niet.

3.
Misschien, heel misschien is de spontane ontmoeting in de morgen u wel een euro waard, ook al stelt het inhoudelijk niet veel voor. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet.




Vriendelijke groet, ton

Filosofie werkt in New York, en soms ook niet

Woensdag 5 september 2007, dag 2 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
In the New York Subway, line 3 to New Lots Avenue, Brooklyn

Zomaar een van de vele advertenties in de trein van de Newyorkse ondergrondse. Grote, vooral oranje gekleurde poster.

WHO AM I? - wie ben ik?
WHAT AM I DOING? - waar ben ik mee bezig?
WHAT AM I MEANT TO BE DOING? - waar zou ik eigenlijk mee bezig moeten zijn?

Daaronder, tussen twee tekeningen, in vette letters: Philosophy Works - filosofie werkt. De linkertekening laat een vissekom zien, waarin een vis lusteloos bubbelt. Kieuwen op half elf. Aan de stand van zijn bek te zien is de vis niet happy. Rechts van de stelling dat filosofie werkt is een energiek uit het water opspringende vis getekend. De kieuwen zijn vleugels. De bek staat in een stralende glimlach. De suggestie is duidelijk: van filosofie wordt een vis vrij en blij.

De man met de hoed is getriggerd door de advertentie. Herinnert zich die twee jaar geleden ook al in de subway te hebben gezien. Kan zich alleen de tekening niet meer herinneren. Wel dat er nog twee prangende vragen meer werden gesteld. How can I be happy? - hoe kan ik gelukkig zijn? How can I reduce stress and still be effective? - hoe kan ik stress verminderen en toch resultaten behalen?

Hij is onderweg van 125st Street naar 1st Street. Zojuist is hij bij het kantoor van Bill Clinton geweest om een kaart af te geven. Om hem te vragen How to build the Beloved Community. Dat ging mooi niet door.

"Is this the address of Mister Clintons office?" - Is dit het adres van het kantoor van Mister Clinton?
"It most definitely is" - zeer zeker is het dat. De zware donkere basstem van de dito neger in de lobby van het chique kantoorgebouw klinkt de Nederlander als muziek in de oren. Hij heeft tenminste het hele stuk van 1st Street naar 125st Street niet voor niets gelopen. Hij zit goed. Chique voor Harlemse begrippen dan; het haalt het niet bij de chique van bijvoorbeeld de Trump Tower of het Waldorf Astoria in midtown New York.
"Can you make sure this goes up?" - kunt u ervoor zorgen dat dit naar boven gaat?
"Sorry, cann't do that sir" - sorry, dat kan ik niet doen. "We don't accept deliveries at the door." - wij aanvaarden geen bestellingen aan de deur. "You'll have to send it by US mail or have it delivered by courier" - u moet het met de post meesturen of per koerier laten afgeven. "Fedex, UPS or some other" - Fedex, UPS of een andere.

Al die tijd blijft de grote man in het uniform vriendelijk. Grote witte tanden tussen volle lippen, die in een brede glimlachstand staan. "Do you know the address? 55 west 125th Street." - weet u het adres? 55 west 125ste straat". Zonder het antwoord van de man met de hoed af te wachten: "Of course you know the address. You found it" - natuurlijk weet u het adres. U heeft het tenslotte ook gevonden.

Beteuterd loopt de man met de hoed het gebouw uit. Heel even komt de neiging in hem op terug te lopen en het nog een keer te proberen. Heel even maar; het kost hem weinig moeite die opwelling weg te redeneren. Het heeft weinig zin eigenwijs te zijn. Beter is het de energie van de grote man achter de veiligheidsbalie te gebruiken. De negatieve energie van de weigering om te zetten in een positieve actie. Hij weet ook al hoe. Het advies van de man opvolgen en de kaart opsturen.

Het is inmiddels 1 uur. Hij had Paul beloofd om 2 uur terug te zijn in St. Joseph House om mee te helpen het avondeten te bereiden. Te weinig tijd om te lopen. Heen duurde twee uur. Met een korte onderbreking ter hoogte van de 56ste straat om een kaart af te geven bij het kantoor van Donald Trump. Dat was wel gelukt. Dan maar met de ondergrondse terug. Van 55 west 125th street is het maar een kort stukje naar het dichtstbijzijnde subway-station. Als hij de trappen naar beneden wil oplopen, bedenkt hij zich.

Hij draait zich om en loopt terug naar het kantoor van Bill Clinton. Daar wacht hij tot de grote man klaar is met twee bezoekers een badge te geven.
"Ah, you again" - ha, jij weer.
"Yes. I would like to compliment you on the way you do your job" - ik wil je een compliment geven met hoe je je werk doet. "You turned me down, yet it was so polite I didn't feel bad for it" - u heeft me afgewezen, maar u deed het zo beleefd dat ik me toch niet rot voelde. "For that I'ld like to compliment you" - en daarvoor wil ik u complimenteren. "what's your name?" - hoe heet u?
"Harry Moore. But I don't need a compliment" - Harry Moore, maar ik heb geen compliment nodig hoor, lacht de grote zwarte man hem breed zijn witte tanden bloot.

De man met de hoed loopt weer het gebouw uit. Minder beteuterd nu. Hij heeft een manier gevonden de negatieve energie van de weigering om te zetten in positieve. En als hij deze ervaring nu eens in een brief aan Mister Clinton gaat vertellen, wordt die energie nog eens vergroot. Wie weet waar dat toe leidt.

En zo is de man met de hoed in de ondergrondse beland. Lijn 3 naar New Lots Avenue, Brooklyn. Hij moet uitstappen op station Grand Street, weet hij. Vandaar is het een kwartiertje lopen naar St. Joseph House. En als dat teveel is, kan hij ook eerder, bij station 4th Street/Washington Square, overstappen op de F-trein. Die gaat naar Second Avenue, om de hoek bij zijn logeeradres.

Hij leest de rest van de advertentie, schrijft het over. Dat gaat niet in een keer. Geregeld zit een passagier voor de advertentie en blokkeert zijn zicht erop. Hij is zo geinteresseerd dat hij 4th Street/Washington Square voorbij laat gaan. En ook bij Grand Street stapt hij niet uit. Hij blijft zitten totdat hij de hele tekst heeft gelezen en opgeschreven. Inclusief contactadres en -telefoonnummer. Er is ook een website: philosophyworks.org.

This 10-week course offers an effective and novel approach to answering the great questions of life. - deze 10weekse cursus biedt een effectieve en nieuwe benadering voor beantwoording van de grote levensvragen.
It takes the master philosophers of East and West and examines how their ideas can be put to immediate practical use. - het neemt de meester-filosofen van Oost en West en onderzoekt hoe hun ideeen direct in praktijk kunnen worden gebracht.
Through discussion, practice, and observation the course shows how these questions can be used as an effective guide for living life to the fullest. - Door middel van discussie, oefening en bestudering laat de cursus zien hoe deze vragen als een effectieve leidraad kunnen worden gebruikt om het leven volop te leven.

Hm, interessant. Hij schrijft ook de huishoudelijke informatie over.
Starts this week of September 24, 2007 - begint deze week 24 september 2007
Each topic is presented six times a week - ieder onderwerp wordt zes keer per week behandeld
So you can vary the sessions you attend - dus u kunt de bijeenkomsten die u bijwoont varieren
Fee $ 175 (full-time students $ 85) - vergoeding 175 dollar (full-time studenten 85 dollar)
Registration thru 10-6-07 - inschrijving tot 6 oktober 2007
On line, by phone or 15 minutes before class - online, via telefoon of 15 minuten voor de les begint

De man met de hoed speelt met zijn gedachten. Laat zijn fantasie de vrije loop. Misschien een goed idee om die cursus te gaan volgen. Als hij nu eens in New York blijft deze winter? De energie van deze stad is verslavend. Een verblijfplaats heeft hij al. Mensen kent hij ook al in deze grote stad. En als hij hier een paar maanden kan blijven, leert hij vast wel nog meer nieuwe mensen kennen. Wie weet wat daarvan komt.

Hij landt weer terug op aarde als hij ziet waar hij is; in Brooklyn. Hij stapt uit, loopt door de tunnel naar het perron aan de overkant en neemt de eerstvolgende trein terug.


3 brutale vragen:

1.
Stel je voor dat je iedere dag iemand, die alleen maar zijn werk doet en je daarin iets weigert, complimenteert met de manier waarop hij dat doet. Overdreven slijmerij? Misschien. Maar misschien ook wel gewoon een manier om andermans moeilijk werk makkelijker te maken. Of gewoon een manier om van een min een plus te maken. Wie weet wat daarvan komt.

2.
Misschien vindt u het relaas van de man met de hoed in het kantoor van Bill Clinton wel leuk genoeg het verder te vertellen. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is de fantasie van de man met de hoed, die wel in New York zou willen blijven, u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u die euro beter voor u zelf houden om zelf eens te gaan kijken hoe bruisend deze stad kan zijn.



Vriendelijke groet, ton

Goed in je vel in New York

Zaterdag 8 september 2007, dag 5 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
The Bean, New York

Zou het kunnen dat zijn lichaam hem iets wil vertellen? Onderweg van St. Joseph House naar The Bean realiseert de man met de hoed zich hoe prettig zijn lijf aanvoelt. Is dit wat bedoeld wordt met de uitdrukking 'lekker in je vel zitten'? Aangenaam gevoel.

Al anderhalf jaar heeft hij last van een dikke rechterknie. Nadat hij in februari 2006 voor een keer training had gegeven aan de junioren van PSV Korfbal bleef een zeurderig gevoel in zijn rechterbeen hangen, rond de kniestreek. Nou was het ook niet bepaald verstandig om zonder warming-up voluit mee te doen met het partijtje het laatste half uur van de training. Net zoals het ook niet bepaald wijs was om zonder cooling-down of strekkingen in de auto te stappen en van Eindhoven naar Loon op Zand te rijden om training te geven aan zijn eigen team, OJC '98 4. De straf voor zoveel onachtzaamheid: een hardnekkige stijf- en stramheid rondom zijn rechterknie.

Het is een onbestemde blessure. Soms blijkt uit de sponzigheid dat er vocht in de knie zit. Die is dan zichtbaar dikker dan de andere, soms zelfs door een broek heen. Soms lijkt het wel alsof de pezen en spieren rondom de knie verhard zijn. Alsof alle souplesse en flexibiliteit eruit verdwenen zijn. In ieder geval hindert het hem. Bijna voortdurend, al ruim anderhalf jaar. Het maakt sporten onmogelijk, hardlopen gaat niet. Zelfs een potje voetballen met zijn zoon is teveel; al na een kwartier moet hij stoppen omdat de knie vast zit. Bijna voortdurend. Tijdens autorijden heeft hij er geen last van. Zelfs niet in een schakelauto, zelfs niet in een auto zonder rembekrachtiging zoals zijn oude Volvo.

En op reis, als hij weer eens bezig is aan een Luister-en-Vertel-Tournee, dan heeft hij er ook geen last van. Moeiteloos kan hij uren lopen zonder verstijving, zelfs met de grote rugzak en in versnelde pas. Dat was vorig jaar in India zo, bij het lopen van Gandhi's Saltmarch. Dat was in Kashmir zo. En ook dit voorjaar, in Syrie en Jordanie, speelde de knie niet op. Zelfs niet na een dag rondlopen in steden als Mumbai, Delhi of Damascus. Zou het kunnen dat zijn lichaam, die rechterknie hem iets wil vertellen? Zou het kunnen dat de prettige spanning, die hij steeds in zijn lijf voelt als hij bezig is aan een Luister-en-Vertel-Tournee, ervoor zorgt dat zijn lijf in betere conditie komt? Zou het kunnen dat zijn lijf hem vertelt dat hij op de goede weg is? Of is er een meer rationele verklaring voor dit fysieke welbevinden? Een meer westerse uitleg, gebaseerd op logica en materiele redeneringen? Hoe dan ook, hij geniet er maar van.

Het is hooguit 10 minuten lopen, 5 in gewoon tempo, van St. Joseph House naar The Bean. Daar aangekomen checkt hij eerst zijn email. Gisteravond heeft hij de eerste twee verhalen na het zakenuitje naar Nederland verstuurd. Niet dat hij verder niets geproduceerd heeft, hoor. Er zijn nog drie verhalen in het draft-stadium, maar die zijn nog niet af en hij is niet tevreden over de 3 brutale vragen. Te algemeen, te onorigineel, te voor-de-hand-liggend.

Hij heeft twee nieuwe berichten. Een van zijn zus, en een van een vriendin. Zijn zus meldt dat de capaciteit van haar mailbox opgebruikt is, dat ze haar postbus inmiddels heeft opgeschoond en of hij het laatste verhaal nog een keer wil sturen. Ze meldt ook nog geen brief te hebben ontvangen; ze had 2 september geplukt, voor haar een bijzondere dag. Het gemis kan kloppen; hij is de brief aan het schrijven. Wordt een lange, denkt hij. Die zondag was een bijzondere dag. Het begon in een Boeing 777 van Jet Airways ergens boven de Atlantische Oceaan onderweg van Newark naar Brussel en eindigde op een vloerkleed in een woonkamer in Tilburg.

Hij stuurt een reply en leest het bericht van de vriendin. Die is uitvoeriger. De essentie is dat ze hem vertelt hoe het met haar gaat. Dat was ook precies zijn vraag geweest. Goed, maar gespannen voor de dingen die komen gaan. Prettig gespannen. Aan het eind draait ze de vraag om, vraagt ze hoe het hem gaat. Goed, maar gespannen voor de dingen die komen gaan. Prettig gespannen. Hij gaat haar een kort antwoord geven voor nu. Het tarief in The Bean is 6 dollar per uur. Op Fifth Avenue weet hij een internetcafe, waar het, afhankelijk van de duur van je bezoek, kan afglijden tot 1,5 dollar per uur.

Let's Dance, David Bowie klinkt door het nog bijna-lege cafe op de hoek van First Avenue en 3rd Street. Zijn vriendin houdt van dansen. Hij ook, als hij in de stemming is.

David Bowie gaat over in The Bangles. Manic Monday. Dat is het niet. Het is zaterdag en tot nu toe is het allesbehalve manic. Eerder rustig, voor Newyorkse begrippen dan. Het is half acht en er lopen wel mensen op straat, rijden auto's over First Avenue. Maar de drukte is lang niet de bedrijvigheid van een doordeweekse dag. Hij is benieuwd naar morgen, zijn eerste zondag in New York. Benieuwd welke rust deze stad op kan brengen. Bijna drie weken is hij nu hier, maar de vorige twee zondagen was hij steeds niet in de city. Afgelopen zondag was hij dus in een vliegtuig onderweg naar Europa. De week daarvoor op een feest in Beacon, anderhalf uur met de trein hier vandaan. Geweldig leuk feest trouwens. Hij heeft er een boeiende dichteres ontmoet.

The Bangles fade away, Madonna komt op. Live to tell, herkent hij.

"I have a tale to tell. Sometimes it gets so hard to hide it well". Hij begrijpt niet helemaal wat de zangeres bedoelt te zeggen. Maar wel begrijpt hij dat het soms heel moeilijk is het verlangen te vertellen te verbergen. Misschien is dat wel de boodschap van zijn lichaam: "I have tales to tell".


3 brutale vragen:

1.
Kent u dat ook? Dat u dolgraag uw verhalen wilt vertellen? Dat u niet kunt wachten te verhalen over wat u allemaal overkomen is?

2.
Misschien kunt u wel niet wachten dit verhaal door te vertellen. Wacht dan niet langer. Stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is het lichamelijk welbevinden van de man met de hoed u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter voor de dokter bewaren. Of voor een andere investering in lichamelijk welbevinden.


Vriendelijke groet, ton

Uitleg aan Donald Trump

Vrijdag 7 september 2007, dag 4 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Trump Tower, Fifth Avenue, New York

Precies om 13.00 uur geeft de man met de hoed bij de veiligheidsdesk bij de lift in de lobby van de Trump Tower een kaart af voor Donald Trump. Een gele taxi schiet op de voorkant van links naar rechts voorbij. Het flitsende karakter van de snelheid is goed af te zien aan de vage contouren van de felle groene en rode reclamelichten op de achtergrond. Maar dat kan natuurlijk ook gewoon fotografische techniek zijn.

Bert, de beveiligingsman die hij hier gisteren, eergisteren en de dag ervoor trof, is er niet. Er staat iemand anders. Dit keer heeft de man met de hoed ook een brief geschreven, waarin hij Donald Trump uitlegt wat hij van hem vraagt. En ook wat niet.

'Dear Mister Trump,

I owe you an explanation.

For about a week now, everyday I deliver a postcard at the securitydesk next to the elevators in the lobby of the Trump Tower at Fifth Avenue. Addressed to you and only one question written on it; How do we build the Beloved Community? Each time the question is phrased slightly different, but the same question nonetheless. Not coincidentally.

26 and 27 October a conference is organized in Memphis, Tennessee. The Gandhi-King Conference. The theme of the conference is How do we build the beloved community? As a preparation for the conference I decided to travel to the USA and spend two months wandering around. Asking people that same question: how do we build the beloved community. I started off in New York.

I would like to have opinions of this question from all layers of society. It seemed like a good idea to stay with homeless people to find out what they think of it. Their views symbolize the downside of society. On the other end I want to know high society's vision. People like you symbolize that end of society. There you have it; now you know my intentions for those postcards.

Allow me to be frank and clear. I do not seek a job, your money or your business. I intend to remain jobless the rest of my life. I own a company in my home country, and that satisfies my professional needs sufficiently. I allready have all the money in the world. Why then should I want more of what I have enough? And as for business: something tells me you and I would not get along very well businesswise, so it's better to stay out of it.

So, more importantly, having stated what I do not seek, what is it I do want? Your attention. More specific; a moment of your time. To be even more specific; a satisfying answer to the question How do we build the Beloved Community? Of course, I might read one of your books. The one on the America we deserve for instance. But that's not the same as a straight answer, now is it? It would be like beating around the bush.

Now I'm not naive nor stupid enough to think I fit in your busy schedule somehow. But surely you have co-workers that are able to find 27 minutes of your time. And if that is asked too much, eleven will do. September 13 I will go to India. Hopefully we meet before. If not, I'll be back the 27th.

Sincerely yours'


Een kaartje van de Luister-en-Vertel-Tournee, Listen and Tell in het Engels, heeft hij bij de brief in de enveloppe gedaan.

Niet altijd stipt om een uur, maar wel elke dag geeft hij een kaart af. Niet dat hij de illusie heeft te denken dat het hem daadwerkelijk lukt Donald Trump te spreken te krijgen. Hij mag dan door sommigen dwaas genoemd worden, hij is niet gek. Het beste waarop hij hopen mag is een of andere reactie van een medewerker. Een emailtje van een PA, een briefje van een secretaresse, een telefoontje van een stagiair, of iets anders waar hij zo gauw niet aan denkt. Stiekum is hij ervan overtuigd dat als hij maar lang genoeg volhoudt, er vroeg of laat een reactie komt. En als hij er maar voor zorgt dat zijn acties oprecht, eerlijk en gemeend zijn, zal die reactie, hoe klein en onbetekend ook, positief en daarmee waardevol zijn.


3 brutale vragen:

1.
Actie = Reactie. Iedere actie leidt vroeg of laat onvermijdelijk tot een reactie. Wat denkt u? Waar zal de volharding van de man met de hoed toe leiden? En wat zal het antwoord van Donald zijn? En, iets heel anders, waar zijn uw acties op gericht?

2.
Misschien vindt u het wel leuk deze brief door te sturen. Dan wordt het een soort kettingbrief. U moet het zelf weten, hoor. Niets moet.

3.
Misschien, heel misschien is de brief van de man met de hoed u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton

Een surrealistische ontmoeting bij Donald Trump

Donderdag 6 september 2007, dag 3 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Trump Tower, Fifth Avenue, New York City

De man met de hoed zit aan een tafeltje in het Starbuckscafe op de eerste verdieping van de lobby in de Trump Tower. Vaste prik nadat hij de dagelijkse kaart voor Donald Trump heeft afgegeven. Aan het tafeltje naast hem zit een jonge vrouw. Felazuurblauwe rok, witte gekante top onder een grijs vest. Zwart halflang haar, licht gekruld. Gezicht met fijne gelaatstrekken, beetje melancholieke oogopslag. Dopjes in beide oren, door een snoertje verbonden met de Ipod op haar schoot. Een witte.

De airconditioning doet hem vergeten dat het buiten 27 graden is. De waterval, die van drie-hoog in de vijver beneden klettert, versterkt de frisse sfeer in de ruimte. Koud of kil voelt het niet aan. De frisheid wordt gecompenseerd door de warmte van de rose/roodbruine/beige marmeren tegels op de vloer en aan de wand. De lichtbruine houten tafels en stoelen, standaardmeubilair van Starbucks houden de koudte/warmte-balans mooi in stand. Groene accenten, het Starbuckslogo en verschillende planten geven de ruime entree kleur, de gouden relingen en goudkleurige spiegels een chique look.

"Excuse me". De man kijkt op van zijn boek.
"You have the time?"
"Sure". Hij haalt zijn telefoon uit zijn rechterbroekzak. 14.58 leest hij. "Three"
"What did you say?"
"Three o'clock"
"Thank you". Oordopjes terug in draait ze met haar duim over de schijf op haar Ipod.
Hem schiet de gedachte te binnen haar de vraag te stellen, aarzelt te lang, en dan is het moment vergaan.

Voor zijn gevoel nog niet vijf minuten later. "Excuse me", terwijl ze de speakertjes uit haar oren haalt.
"Yes?"
"Do you know what time it is?"
Hij is te verbaasd om verbaasd te zijn. "Five minutes later", zonder te kijken.
"Sorry?", niet begrijpend.
"Five minutes past three"
"Are you sure it's not three fifteen?". Ze heeft gezien dat hij niet heeft gekeken.
Hij haalt zijn telefoon weer uit zijn broekzak. 15.08.
"Three ten. Right in between", gunt hij haar twee minuten. De telefoon legt hij op tafel. Voor als er een derde keer komt.
"Thank you". Oordopjes blijven uit.
"So, are you still in time now? Or are you late?"
"No, I have the time"
"What's your name?"
Hij kan het antwoord niet goed verstaan, gaat op de stoel aan de andere kant van de tafel zitten, pal naast de vrouw, en herhaalt de vraag.
"Alexia"
Hij stelt zich voor en kijkt haar even aan. Ze kijkt terug. Donkere, bijna zwarte ogen. Contrasterend met haar bleke gezicht.
"Where are you from?"
"LA"
"LA, as in Los Angeles?"
"Yes"
"Why are you here?"
"I want to be famous"
"You want to be famous?". Hij kijkt haar doordringend aan.
"Yes. I'm getting famous". Ze kijkt doordringend terug.
"How long have you been in New York?"
"Three years"
"And, how is getting famous going?"
"It's not easy but I work hard. I did modeling and acting. I dated a procucer, I dated a rich man, I dated a director. I did a threesome, I used drugs, I dyed my hair blond. I did all sort of jobs. I worked as a waitress, I worked at an agency, I worked in stores." Het komt er in no-time en zonder onderbrekingen uit, tak-tak-tak, als kogels uit een mitrailleur. Zo, de dame heeft de toon gezet. "I was in the New York Times"
"And still you're not famous?"
"No, not yet". De geringschatting in zijn opmerking ontgaat haar. Of ze veinst het niet te horen.

Alexia neemt een pakje shag uit haar tas en begint een sigaret te roken. De man ziet dat het Drum is. De tekst op het blauwe pakje is in het Nederlands. "You're smoking Dutch tobacco", kan hij niet nalaten op te merken. "That's because I'm poor. I can't afford to buy cigarettes", antwoordt ze de vraag die niet werd gesteld. "I work in a store, but it hardly pays the rent of my appartment".
"Do you like your work?"
"No, I hate it", er volgt in staccato een salvo van wat er allemaal mis is met haar werk. De winkel, de sfeer, de klanten, haar baas, de merchandise in de schappen, de werktijden.
"So quit", raadt hij haar aan.
"I can't. I have to make money to pay the rent"
"There must be a thousand ways to make money. Doing something you hate is the worst way."
"Yes, but it's all I can do. I'm not very talented"
"I know you for only twenty minutes, but I do know you have a talent. I just don't know what exactly it is. And you just haven't found out yet. So quit working in that store. It's a waist of time and talent." De man met de hoed weet niet goed wat hem bezielt haar dit allemaal te zeggen. Wie denkt hij wel niet dat hij is?
"So quit", herhaalt hij zijn advies.

"So what do you do?", draait Alexia de rollen om.
"I travel"
"You travel?"
"Yes. I just travel"
"How can you afford?"
"I can't. I just do"
"But travelling costs a lot of money. How can you afford it?". Dezelfde vraag, maar dan verpakt.
"Well, the way I travel doesn't cost a lot of money. I travel very low budget. Furthermore I have all the money in the world."
"I don't get it. Are you rich?"
"We're all rich. Most of us just don't know it. As for me, I have nothing, therefore I have all the money in the world. Your's too. Even his", de man met de hoed wijst naar boven. Ergens hoog in deze toren is het kantoor van Donald Trump. "The good thing is every penny I spend on my travels will eventually return to me."
"I don't get it. Can you explain/"
"Look at it this way. We all have goals in life. No matter what you call it, we all have them. Ambitions, dreams, wishes, goals, targets. The words you use are irrelevant. Could be shortterm, say for today, could be longterm, like a lifetime. Some people even set their goals in the afterlife. Heaven or hell. Your goal is to be famous, didn't you say?"
"Yes, but what has that got to do with it?"
"Well. To fulfil our dreams we tend to use whatever we have. Money, possessions. The limitations of our money are the limits of what we can achieve. We think. Now suppose you have nothing. I know it can't be done, but just think of it hypothetically. No money, no possessions. Just suppose. Still you have your dreams to fulfil. What will you do?"
"I don't know"
"You have to use other people's money, other people's possessions to fulfil your dreams. All of a sudden there are no longer any limits; all the money in the world opens up to you. You've lost the limitations of your possessions, because you have none. It opens your mind to boundless possibilities. All you have to do is find a way to somehow have it at your disposal. Without owning it, it must not be yours. That will only limit your imagination again."
"But will other people allow it? I mean why should they?"
"Aha, that's a good question. You have to be creative and imaginative. And being empathetic helps too. Find a way that fulfils their goals too. You see, not only do we all have dreams to fulfil, we all have more than one. The moment a dream comes true, you'll see we start dreaming an otherone. Maybe not immediately, maybe less passionate, in case your deepest dreams are fulfilled, but still.
Take the man for instance whose office is somewhere upstairs. We think he has all he wants, and probably he has fulfilled most of his dreams. Still he must have goals and ambitions he is willing to take risks for. All you have to do is find out what these ambitions are, and how you can contribute to it. Again, your money hinders you."
"How can my money hinder me. I only have a little bit"
"That's just it. Because you do have money, only just a little bit, at least a lot less than he has, you tend to think of yourself as less than he is. And maybe he'll think vice versa. He'll probably think you want some of his money. Wich in general is true, by the way. By thinking moneywise you tend to think there's nothing you have to offer him. You'll find yourself in an unbalanced situation. But if you were to have nothing, that changes everything. Cause nothing is the one thing he doesn't have. And probably never ever will. And the one thing he does have, money, is the one thing you don't need. Because by having nothing you have all the money in the world."

"And what is your dream?", wil Alexia weten.
"My dream can not be fulfilled. And maybe that's the best dream a man can have. I want to be a wise man. I want to understand why and how things are as they are. Why we people do the things we do, and how we can change that for the better. I know I will never ever be wise. The best I can do is try my best today, so maybe tomorrow I will be a little wiser. But I will never accomplish this dream of mine."
"That's why you ask all these questions? Is that why you want to meet Mister Trump?"
"Yes. Well, it's one of many reasons. Sometimes I ask provocative questions to see what happens. But you're right, it's a reason for asking all these questions."
"Oops, gotta go. It's 3.30"

Alexia werkt haar make-up bij en staat op. De man met de hoed ook. Hij kust haar drie keer op de wang. "A Dutch way to say goodbye"
"Are you Dutch?"
"Yes"
"Can we meet again"
"Sure". Hij geeft haar een kaartje van de Luister-en-Vertel-Tournee. "Drop me a line or give me a call, if you're really interested"


3 brutale vragen:

1.
Ik weet niet goed wat ik hier van moet denken. Zeg nou eerlijk; binnen vijf minuten vragen hoe laat het is, da's toch apart?

2.
Misschien wilt u deze woordenschildering van een eerste rendez-vous tussen twee vreemdelingen in een dure en toch goedkope setting wel de moeite waard met iemand anders te delen. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Maar alleen als u denkt dat u daarmee een positieve bijdrage levert.

3.
Misschien, heel misschien is de surrealistische ontmoeting van de man met de hoed met Alexia u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.




Vriendelijke groet, ton

Volatiel en mobiel in New York en de lage landen

Vrijdag 31 augustus 2007, dag 10 van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Cafe The Bean, East Village, New York

Volgens de sticker op de glazen deur is The Bean op vrijdag geopend vanaf 7 uur 's morgens, maar als de man met de hoed om kwart voor zeven komt aanlopen, staat de linkse van de twee glazen deuren al open en ziet hij mensen voor de counter staan. Er zitten zelfs twee mensen met een kop koffie aan een tafeltje buiten.

Hij check eerst zijn email. Twee berichtjes, allebei reminders. De afdeling Noord-Brabant van D66 herinnert hem eraan dat morgen in Boerke Mutsaers in Tilburg de jaarlijkse Afdelingsvergadering is. Dat gaat hij niet halen, maar hij kan niet nalaten erover door te fantaseren. Lijkt hem wel stoer, om naar Tilburg te gaan om die bijeenkomst bij te wonen. Van New York naar Brabant voor een politieke bijeenkomst, hoe provinciaal kun je zijn? 'Boeren' hoort hij het PSV-stadion scanderen, 'boeoeoeren'.

Het andere herinneringsbericht is van Cheaptickets.com. De site voor goedkope vliegtickets attendeert hem erop dat morgen zijn trip naar Brussel is. In het berichtje worden nuttige tips gegeven om de vlucht, en dan vooral het inchecken, gemakkelijk te maken. Zorg voor een geldig paspoort, visum, geen gevaarlijke spullen meenemen, dat soort waardevolle aanbevelingen.

Wat er niet in staat, maar de man met de hoed wel aan het denken zet, is hoe hij die twee dagen in Belgie en Nederland mobiel kan zijn. Zondagmorgen 9.40 landt hij met Jet Airways op de Nationale Luchthaven van Brussel. Dinsdagmorgen, toevallig ook om 9.40, vertrekt Jet Airways vlucht #228 weer terug van Brussel naar Newark, de op twee na grootste luchthaven van New York. Strikt genomen ligt dat vliegveld niet in New York, maar in de staat New Jersey. John F. Kennedy Airport en La Guardia Airport zijn wel in New York zelf. De eerste aan de rand van Brooklyn, net buiten de stad, de andere in Queens, in de stad.

Hoe kan hij ervoor zorgen die twee dagen mobiel genoeg te zijn om in ieder geval te doen wat hij doen moet, en als het even kan ook die 48 uur zo nuttig mogelijk te maken? De directe aanleiding voor dit transatlantische tripje heen en weer is een afspraak maandagmiddag die een klant van Fish, het bedrijfje van de man met de hoed, met een opdrachtgever heeft. Niet zomaar een opdrachtgever; het is de grootste opdrachtgever voor het bedrijf in Wijk en Aalburg en het heeft aangekondigd binnenkort niet langer gebruik te maken van diens diensten. De opdrachtgever gaat het werk dat de afgelopen drie jaar was uitbesteed weer in eigen beheer uitvoeren. Niet uit onvrede met de kwaliteit van de dienstverlening, hoor. Integendeel, die kwaliteit staat niet ter discussie. Het is een bezuinigingsmaatregel; de opdrachtgever denkt door het zelf te doen goedkoper uit te zijn met behoud van kwaliteit.

Fish' klant was not amused, dat spreekt. En hoewel de kans op succes minimaal is heeft hij geadviseerd alles op alles te zetten om te redden wat er te redden valt. Uiteindelijk is er drie jaar lang een goede relatie geweest, werd ook keer op keer terug gemeld dat dat wederzijds was, dus is er alle reden te bezien wat beiden nog voor elkaar kunnen betekenen. Al was het maar om achteraf het gevoel te hebben er in ieder geval alles aan gedaan te hebben wat gedaan kon worden. Verschillende emailtjes en telefoontjes naar de verantwoordelijke managers en zelfs een brief naar de hoofddirectie hebben geleid tot een afspraak voor een gesprek. En dat is aanstaande maandagmiddag.

De directeur had al aangegeven het prettig te vinden als de man met de hoed, maar dan zonder hoed, met hem mee zou gaan. Helaas; hij had zijn plan al getrokken en dat plan behelsde van half augustus tot half oktober in de VS te zijn. Afgelopen week, in de hektiek van New York, liet het hem toch niet los en woensdag schoot hem te binnen wat de mogelijkheden zijn om voor de afspraak even op en neer naar Nederland te vliegen binnen een acceptabel budget. Eerlijk is eerlijk; hoe langer hij erover nadacht, hoe leuker en nuttiger het hem leek. Bovendien begon hij, als hij dan toch zou gaan, mogelijkheden te zien het te combineren met andere doelstellingen. Om er een te noemen; hij miste zijn kinderen.

Een beetje rondstruinen op internet leverde een aanbieding op van Cheaptickets.com: 688 dollar voor een retourticket Newark - Brussel. Na een paar smsjes, emailtjes en een intercontinentaal telefoontje de knoop doorgehakt. Bij boeken bleek de aanbieding zelfs goedkoper uit te vallen, $ 663,75. Inclusief taxes en zo, dus geen commerciele trucs met aanbiedingen die niet bestaan. Zaterdagavond 1 september heen, aankomst in Brussel zondagmorgen 9.40. Vertrek voor de terugvlucht dinsdagmorgen 9.40, aankomst op Newark dinsdagmorgen lokale tijd. 48 uur in de lage landen.

Nu toch vaststaat dat hij twee dagen in Nederland gaat zijn, wil hij zeker zijn kinderen in Oisterwijk zien. Laat hij ze verrassen, vinden ze vast leuk. Hij ziet hun gezichten al voor zich, als hij aanbelt. "Papa!!". En ook benieuwd is hij naar hun reacties als ze zien wat hij heeft meegebracht. Gisteren heeft hij in de Adidas-store op Houston Street twee Beckham-shirts gekocht. "Wat voor shirt willen jullie dat ik uit Amerika meeneem?", had hij gevraagd voor vertrek. "Een Beckham-shirt!' had zijn zoon geroepen. Hij voetbalt. Niet onaardig, vindt hij voorzover hij daar verstand van heeft, maar ja, welke vader vindt dat nu niet? Zijn dochter wilde ook wel een Beckham-shirt. Verder zijn er nog wat adressen in Tilburg, Eindhoven en Den Bosch waar hij langs wil. En wie weet houdt hij nog tijd over voor een verrassingsbezoek links of rechts.

Zoveel plannen, dat vraagt nogal wat mobiliteit. Hoe dat nu in te vullen? Zijn eigen auto staat bij de garage voor een APK-keuring, een beurt en mogelijk nog wat reparaties. Het is een oude auto; uit 1974, dus daar moet geregeld wat aan gedaan worden. Trouwens, nu hij eraan denkt, hij moet ook nog bij de garage langs om de autopapieren af te geven voor die APK. Hij was zo dom geweest die in zijn portefeuille mee naar de VS te nemen. Nodeloze ballast. Dus moet hij ook nog naar Moergestel.

Trein, bus en taxi is een optie. Ware het niet dat hij op een zondag aankomt en dinsdag 's morgens vroeg weer op het vliegveld van Brussel moet zijn. Geen gunstige tijden voor openbaar vervoer. En die klant, waar hij dus in ieder geval naar toe moet, zit op een plaats waar alleen een streekbus komt. Om al die OV-hiaten met taxi op te lossen, dat kon wel eens of teveel in de papieren lopen of teveel van zijn taxi-relaties vragen. Misschien een auto huren op het vliegveld van Brussel? Even rondkijken op internet. Via Cheaptickets.com vindt hij een aanbieding: een compactcar voor $ 135. Daar gaat hij eens over nadenken. Ongeveer 100 euro plus de benzinekosten, maar dan is hij wel 48 uur zo mobiel als hij maar wil.



3 brutale vragen:

1.
Wist u dat New York net zo provinciaal is als Brabant? Nee? Ga er maar eens klijken. En Brabant net zo grootstedelijk als New York? Nee? Ga er maar eens kijken.

2.
Misschien wilt u het relaas van een change of plans wel doorvertellen of -sturen. Ga gerust uw gang.

3.
Misschien, heel misschien is het verhaal van de man met de hoed, die dus voor even adviseur wordt, u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet.




Vriendelijke groet, ton.

How to drive a Porsche in new York

Donderdag 30 augustus 2007, dag 9 van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Cafe The Bean, East Village, New York

First Avenue. Op het trottoir voor cafe The Bean zit aan een tafeltje een jongen. Op tafel een ratjetoe van geschriften en boeken. Het trottoir is van grote betonnen tegels en ongeveer 4 meter breed. The Bean is op de hoek van First Avenue en 3rd Street. De jongen zit op de hoek van het terras. Op de hoek van de hoek. Bijna recht voor hem is het zebrapad, waarover zojuist Marlis Bomber naar het oosten is gelopen. Marlis is een 64-jarige freelance fotografe uit Berlijn. Ze woont al 41 jaar in East Village. Ze werkt onder andere voor Der Spiegel.

Terwijl de jongen haar nakijkt en probeert het gesprek van zojuist te vatten schuift recht voor hem langzaam een Porsche voorbij. Pal langs de trottoirband. Een Cayenne. Metallic blauwgrijs, glinsterend in de vroege Newyorkse zon. Als de bestuurdersdeur werkelijk recht voor hem is stopt het schuiven. De kont van de dikke Duitser nog net boven het zebrapad. Achter het stuur een vrouw. Halflang blond haar, is door het getinte raam te zien. Zo te zien zonnebril op, maar dat is in profiel minder goed zichtbaar. Het portier gaat open. Een gebruinde voet geschoeid op een hoog plateau van kurk verschijnt.

Het is al warm in de stad. Hot time, summer in the city. De vrouw die uit de Porsche stapt is gekleed zoals bijna alle mensen hier. Luchtig zomers. Ze heeft een kort wit jurkje aan zonder mouwen. Een ingewerkt ceintuur geeft de schijn dat de jurk-uit-een-stuk een aparte rok met top is. Het rokgedeelte zit ruim, zwiert om haar billen. De top is strakker, houdt zichtbaar haar verder blote borsten in toom. Ze is niet mooi, maar als ze langs de jongen The Bean binnenbeent kan hij haar aantrekkingskracht voelen. Die weet wat ze waard is!

Hij gaat verder met waar hij mee bezig was voordat Marlis bij hem was komen zitten. Drie kaarten schrijven en de Amerikaanse Grondwet bestuderen. Drie dagen geleden voor $ 4,98 gekocht bij het filiaal van Barnes & Noble op Astor Place. Hij slaagt er beter in dat soort maatschappijvormende geschriften te begrijpen in het land waar het zo'n invloed heeft. In India begreep hij de Bhagavad Gita beter dan toen hij die Nederland las. In Syrie las hij de koran, en die vond hij toen minder saai dan thuis. Net als de biografie van Nelson Mandela hem in Zuid-Afrika meer boeide. Nu hij zich dat realiseert, begrijpt hij ook waarom. Begrijpt ook de toegevoegde waarde van aansprekend onderwijs.

Vandaag is de kaart voor Donald Trump een foto van een subwaytrein dat een ondergrondse-station binnenloopt. Lijn 5 naar Dyre Avenue, is te lezen op de front. Aan de linkerkant is het perron, rechts zijn verlichte ramen te zien, lijken wel kantoren. What can you tell me on How to build the Beloved Community? schrijft hij op de achterkant.

Een man loopt The Bean uit langs hem heen. Bruine werkschoenen met zo te zien stalen neuzen, spijkerbroek en een geruit houthakkershemd. Hij is groot en fors gebouwd, beginnend buikje, een jaar of 35. Energieke loop in de benen, doortastende uitstraling. Die weet wat hij wil, denkt de jongen hem nakijkend. De man loopt recht naar de stoeprand en gooit iets in de goot. Vervolgens steekt hij een sigaret op en gaat die op zijn gemak staan roken. Leunt een beetje tegen de Porsche, quasi zittend. Bewonderend bekijkt hij het blik onder zich. Even hebben de jongen en de man oogcontact. De man maakt met zijn handen een onbestemd gebaar. Toch begrijpt de jongen meteen wat hij bedoelt. Dat is nog eens een auto. Dat kun je wel zeggen, is het even onuitgesproken antwoord van de jongen.

De berijdster van de Porsche komt naar buiten. De man kijkt haar aan. Ze stapt langzaam naar de Porsche, autosleutels voor zich uitgestoken. Als het de man duidelijk wordt dat zij bij die Porsche hoort, maakt hij zich er met een kwieke beweging los van. Terwijl de blondine instapt, knipoogt hij veelbetekend naar de jongen aan het tafeltje. Alleen begrijpt die de betekenis niet. Ik zal mijn kont maar van die auto halen, of: niks mis mee! en dat slaat dan weer op de auto of de vrouw of allebei. De jongen lacht evenveelbetekenend terug, liegend dat hij het begrijpt.

Wacht, steekt hij zijn vinger naar de man op, ik weet wat. Hij loopt naar de auto en tikt op het raam. De vrouw kijkt op. Het is minder dan een seconde, maar hij begrijpt ineens haar aantrekkingskracht. Vriendelijke, uitdagende blik, zichtbaar ondanks de grote zonnebril, echt iemand om een beschuitje mee te eten. Het raam gaat onhoorbaar omlaag. Ze kijkt hem vragend aan, hij geeft haar geen tijd voor vragen.
"I like to do whatever it is your doing, so I can drive a car like this"
"I work very hard". De zachte stem past bij het beeld.
"What is it you do? I would like to drive a car like this"
"Like I said, I work very hard". Vriendelijke herhaling van zetten.
"What sort of work? Tell me. I start doing it today"
"I do social work. I serve homeless people" Nu pas hoort hij haar Russische accent. Kan ook oosteuropees zijn.
"That enables you to drive a car like this?" Geldt zijn verbazing het antwoord of de combinatie werk-auto?
"I'm good at my job and I work hard" Ze start de de motor.
"Thank you. I think I will start serving the homeless people too. What's your name?"
"Elena"
"Nice to meet you, Elena"
"Thank you. Nice to meet you too"
"Have a nice day"
"You too. Take care"
Het raampje gaat langzaam omhoog en de Porsche mengt zich in het verkeer op First Avenue.



3 brutale vragen:

1.
Wat denkt u bij het lezen van dit verhaal? Waar gaan uw gedachten heen?

2.
Misschien vindt u de menage a trois in New York wel de moeite waard met een vriend, vriendin of een andere bekende te delen. Of misschien wel met een onbekende. Beetje ongewoon, maar je weet het nooit. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is de ontmoeting in de morgen op First Avenue u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet. Anders spaart u het maar voor uw eigen Porsche.



Vriendelijke groet, ton.