De Luister-en-Vertel-Tournee

21.10.07

Een vrouw, een man en een rugzakjongen in een cafe

Dinsdag 9 oktober 2007,
The Coffee Room, Warrensburg NY

"So, from where to where are you backpacking?" De man die hij later zal leren kennen als Doug vraagt het hem nog voor de jongen met de rugzak zijn nieuwe rugzak heeft afgedaan en op een stoel bij de tafel aan het raam met uitzicht op Route 9 is gaan zitten.

The Coffee Room is meer een huiskamer dan een cafe. Een soort keukentafel met zes stoelen er omheen, naast de kleine toonbank. Die staat vol met schalen waarop taart en gebak is uitgestald. Als de jongen met de rugzak vanaf die keukentafel naar voren loopt, passeert hij aan zijn linkerkant twee kleine tafeltjes tegen de muur, waaraan ieder twee stoelen zijn. Aan de rechterkant staat een bank met een plaid er over. Aan de voorkant is The Coffee Room een beetje wijder. Het heeft twee ramen, naast elkaar met een stompe hoek. Timmermansogend geschat 25 graden, kan ook 30 zijn. Voor het ene raam staat een houten bank met kussens en ook een plaid.. Voor het andere raam een ronde tafel met drie stoelen.

Doug zit aan een van de twee tafels tegen de muur.
"I come from nowhere going nowhere", antwoordt de jongen met de rugzak. Hij doet zijn hoed en rugzak af en neemt er zijn schrijfblok en pennen uit.
"Are you on the run?" De vrouw, die hij later zal leren kennen als Janet en die schuin tegenover Doug op de couch zit, vraagt het voor Doug op zijn ontwijkende antwoord kan reageren.
"I'm running from love" Het schiet hem voor het eerst te binnen. Had nog niet eerder zo over zijn reizen gedacht. In die splitsecond die het duurt zo'n ingeving te krijgen daagt het hem hoe waar het is. En tegelijkertijd ook hoe onwaar.
"Running for love or running from love?" Janet heeft het niet goed verstaan, maar wil het wel weten.
"Good question. It's a bit of both. I'm on the run for love en from love. But mainly from, I'ld say"

"Is that lost love or unrequited love?" Janet wil wel meteen het diepste van hem weten, zeg. Komt misschien wel door de vertrouwelijke intimiteit van dit coffee house.
"Lost love anycase, but what was that other word?"
"Onrequited"
"What does it mean?"
"Unanswered. Are you running from unanswered love?"
"It's a bit of both again"

"So, what brings you to Warrensburg?" Doug probeert het nog een keer. Zijn nieuwsgierigheid naar de vreemdeling, die de jongen met de rugzak in dit dorp van 4000 mensen is, is niet bevredigd met het vage antwoord.
"I'll tell you later. First I order an espresso. What's your name?" De jongen loopt naar Doug en geeft hem een hand.
"Doug"
"And yours?", geeft Janet een hand.
"Janet"
Hij stelt zichzelf ook voor. "Can I get you guys anything?" Nee, ze hebben allebei nog. Hij loopt naar de toonbank en bestelt een espresso. Phil, zo heet de eigenaar van The Coffee Room.

Terwijl die zich aan het espresso-apparaat zet draait de jongen zich om naar de twee Amerikaanse vrienden die hij zojuist heeft gemaakt.
"Before I tell you what brings me to Warrensburg I would like to ask you two this one question I ask allover this country. Can I?"
"Sure", zegt Janet en Doug protesteert niet.
"I'll ask the question first and then I'll explain why I ask this one question. How do we build the beloved community?"
Hij geeft de twee een moment om de vraag te laten bezinken.
"I'm in the US because of a conference that will be organized in Memphis Tennessee end of October. 26th and 27th to be exact. It's going to be a Gandhi-King Conference. You've heard of Gandhi?"
"Sure", Janet antwoordt voor beide Amerikanen.
"Okay, and being American you probably know King. Well, the theme of the conference is building the beloved community. In order to prepare for this conference I travel the US and pop this one question to as many people as I can. The answers I collect will be my contribution to the conference somehow. Any answer will do. Even if someone doesn't know. That's an answer too. I want answers from all layers of society. From the homeless people in the street who think they have nothing all the way down to high society, from people who seem to have everything. So I asked this question to people like Donald Trump and Bill Clinton."

Intussen heeft Phil zijn espresso gemaakt. Ruikt goed. Voor hij terugloopt naar zijn plaats bij het raam om te horen wat het antwoord van Janet en Doug zal zijn gunt hij ze nog even de tijd het te overdenken. En zichzelf de gelegenheid het bordje te lezen dat bij de deur hangt.

MOTTO TO LIVE BY. Life should NOT be a journey to the grave with the intention of arriving safely in an attractive and well preserved body, but rahter to skid in sideways, chocolate in one hand, latte in the other, body thoroughly used up, totally worn out and screeming "WOO HOO, what a ride!"

Hm, dat woohoo-deel spreekt de jongen van de rugzak wel aan, en dat het leven niet bedoeld is om veilig en risicoloos bij het graf aan te komen, dat kan hij ook wel onderschrijven, al dan niet met een warme chocolademelk en latte in beide handen, maar dat van dat opgebruikte, versleten lichaam, nee, daar gaat hij niet in mee. Hij gelooft meer in het idee dat je lichaam als een tempel voor je geest is, en dat je die tempel goed moet onderhouden. Gebruiken ja, maar niet opbruiken en verslijten. Dat gaat ongewild vanzelf.

Gewapend met een espresso gaat hij terug naar Janet en Doug.
"I have two words", zegt Janet nog voor hij goed en wel zit.
"Okay. Let me have a seat and let's hear it"
"But it's going to be an either/or"
"Fine by me"
"See, these two words came up to me, and I'm not sure wich one will be my answer. So it'll be an either/or"
"You got me puzzled and curious"
"Unconditional love. I think that's how we build the beloved community."
"That's a good answer. I like that. But what exactly do you mean by unconditional love?"
"Well you know, love to give without expacting something in return. It's rendering love to someone, no conditions attached"

"So, what's the or-part?"
"Trust. I was thinking either unconditional love or trust"
"Isn't one necessary for the other?", mengt Doug zich weer in het gesprek, "does not unconditional love require trust?"
"I guess you're right", zegt Janet na enig nadenken.
"Aha! So it's not an either/or answer after all. It's an and/and. I like that!"

In gedachten verandert de jongen van de rugzak meteen ook maar het levensmotto van The Coffee House. WOO HOO, what a ride! And what a body!. Het een sluit het ander niet uit.


3 brutale vragen:

1.
U hoort het vast af en toe ook wel. Het is van tweeen 1. Of: het een of het ander. Of: prioriteiten stellen. Keuzes maken. Voorbeelden van denken in termen van of/of. Denkt u ook vaak in termen van of/of? Of ook in en/en?

2.
Misschien vindt u dit verhaal over een rugzakjongen die vrienden maakt in Amerika wel de moeite waard het door te vertellen of door te sturen. Als dat zo is, ga uw gang.

3.
Misschien, heel misschien is het driehoeksgesprek u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het uw euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton

5.10.07

Een ontmoeting met Donald Trump

Donderdag 4 oktober 2007
The Bean, New York

Vroeg in de morgen, New York is nog donker, loopt een jongen uit Nederland over Parkway West, de avenue aan de westkant van Central Park. Hij is onderweg van Jazz on Lenox, het hostel in Harlem waar hij sinds dinsdag verblijft, naar The Bean, zijn favoriete plek om 's morgens vroeg zijn email te checken, een espresso te drinken, te schrijven en te lezen. The Bean is in The East Village, downtown Manhattan. Halverwege die wandeling, ongeveer twee uur, besluit hij toch maar de subway te nemen. Op het station 72nd Street neemt hij de C-trein naar Times Square / 42nd Street, stapt daar over op de N-trein naar Bryant Park / 34th Street, en vandaar de F-trein naar Second Avenue. Dat is in The East Village.

Hij verlaat het station via de uitgang op de hoek van Houston Street en First Avenue. Bovenaan de trap krijgt hij, net als gisteren, twee gratis kranten toegereikt. De 'Metro', dezelfde als die in Nederland maar dan de Newyorkse versie, en 'am New York'.

In The Bean aangekomen checkt hij eerst zijn email. Twee berichten; een van Noor Gagroo van Highland Travels in Delhi, en een van Jan van der Meer uit Oisterwijk. Noor informeert hoe het met hem gaat. Tijdens zijn verblijf in India, nog maar een week geleden beeindigd, heeft Highland Travels hem geholpen met voordelige last minute vluchten van Delhi naar Mumbai, Mumbai-Chennai, en terug naar Delhi. Jan is even het spoor bijster. Hij kreeg een verhaal uit New York, maar hij zat toch in Indi?

Toen de jongen uit Nederland begin dit jaar in Syrie was, reageerde Jan enthousiast op zijn verhalen. 'Vertel me alles, en als je terug bent moeten we eens koffiedrinken'. Zo gezegd zo gedaan. Jan wilde foto's bij de verhalen. Wilde hem wel sponsoren in de vorm van een digitale camera. Daar dacht hij even over na, maar toch maar niet. Toen hij drie jaar geleden met De luister-en-Vertel-Tournee in deze vorm begon, koos hij er heel bewust voor geen foto's te maken, alleen woorden te gebruiken om zijn avonturen te vertellen. Om wel honderdduizend redenen. Om er een te noemen; omdat het hem en de luisteraar dwingt zich langzaam een beeld te vormen. En hij gelooft dat het goed is af en toe bewust langzaam te zijn. Dat het goed is af en toe bewust niet mee te gaan in de waan van sneller, sneller, sneller. Dat het goed is om af en toe pas op de plaats te maken. Hij doet Jan een tegenvoorstel; of hij niet zijn boek wil sponsoren, dat hij in eigen beheer wil gaan uitgeven? Dat spreekt Jan wel aan.

Beide berichjes beantwoordt hij niet meteen. Vanmiddag gaat hij naar een internetcafe op Fifth Avenue, waar hij voor 35 dollar een week onbeperkt internetten heeft gekocht. De tijd tot vanmiddag kan hij mooi gebruiken voor gepaste antwoorden. Snelle antwoorden zijn niet atijd goede antwoorden.

Hij bestelt een single espresso en gaat in een hoek van het cafe zitten. Bij wijze van goede voornemen haalt hij zijn leren pennenetui met drie rollerballs uit zijn rugzak en de ene schrijfblok die hij nog heeft nadat hij afgelopen maandagnacht zijn grote rugzak is kwijtgeraakt. Daar zaten de twee andere schrijfblokken in, volgeschreven.Voor het geval het goede voornemen desondanks toch niet leidt tot daadwerkelijke schrijfproductie haalt hij ook twee boeken te voorschijn. Gevaarlijk, want nu is de verleiding passief te lezen in plaats van actief een verhaal verzinnen open en bloot zichtbaar voor het grijpen op tafel. Tegelijkertijd ook nuttig; de afwisseling tussen schrijven en lezen helpt voorkomen dat hij in zijn eigen gedachtespinsel rondjes blijft draaien. Verzandt in cirkels.

Hij begint een nieuwe brief. Of eigenlijk is het een oude. Een carpe diem brief. In een van de twee schrijfblokken, die hij nu dus kwijt is, had hij al het begin van zo'n 10 brieven geschreven. Die moeten dus overnieuw. Een beetje met tegenzin schrijft hij de eerste bladzijde; het is een herhaling van wat hij al eerder heeft geschreven. Het staat hem tegen zichzelf te herhalen. Probeert hardnekkig steeds weer origineel te zijn, ook al is het vernieuwende element vaak niet meer dan een detail. Maar al te vaak is het een tot mislukken gedoemde poging. Maar al te vaak meldt hij wat allang eerder gezegd is.

Na die eerste bladzijde is de verleiding van de Metro hem te bekoorlijk. Op pagina 3 wordt hij getroffen door een paginagrote advertentie. 'Huge Profit Opportunity!'. Meer nog dan de schreeuwerige kop gaat zijn aandacht naar de foto. Hij herkent de man meteen; Donald Trump! Gauw scant hij de advertentie. Aha, de man geeft een aantal seminars. Onderaan staat in een kader aangegeven waar en wanneer. Van aanstaande zaterdag tot en met woensdag tweemaal daags, op vijf verschillende plaatsen in New York en omgeving. Reserveren kan telefonisch of online, zolang er plaats is.

Hij aarzelt niet. Soms is langzaam goed, soms is snelle actie gewenst. De kunst is natuurlijk te weten wanneer het de ene soms is, en wanneer de andere. Nou, nu is het tijd voor direct handelen. Hij loopt naar een van de computers in het cafe, logt opnieuw in en surft naar trumpwn.com. Hij meldt zich aan voor de eerstedebeste mogelijkheid die in Manhattan is. Toevallig ook de eerste van de serie van 10 seminars. Het aanmelden gaat heel simpel, een 1-2-3-tje. Zaterdag 6 oktober om 9 uur 's morgens in Hotel Park Central, 870 Seventh Avenue. Van betalen is geen sprake. Dat verbaast hem. Wat zou daar achter schuilen?

Hij print de bevestiging van zijn aanmelding uit, sluit af en loopt terug naar de tafel in de hoek. Daar leest hij de advertentie eens nauwgezet door. Waar heeft hij zich nu eigenlijk voor aangemeld? Om het kort door de bocht samen te vatten: Donald Trump wil het geheim van zijn succes om heel veel geld te verdienen delen met kleine ondernemers. En de deal is: het is gratis! Vandaar dat er bij het aanmelden geen sprake was van betalen. Nou, de jongen uit Nederland is benieuwd. Als hij even later nog een keer zijn email checkt, vindt hij een bevestiging van zijn reservering.


Vrijdag 5 oktober 2007, 1 dag later
The Bean, New York

Dezelfde routine als daags ervoor. He, een bericht van Donald Trump in zijn mailbox:

Dear Ton Visser

Tomorrow will change your life

Time, money, job and family commitments are often major factors in holding back most busy people from attending the Trump Institute's Way to Wealth Conference. In order to become wealthy you have to make a commitment to attend our conference, listen and learn new investing techniques and start a new way of financial thinking- The TRUMP WAY to making money!

There is no other way to learn unless you attend:

PARK CENTRAL NEW YORK
870 SEVENTH AVENUE AT 56TH STREET
NEW YORK, NY
800-346-1359

Conference Date: OCT 06 09:00 AM



3 brutale vragen:

1.
Raar, dat als je bij een man als Donald Trump iets gratis krijgt, je niet kunt nalaten te denken dat er iets achter zit. Wat is de catch van de gratis deal? Is er wel een catch? En zal Mister Trump zaterdag zelf aanwezig zijn? Of zullen zijn honneurs door een vervanger worden waargenomen? Of een videoboodschap? Kan me niet goed voorstellen dat Donald Trump de moeite gaat nemen persoonlijk vijf dagen achter elkaar twee seminars per dag te geven. We zullen zien. Maar of het echt mijn leven zal veranderen, dat waag ik te betwijfelen. Daar is meer voor nodig dan de verlokkingen van een Donald Trump. Zelfs als hij daadwerkelijk aanwezig zal zijn.

2.
Misschien vindt u het relaas over langzaam en snel handelen wel de moeite waard door te sturen of te vertellen. Als dat zo is, ga uw gang. Langzaam of snel, net wat u zelf wilt.

3.
Misschien, heel misschien is de op handen zijnde ontmoeting met Donald Trump, pseudo of niet, u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton

3.10.07

Een ministerieel telefoontje in Delhi en een presidentiele brief in New York

Dinsdag 25 september 2007
Barista coffeeshop, Connaught Place, Delhi

India viert feest. Gisteravond is het land in Johannesburg wereldkampioen cricket geworden. En om de overwinning nog zoeter te maken; door in een spannende finale Pakistan te verslaan. Sinds de Scheiding in 1947 zijn beide landen in bijna elk opzicht aartsvijanden. Politiek, militair en zeker sportief. Wedstrijden tussen India en Pakistan hebben bijna altijd een hoge emotionele lading. Zeker als het om de sport gaat die in allbei de landen verreweg het populairst is.

Terwijl hij in gedachten verzonken is gaat zijn telefoon. Aan het nummer in het display ziet hij dat het Nederland is. 070, Den Haag. Wie zou dat kunnen zijn? 'Opnemen maar, dan komen we er vanzelf achter', denkt hij. Een vrouwestem. In het gejuich van de feestende Indiers op de televisie kan hij niet verstaan wat ze zegt. Zij hem kennelijk ook niet: "Sorry, ik kan u niet goed horen. Lijkt wel alsof u heel ver klinkt".
"Dat kan. Ik ben in India"
"India?"
"Ja. Ik denk dat u een verkeerd nummer heeft gedraaid"
De vrouwestem aan de Nederlandse kant van de lijn noemt vragend zijn naam. Kijk, dat voordeel heeft de beller; die weet meestal wel wie zij aan de lijn gaat krijgen.
"Ja, dat ben ik. Maar ik heb uw naam niet goed verstaan"
"Ik ben de secretaresse van minister Rouvoet. U hebt hem op 9 februari toch een hele leuke brief gestuurd?"
"Ja, dat klopt. Goh, was ik allang weer vergeten"
"Nou, Meneer Rouvoet was zo enthousiast dat hij u graag eens wil ontmoeten. Wanneer bent u weer in Nederland?"
"18 oktober"
"Dat is jammer. Ik had 10 oktober in gedachten"
"Dan ben ik in New York"
"U bent een druk man"
"Haha, nee hoor. Dat lijkt alleen maar zo". Ze moest eens weten wat voor luiwammes hij kan zijn. Niks niet druk.
"Nou, dan kijk ik even verder", en ze hangt op, hem in gedachten achterlatend.


* * *

Dinsdag 2 oktober 2007
Cafe The Bean, First Avenue, New York

In een hoekje van het cafe verbetert Maggie zijn brief aan Bill Clinton. Ze is lerares Engels, dus ze heeft er wel verstand van hoe een fatsoenlijke brief in het Engels te schrijven. Meer dan hij in ieder geval. Ze geeft aan waar de komma's en de punten moeten komen, past correcte Engelse grammatica en spelling toe, en geeft en passant ook wat tips hoe beter te verwoorden wat hij zeggen wil. Hij herschrijft de brief, nu inclusief haar aanwijzingen. Realiseert zich onderwijl welke dag het vandaag is. 2 oktober. Een feestdag in India; de geboortedag van Mohandas Gandhi.


Dear Mister Clinton,

I owe you an explanation.

For some time now I've been sending you postcards, out of New York, and various places in India, Delhi, Mumbai, and Chennai to be precise.

How do we build the Beloved Community?

Each postcard had that same question, and each postcard I tried to give a different answer. Something related to the picture on the front side. Not coincidentally.

26th and 27th October a conference will be organized in Memphis, Tennessee. It's going to be a Gandhi-King Conference. The theme of the conference is building the Beloved Community.

To prepare for this conference, I am travelling the US for two months asking this one question to as many people as I can. Their answers will be my contribution to the conference any which way I will see fit.

I like to gather answers from all layers of society, ranging from the homeless poor all the way down to high society. I firmly believe each one has an equal contribution to give to this quest of mine.

Just the other day, I was writing a tale and reading 'The Life of Mahatma Gandhi', sitting next to two guys, Steve and Paul, who were playing chess in a cafe in The East Village. Steve didn't have a faint idea how to build the Beloved Community, but Paul said: "Get me a date with Sofia Loren and I'll show you how. 81 years old and still gorgious." Now that's an answer!

One day later, in the same cafe, Max of 86 and Lilly of 76 gave me simultaniously the same answer: "Poetry!". Now what was it Gandhi once wrote? 'Mankind cannot live by logic alone, but also needs poetry'. So true.

Can I have an answer from you to this one question? Obviously I might read one of your books. The latest one for instance. And one day I may. But, hey, let's be frank; that's not the same thing, now is it?

So please, have someone, if not you yourself, drop me a line, or send me a note, or even give me a call. Whatever suits you, suits me just fine.

Please, grant me 27 minutes of your time to discuss building the Beloved Community. If 27 is too much, then eleven will do.

Better still; if you would find a way to contribute somehow to the spirit of the conference I mentioned, no one will be more pleased than I.

Sincerely yours


* * *

3 brutale vragen:

1.
De minister van Jeugd en Gezin van een klein land tesamen in een verhaal met de ex-president van een groot land. Maar wie zal zeggen wat een groot land is, en wat een klein? Wie zal zeggen wie een groot mens is en wie een klein? Gandhi was het voorbeeld van een mens, die niet groot hoefde te zijn om groots te zijn. Misschien geldt dat voor landen en volkeren ook wel.

2.
Misschien vindt u het opmerkelijke telefoontje in een feestvierend India wel de moeite waard door te vertellen of door te sturen. Of de presidentiele brief op een doordeweekse dag in New York die in India een feestdag is. Voel u vrij dat wel of niet te doen. Met of zonder verbeteringen.

3.
Misschien, heel misschien is het ministeriele telefoontje of de presidentiele brief u wel een euro waard. Misschien wel allebei. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton

1.10.07

Verleiding in Helsinki

Donderdag 27 september 2007,
Vanaa International Airport, Helsinki

Nou, daar zit hij weer. Voor de derde keer in korte tijd op een Europese luchthaven te wachten op een vlucht naar New York. Nog even en het gaat routine worden. De variatie is dat het iedere keer een ander Newyorks vliegveld was. Dit keer is de bestemming John F Kennedy Airport, de vorige keren La Guardia en Newark.

Ruim 7 uur heeft hij op dit vliegveld. Het eerste uur brengt hij samen met Kashish door. De vrouw uit Uttaranchal is op weg naar haar man in Stockholm. Een beetje onzekerheid straalde ze uit. Gisteravond, op het vliegveld van Delhi, vroeg ze hem of hij misschien ook naar Helsinki ging. Dat was zo. Of hij haar misschien wilde helpen? Ze had nog nooit eerder gevlogen. Dat wilde hij wel.

Niet dat hij nou zelf precies de weg weet op het vliegveld van Delhi, maar allicht beter dan de vrouw die er voor het alleereerst is, en niet weet hoe het eraan toegaat. Dus lopen de twee samen door de bagage security check, checken samen in bij de balie van Finnair, twee stoelen naast elkaar op de vlucht naar Helsinki, getweeen door de douane, en wachten samen in de volle hal van het vliegveld van Delhi.

Tijdens de 6 uur onderweg van India naar Europa vraagt Kashish hem wel 10 keer wat ze moet doen nadat ze geland zijn. Precies weet hij de procedure op het vliegveld van Helsinki niet. Wel ongeveer. Hij vertelt haar een paar keer wat ze ongeveer verwachten kan.

Het vliegveld van Helsinki heeft twee delen. Een deel voor intercontinentale vluchten, een een deel voor vluchten van en naar Europa. De Nederlander en de Indiase komen aan in het intercontinentale deel, en moeten door de transitzone naar het deel voor de Europese bestemmingen. Tenminste, de Indiase. De Nederlander is onderweg naar New York, maar weet van de heenreis twee weken eerder dat het Europese deel van de luchthaven veel interessanter is. En dat daar een winkel is om Finse t-shirts voor zijn kinderen te kopen. Bij de securitycheck moet Kashish haar beautycase openmaken. Helaas; de flacons aan shampoo en nog iets waarvan de Nederlandse man niet kan zien wat het is mag ze niet als handbagage meenemen. Te groot volgens de Europese veiligheidsvoorschriften. Die is ze kwijt. dat had hij haar vantevoren niet verteld.

Wachtend op de vlucht van Finnnair naar Stockholm zitten de Nederlander en de Indiase bij gate 29A.
"Hoe oud ben je eigenlijk?". Onbetamelijke vraag, hij weet het, maar hij kan zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. En hij heeft de meest voordehandliggende vragen al gesteld.
"Ik heb voor mijn paspoort opgegeven dat ik in 1981 ben geboren. Maar eigenlijk is het 1984. Zie je, mijn man is 48, en zo lijkt het verschil minder groot"
"Hoe lang ken je je man al?"
"We hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet"
"Is hij Zweeds?"
"Hij heeft een Zweeds paspoort"
"Geboren Zweeds?"
"Nee, hij komt net als ik uit Uttaranchal"
"En wanneer zijn jullie getrouwd?"
"7 maanden geleden"
"En toen is hij naar Zweden gegaan/"
"Nee, hij woonde daar al. Hij is architect en heeft daar een goede baan"
"Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?"
"Het is een gearrangeerd huwelijk"
"En, ben je daar blij mee?"
"Ja, hij is heel erg lief. Hij maakt me gelukkig"
"Wat ga je doen als je in Zweden bent?"
"Dat weet ik nog niet"

Kashish verveelt zich een beetje. Het uur wachten tussen aankomst uit Delhi en boarden voor het vliegtuig naar Stockholm weegt haar duidelijk zwaar. "I'm bored". Voor als hij het nog niet doorhad. "Het is nog maar even." Weet niets beters te zeggen. Hij wordt gered door een vriendelijke stem in Fins, Zweeds en Engels, die de passagiers voor Stockholm oproept naar de gate te gaan.

Als even later Kashish door de gate naar haar vliegtuig is gelopen, staat hij op en wandelt over de luchthaven. Hij koopt de t-shirts, checkt zijn email op een internetterminal, en drinkt een espresso. Al met al is het best verleidelijk, zo'n lange tussenstop op een luchthaven als deze van Helsinki. De verveling van het wachten verleidt mensen ertoe meer te eten en drinken dan ze honger of dorst hebben. Ook is het verleidelijk meer dutyfree te kopen dan ze van plan waren. Boeken, tijdschriften, drank, sigaretten, geurtjes, kleding, electronica.

Nou heeft de Nederlander nog het geluk wat te doen te hebben. Zoals meestal, op reis of niet, heeft hij drie boeken onder handbereik. Gevarieerd genoeg om niet verveeld te worden. Melissa Plaut's 'Hack' boeit hem nu het meest. De ondertitel zegt eigenlijk al waar het over gaat: 'How I stopped worrying about what to do with my life and started driving a yellow cab'. En als het lezen hem teveel is geworden, of zich geroepen voelt zelf iets te lezen toe te voegen aan de massa; er zijn vijf carpe diem brieven onderweg. 30 juni, 17 juli, 3,7 en 18 september. Er is dus altijd wel wat te doen.

Maar ondanks de afleiding kan ook hij maar moeilijk de verlokkingen van dit vliegveld weerstaan. Neemt een espresso teveel, een croissant en een aardbeienyoghurt met muesli meer dan hij honger heeft, en moet moeite doen niet Chanel's Allure te kopen, deodorant for men. Volkomen overbodig: al in New York, voor vertrek naar India, had hij zijn lege AXE al bij de Duane pharmacy store ingeruild voor een nieuwe, is dus vers ge-AXE'd, kan nu volgens de reclame hordes vrouwen over zich heen verwachten, gelooft daar ook om andere dan inzicht in marketingtechnische machinaties helemaal niks van, heeft in ieder geval niet per se nog een deodorant nodig. Maar ja, je wilt allure hebben of niet.

Een iPod dan? Zo'n hippe. Schijnt iedere jongeling die bij de tijd is, of daar in ieder geval voor door wil gaan, te hebben. Toch maar niet gedaan. Bij de tijd zijn is wat anders dan een iPod hebben. En als dat een onontkoombare combinatie is, nou, dan voorlopig maar niet bij de tijd.


3 brutale vragen:

1.
Ook wel eens bij stil gestaan? De rol die reclame in ons leven speelt? Hoeveel (aankoop-)beslissingen neemt u uit verveling, gedreven door een slim gekozen merknaam of louter om bij de tijd te blijven? Of om allure uit te stralen? Je kunt je natuurlijk van de andere kant ook afvragen hoe erg dat nou eigenlijk allemaal is.

Ook wel eens bij stil gestaan? Dat sommigen van ons voorop lopen, sommigen een beetje achter, maar dat de meesten van ons in de middengroep zitten?

2.
Misschien vindt u het verhaal van de lange tussenstop wel de moeite waard om het door te vertellen. Doe dat dan gerust.

3.
Misschien, heel misschien is het relaas over een Indiase op een verleidelijk vliegveld in het noorden van Europa u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.





Vriendelijke groet, ton