Een surrealistische ontmoeting bij Donald Trump

Donderdag 6 september 2007, dag 3 van het tweede deel van De Luister-en-Vertel-Tournee in New York
Trump Tower, Fifth Avenue, New York City

De man met de hoed zit aan een tafeltje in het Starbuckscafe op de eerste verdieping van de lobby in de Trump Tower. Vaste prik nadat hij de dagelijkse kaart voor Donald Trump heeft afgegeven. Aan het tafeltje naast hem zit een jonge vrouw. Felazuurblauwe rok, witte gekante top onder een grijs vest. Zwart halflang haar, licht gekruld. Gezicht met fijne gelaatstrekken, beetje melancholieke oogopslag. Dopjes in beide oren, door een snoertje verbonden met de Ipod op haar schoot. Een witte.

De airconditioning doet hem vergeten dat het buiten 27 graden is. De waterval, die van drie-hoog in de vijver beneden klettert, versterkt de frisse sfeer in de ruimte. Koud of kil voelt het niet aan. De frisheid wordt gecompenseerd door de warmte van de rose/roodbruine/beige marmeren tegels op de vloer en aan de wand. De lichtbruine houten tafels en stoelen, standaardmeubilair van Starbucks houden de koudte/warmte-balans mooi in stand. Groene accenten, het Starbuckslogo en verschillende planten geven de ruime entree kleur, de gouden relingen en goudkleurige spiegels een chique look.

"Excuse me". De man kijkt op van zijn boek.
"You have the time?"
"Sure". Hij haalt zijn telefoon uit zijn rechterbroekzak. 14.58 leest hij. "Three"
"What did you say?"
"Three o'clock"
"Thank you". Oordopjes terug in draait ze met haar duim over de schijf op haar Ipod.
Hem schiet de gedachte te binnen haar de vraag te stellen, aarzelt te lang, en dan is het moment vergaan.

Voor zijn gevoel nog niet vijf minuten later. "Excuse me", terwijl ze de speakertjes uit haar oren haalt.
"Yes?"
"Do you know what time it is?"
Hij is te verbaasd om verbaasd te zijn. "Five minutes later", zonder te kijken.
"Sorry?", niet begrijpend.
"Five minutes past three"
"Are you sure it's not three fifteen?". Ze heeft gezien dat hij niet heeft gekeken.
Hij haalt zijn telefoon weer uit zijn broekzak. 15.08.
"Three ten. Right in between", gunt hij haar twee minuten. De telefoon legt hij op tafel. Voor als er een derde keer komt.
"Thank you". Oordopjes blijven uit.
"So, are you still in time now? Or are you late?"
"No, I have the time"
"What's your name?"
Hij kan het antwoord niet goed verstaan, gaat op de stoel aan de andere kant van de tafel zitten, pal naast de vrouw, en herhaalt de vraag.
"Alexia"
Hij stelt zich voor en kijkt haar even aan. Ze kijkt terug. Donkere, bijna zwarte ogen. Contrasterend met haar bleke gezicht.
"Where are you from?"
"LA"
"LA, as in Los Angeles?"
"Yes"
"Why are you here?"
"I want to be famous"
"You want to be famous?". Hij kijkt haar doordringend aan.
"Yes. I'm getting famous". Ze kijkt doordringend terug.
"How long have you been in New York?"
"Three years"
"And, how is getting famous going?"
"It's not easy but I work hard. I did modeling and acting. I dated a procucer, I dated a rich man, I dated a director. I did a threesome, I used drugs, I dyed my hair blond. I did all sort of jobs. I worked as a waitress, I worked at an agency, I worked in stores." Het komt er in no-time en zonder onderbrekingen uit, tak-tak-tak, als kogels uit een mitrailleur. Zo, de dame heeft de toon gezet. "I was in the New York Times"
"And still you're not famous?"
"No, not yet". De geringschatting in zijn opmerking ontgaat haar. Of ze veinst het niet te horen.

Alexia neemt een pakje shag uit haar tas en begint een sigaret te roken. De man ziet dat het Drum is. De tekst op het blauwe pakje is in het Nederlands. "You're smoking Dutch tobacco", kan hij niet nalaten op te merken. "That's because I'm poor. I can't afford to buy cigarettes", antwoordt ze de vraag die niet werd gesteld. "I work in a store, but it hardly pays the rent of my appartment".
"Do you like your work?"
"No, I hate it", er volgt in staccato een salvo van wat er allemaal mis is met haar werk. De winkel, de sfeer, de klanten, haar baas, de merchandise in de schappen, de werktijden.
"So quit", raadt hij haar aan.
"I can't. I have to make money to pay the rent"
"There must be a thousand ways to make money. Doing something you hate is the worst way."
"Yes, but it's all I can do. I'm not very talented"
"I know you for only twenty minutes, but I do know you have a talent. I just don't know what exactly it is. And you just haven't found out yet. So quit working in that store. It's a waist of time and talent." De man met de hoed weet niet goed wat hem bezielt haar dit allemaal te zeggen. Wie denkt hij wel niet dat hij is?
"So quit", herhaalt hij zijn advies.

"So what do you do?", draait Alexia de rollen om.
"I travel"
"You travel?"
"Yes. I just travel"
"How can you afford?"
"I can't. I just do"
"But travelling costs a lot of money. How can you afford it?". Dezelfde vraag, maar dan verpakt.
"Well, the way I travel doesn't cost a lot of money. I travel very low budget. Furthermore I have all the money in the world."
"I don't get it. Are you rich?"
"We're all rich. Most of us just don't know it. As for me, I have nothing, therefore I have all the money in the world. Your's too. Even his", de man met de hoed wijst naar boven. Ergens hoog in deze toren is het kantoor van Donald Trump. "The good thing is every penny I spend on my travels will eventually return to me."
"I don't get it. Can you explain/"
"Look at it this way. We all have goals in life. No matter what you call it, we all have them. Ambitions, dreams, wishes, goals, targets. The words you use are irrelevant. Could be shortterm, say for today, could be longterm, like a lifetime. Some people even set their goals in the afterlife. Heaven or hell. Your goal is to be famous, didn't you say?"
"Yes, but what has that got to do with it?"
"Well. To fulfil our dreams we tend to use whatever we have. Money, possessions. The limitations of our money are the limits of what we can achieve. We think. Now suppose you have nothing. I know it can't be done, but just think of it hypothetically. No money, no possessions. Just suppose. Still you have your dreams to fulfil. What will you do?"
"I don't know"
"You have to use other people's money, other people's possessions to fulfil your dreams. All of a sudden there are no longer any limits; all the money in the world opens up to you. You've lost the limitations of your possessions, because you have none. It opens your mind to boundless possibilities. All you have to do is find a way to somehow have it at your disposal. Without owning it, it must not be yours. That will only limit your imagination again."
"But will other people allow it? I mean why should they?"
"Aha, that's a good question. You have to be creative and imaginative. And being empathetic helps too. Find a way that fulfils their goals too. You see, not only do we all have dreams to fulfil, we all have more than one. The moment a dream comes true, you'll see we start dreaming an otherone. Maybe not immediately, maybe less passionate, in case your deepest dreams are fulfilled, but still.
Take the man for instance whose office is somewhere upstairs. We think he has all he wants, and probably he has fulfilled most of his dreams. Still he must have goals and ambitions he is willing to take risks for. All you have to do is find out what these ambitions are, and how you can contribute to it. Again, your money hinders you."
"How can my money hinder me. I only have a little bit"
"That's just it. Because you do have money, only just a little bit, at least a lot less than he has, you tend to think of yourself as less than he is. And maybe he'll think vice versa. He'll probably think you want some of his money. Wich in general is true, by the way. By thinking moneywise you tend to think there's nothing you have to offer him. You'll find yourself in an unbalanced situation. But if you were to have nothing, that changes everything. Cause nothing is the one thing he doesn't have. And probably never ever will. And the one thing he does have, money, is the one thing you don't need. Because by having nothing you have all the money in the world."

"And what is your dream?", wil Alexia weten.
"My dream can not be fulfilled. And maybe that's the best dream a man can have. I want to be a wise man. I want to understand why and how things are as they are. Why we people do the things we do, and how we can change that for the better. I know I will never ever be wise. The best I can do is try my best today, so maybe tomorrow I will be a little wiser. But I will never accomplish this dream of mine."
"That's why you ask all these questions? Is that why you want to meet Mister Trump?"
"Yes. Well, it's one of many reasons. Sometimes I ask provocative questions to see what happens. But you're right, it's a reason for asking all these questions."
"Oops, gotta go. It's 3.30"

Alexia werkt haar make-up bij en staat op. De man met de hoed ook. Hij kust haar drie keer op de wang. "A Dutch way to say goodbye"
"Are you Dutch?"
"Yes"
"Can we meet again"
"Sure". Hij geeft haar een kaartje van de Luister-en-Vertel-Tournee. "Drop me a line or give me a call, if you're really interested"


3 brutale vragen:

1.
Ik weet niet goed wat ik hier van moet denken. Zeg nou eerlijk; binnen vijf minuten vragen hoe laat het is, da's toch apart?

2.
Misschien wilt u deze woordenschildering van een eerste rendez-vous tussen twee vreemdelingen in een dure en toch goedkope setting wel de moeite waard met iemand anders te delen. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Maar alleen als u denkt dat u daarmee een positieve bijdrage levert.

3.
Misschien, heel misschien is de surrealistische ontmoeting van de man met de hoed met Alexia u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.




Vriendelijke groet, ton