Een kleinigheid in New York

Woensdag 29 augustus 2007, Dag 8 van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
The Bean, New York

Frappant hoe ogenschijnlijk onbetekenende kleinigheden gemoed kunnen beinvloeden. Een stimulans kunnen zijn. Bruisend van energie en vol goede moed verlaat de kleine man met de hoed St Josep House. Hij loopt het korte stukje over 1st Street naar First Avenue. De frisse ochtendlucht bevordert het geloof in het stoute idee dat hem vanmorgen onder de douche te binnen schoot.

Elke dag gaat hij een kaart afgeven voor Donald Trump. Nu een aantal van zijn doelstellingen in New York zijn verwezenlijkt of in ieder geval in gang gezet is het tijd werk te maken van de moeilijkste; Donald Trump te spreken krijgen om hem een vraag te stellen. How do we build the beloved community? Het antwoord van de onroerend goed-tycoon van Manhattan, symbool voor de bovenkant van de Newyorkse society, wil hij verwerken in verhalen over dat onderwerp. Het is, niet toevallig, ook het thema van de Gandhi-King Conference, 26 en 27 oktober in Memphis. Inmiddels heeft hij antwoord gekregen dat zijn voorstel er een vertelling te geven niet in het programma is opgenomen. Dan nog is het vast nuttig zelf op zoek te gaan naar een antwoord op die vraag. Wie weet wat daar van komt.

Nou snapt hij ook wel dat een nobody als hij niet zomaar even bij Donald Trump kan aanbellen om even een kopje koffie te drinken. Zelfs niet als het een sterk bakkie espresso wordt. Maar dat doet er niet toe. Soms gaat het niet om het bereiken van het resultaat, maar is het streven ernaar al voldoende. 'Hoe dat nu aan te pakken?', beheerste onder de waterstralen zijn gedachten. A card a day, that should do it. Bij The Bean zijn creatieve kaarten te koop, weet hij. Dollar per stuk. Niet goedkoop, ansichtkaarten van New York zijn op sommige plaatsen 20 voor een dollar, weet hij ook, maar de investering is het hem wel waard. Probeert dan maar op andere kosten te besparen. Internetten voor 6 dollar per uur, daar valt vast op te bezuinigen.

Op de hoek van First Avenue en 1st Street slaat hij linksaf, richting het noorden. Uptown, zeggen Newyorkers. Lopend over First Avenue werkt hij de ingeving verder uit in details. Hoe langer hij met het idee speelt, hoe meer hij erin begint te geloven. Irrationeel zelfvertrouwen. De halve minuut, die hij erover doet om een blok te lopen, is rijkelijk gevuld met mogelijke en onmogelijke ideeen.

In de verte ziet hij Joe tegemoet komen. Die steekt 2nd Street over en ziet de man met de hoed nu ook. "Hi". He, dat is enthousiaster dan het monotone gemurmel dat hij van hem gewend is.
"Hi Joe. How are you?"
"I'm fine", toch weer de gelijkmatige stem, die hij kent van de 61-jarige man, die in St Joseph House het bed tegenover hem bewoont. "And you?"
"Couldn't be better", antwoordt hij. "Did you have a good sleep?"
"Could be better. You? Were the buggs bugging you? Nasty little creatures" Dezelfde gelijke hoogte, geen klemtoon, uitgesproken zonder pauze.
"No. I slept pretty well"

"I cleaned the dishes this morning", begint Joe te vertellen. "Roger always has a hard time cleaning up the dishes in the morning before making the soup." Het is het begin van een lange monotone monoloog. "Joe speaks to himself very often", hadden Paul en Jim hem al gewaarschuwd voor Joe's gewoonte. Spreken zonder luisteraar. Paul en Jim runnen beurtelings zo'n beetje St Joseph House. Echt runnen willen ze het niet noemen. Ze noemen zichzelf anarchisten. Georganiseerde anarchie.

The Bean, op de hoek van First Avenue en 3rd Street, is elke dag om 7 uur open. De man met de hoed begint er elke dag een avontuurlijke dag in New York. Zo ook vandaag. In het kaartenrek zoekt hij een kaart. In de serie 'New York City' kiest hij een foto van een verkeersbord. Een rode cirkel, met daarin een zwarte 'P', rode diagonaal er doorheen. Erboven staat iets in het Chinees. Onleesbaar voor hem. Onder het internationale symbool voor 'verboden te parkeren' staat de Engelse vertaling. Don't even THINK of parking here. De hoofdletters beklemtonen de serieuziteit van het verbod. Stoere jongen die het nu nog aandurft op die plaats zijn auto achter te laten.

Hij loopt naar de toonbank, bestelt een espresso en vraagt wat hij verschuldigd is. 2,50. Hij geeft twee dollars en drie kwartjes. De jongen met de morningshift neemt het aan, wil het in de kassalade stoppen, aarzelt, ontdekt dan dat het meer dan het verschuldigde is, wil de man met de hoed een kwartje terug geven. "You made a mistake, sir". No, it was no mistake". Even verschijnt een verbaasde blik op het gezicht van de jongen. "Oh, a tip", blij als een kind stopt hij het kwartje in de fooienpot. 's Morgens vallen niet alle kwartjes even snel.

De man met de hoed gaat op het terras, buiten op de stoep van First Avenue zitten. Het terras is niet meer dan vier kleine, ronde aluminium tafeltjes met stoeltjes van hetzelfde materiaal. Op de kaart noteert hij alvast datum en plaats, en de adressering: to Mister Donald Trump. Wat hij de man precies gaat schrijven, daar denkt hij nog even over na. Er schiet hem even niets te binnen. Nog tijd genoeg, Mister Trump zit er toch niet op te wachten. Hij begint een nieuwe brief, eentje aan twee Nederlandse politici, en als hij even geen productie-inspiratie meer heeft, leest hij wat in Louis Fischer's biografie van Gandhi. Dat helpt hem de boodschap voor Donald Trump te vinden. Eenvoudigweg rechttoe rechtaan vragen wat hij te vragen heeft. Dear Mister Trump, I have only one question to ask you: How do we build the Beloved Community? Sincerely your's, en dan in een snelle handbeweging onleesbaar zijn naam.

Een paar uur later zal hij deze kaart, gepaperclipped met een visitekaartje van De Luister-en-Vertel-Tournee in de Trumptower, 54 blokken uptown, aan een strak in het pak gestoken beveiligingsman achter de desk bij de lift naar de kantoren van Donald Trump geven. "I'll make sure it goes up", zal die zeggen, "but I can't promise you it'll be on his desk. I'll give it with someone who works for him". "That's ok. It's all I can ask of you. See you tomorrow", zal de man met de hoed hem antwoorden. Maar dat is nu nog toekomstige tijd. Wie weet wat er tussen komt. Voorlopig zit hij nog hier bij The Bean. Hij schrijft twee andere, goedkopere en toch meer belangrijke kaarten, en drinkt zijn espresso.



3 brutale vragen:

1.
Hoe zou u dat nou aanpakken? Zo'n mission impossible? Of zou u er niet eens aan beginnen? U gelooft alleen maar in acties die tot het beoogde resultaat leiden, niet in acties omwille van de actie?

2.
Misschien vindt u de dagelijkse routine van de man met de hoed wel leuk genoeg om het met iemand anders te delen. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Denk wel eerst even na.

3.
Misschien, heel misschien is de onmogelijke ambitie van de man met de hoed u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton.