Goed in je vel in New York

Zaterdag 8 september 2007, dag 5 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
The Bean, New York

Zou het kunnen dat zijn lichaam hem iets wil vertellen? Onderweg van St. Joseph House naar The Bean realiseert de man met de hoed zich hoe prettig zijn lijf aanvoelt. Is dit wat bedoeld wordt met de uitdrukking 'lekker in je vel zitten'? Aangenaam gevoel.

Al anderhalf jaar heeft hij last van een dikke rechterknie. Nadat hij in februari 2006 voor een keer training had gegeven aan de junioren van PSV Korfbal bleef een zeurderig gevoel in zijn rechterbeen hangen, rond de kniestreek. Nou was het ook niet bepaald verstandig om zonder warming-up voluit mee te doen met het partijtje het laatste half uur van de training. Net zoals het ook niet bepaald wijs was om zonder cooling-down of strekkingen in de auto te stappen en van Eindhoven naar Loon op Zand te rijden om training te geven aan zijn eigen team, OJC '98 4. De straf voor zoveel onachtzaamheid: een hardnekkige stijf- en stramheid rondom zijn rechterknie.

Het is een onbestemde blessure. Soms blijkt uit de sponzigheid dat er vocht in de knie zit. Die is dan zichtbaar dikker dan de andere, soms zelfs door een broek heen. Soms lijkt het wel alsof de pezen en spieren rondom de knie verhard zijn. Alsof alle souplesse en flexibiliteit eruit verdwenen zijn. In ieder geval hindert het hem. Bijna voortdurend, al ruim anderhalf jaar. Het maakt sporten onmogelijk, hardlopen gaat niet. Zelfs een potje voetballen met zijn zoon is teveel; al na een kwartier moet hij stoppen omdat de knie vast zit. Bijna voortdurend. Tijdens autorijden heeft hij er geen last van. Zelfs niet in een schakelauto, zelfs niet in een auto zonder rembekrachtiging zoals zijn oude Volvo.

En op reis, als hij weer eens bezig is aan een Luister-en-Vertel-Tournee, dan heeft hij er ook geen last van. Moeiteloos kan hij uren lopen zonder verstijving, zelfs met de grote rugzak en in versnelde pas. Dat was vorig jaar in India zo, bij het lopen van Gandhi's Saltmarch. Dat was in Kashmir zo. En ook dit voorjaar, in Syrie en Jordanie, speelde de knie niet op. Zelfs niet na een dag rondlopen in steden als Mumbai, Delhi of Damascus. Zou het kunnen dat zijn lichaam, die rechterknie hem iets wil vertellen? Zou het kunnen dat de prettige spanning, die hij steeds in zijn lijf voelt als hij bezig is aan een Luister-en-Vertel-Tournee, ervoor zorgt dat zijn lijf in betere conditie komt? Zou het kunnen dat zijn lijf hem vertelt dat hij op de goede weg is? Of is er een meer rationele verklaring voor dit fysieke welbevinden? Een meer westerse uitleg, gebaseerd op logica en materiele redeneringen? Hoe dan ook, hij geniet er maar van.

Het is hooguit 10 minuten lopen, 5 in gewoon tempo, van St. Joseph House naar The Bean. Daar aangekomen checkt hij eerst zijn email. Gisteravond heeft hij de eerste twee verhalen na het zakenuitje naar Nederland verstuurd. Niet dat hij verder niets geproduceerd heeft, hoor. Er zijn nog drie verhalen in het draft-stadium, maar die zijn nog niet af en hij is niet tevreden over de 3 brutale vragen. Te algemeen, te onorigineel, te voor-de-hand-liggend.

Hij heeft twee nieuwe berichten. Een van zijn zus, en een van een vriendin. Zijn zus meldt dat de capaciteit van haar mailbox opgebruikt is, dat ze haar postbus inmiddels heeft opgeschoond en of hij het laatste verhaal nog een keer wil sturen. Ze meldt ook nog geen brief te hebben ontvangen; ze had 2 september geplukt, voor haar een bijzondere dag. Het gemis kan kloppen; hij is de brief aan het schrijven. Wordt een lange, denkt hij. Die zondag was een bijzondere dag. Het begon in een Boeing 777 van Jet Airways ergens boven de Atlantische Oceaan onderweg van Newark naar Brussel en eindigde op een vloerkleed in een woonkamer in Tilburg.

Hij stuurt een reply en leest het bericht van de vriendin. Die is uitvoeriger. De essentie is dat ze hem vertelt hoe het met haar gaat. Dat was ook precies zijn vraag geweest. Goed, maar gespannen voor de dingen die komen gaan. Prettig gespannen. Aan het eind draait ze de vraag om, vraagt ze hoe het hem gaat. Goed, maar gespannen voor de dingen die komen gaan. Prettig gespannen. Hij gaat haar een kort antwoord geven voor nu. Het tarief in The Bean is 6 dollar per uur. Op Fifth Avenue weet hij een internetcafe, waar het, afhankelijk van de duur van je bezoek, kan afglijden tot 1,5 dollar per uur.

Let's Dance, David Bowie klinkt door het nog bijna-lege cafe op de hoek van First Avenue en 3rd Street. Zijn vriendin houdt van dansen. Hij ook, als hij in de stemming is.

David Bowie gaat over in The Bangles. Manic Monday. Dat is het niet. Het is zaterdag en tot nu toe is het allesbehalve manic. Eerder rustig, voor Newyorkse begrippen dan. Het is half acht en er lopen wel mensen op straat, rijden auto's over First Avenue. Maar de drukte is lang niet de bedrijvigheid van een doordeweekse dag. Hij is benieuwd naar morgen, zijn eerste zondag in New York. Benieuwd welke rust deze stad op kan brengen. Bijna drie weken is hij nu hier, maar de vorige twee zondagen was hij steeds niet in de city. Afgelopen zondag was hij dus in een vliegtuig onderweg naar Europa. De week daarvoor op een feest in Beacon, anderhalf uur met de trein hier vandaan. Geweldig leuk feest trouwens. Hij heeft er een boeiende dichteres ontmoet.

The Bangles fade away, Madonna komt op. Live to tell, herkent hij.

"I have a tale to tell. Sometimes it gets so hard to hide it well". Hij begrijpt niet helemaal wat de zangeres bedoelt te zeggen. Maar wel begrijpt hij dat het soms heel moeilijk is het verlangen te vertellen te verbergen. Misschien is dat wel de boodschap van zijn lichaam: "I have tales to tell".


3 brutale vragen:

1.
Kent u dat ook? Dat u dolgraag uw verhalen wilt vertellen? Dat u niet kunt wachten te verhalen over wat u allemaal overkomen is?

2.
Misschien kunt u wel niet wachten dit verhaal door te vertellen. Wacht dan niet langer. Stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is het lichamelijk welbevinden van de man met de hoed u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter voor de dokter bewaren. Of voor een andere investering in lichamelijk welbevinden.


Vriendelijke groet, ton