Een ministerieel telefoontje in Delhi en een presidentiele brief in New York

Dinsdag 25 september 2007
Barista coffeeshop, Connaught Place, Delhi

India viert feest. Gisteravond is het land in Johannesburg wereldkampioen cricket geworden. En om de overwinning nog zoeter te maken; door in een spannende finale Pakistan te verslaan. Sinds de Scheiding in 1947 zijn beide landen in bijna elk opzicht aartsvijanden. Politiek, militair en zeker sportief. Wedstrijden tussen India en Pakistan hebben bijna altijd een hoge emotionele lading. Zeker als het om de sport gaat die in allbei de landen verreweg het populairst is.

Terwijl hij in gedachten verzonken is gaat zijn telefoon. Aan het nummer in het display ziet hij dat het Nederland is. 070, Den Haag. Wie zou dat kunnen zijn? 'Opnemen maar, dan komen we er vanzelf achter', denkt hij. Een vrouwestem. In het gejuich van de feestende Indiers op de televisie kan hij niet verstaan wat ze zegt. Zij hem kennelijk ook niet: "Sorry, ik kan u niet goed horen. Lijkt wel alsof u heel ver klinkt".
"Dat kan. Ik ben in India"
"India?"
"Ja. Ik denk dat u een verkeerd nummer heeft gedraaid"
De vrouwestem aan de Nederlandse kant van de lijn noemt vragend zijn naam. Kijk, dat voordeel heeft de beller; die weet meestal wel wie zij aan de lijn gaat krijgen.
"Ja, dat ben ik. Maar ik heb uw naam niet goed verstaan"
"Ik ben de secretaresse van minister Rouvoet. U hebt hem op 9 februari toch een hele leuke brief gestuurd?"
"Ja, dat klopt. Goh, was ik allang weer vergeten"
"Nou, Meneer Rouvoet was zo enthousiast dat hij u graag eens wil ontmoeten. Wanneer bent u weer in Nederland?"
"18 oktober"
"Dat is jammer. Ik had 10 oktober in gedachten"
"Dan ben ik in New York"
"U bent een druk man"
"Haha, nee hoor. Dat lijkt alleen maar zo". Ze moest eens weten wat voor luiwammes hij kan zijn. Niks niet druk.
"Nou, dan kijk ik even verder", en ze hangt op, hem in gedachten achterlatend.


* * *

Dinsdag 2 oktober 2007
Cafe The Bean, First Avenue, New York

In een hoekje van het cafe verbetert Maggie zijn brief aan Bill Clinton. Ze is lerares Engels, dus ze heeft er wel verstand van hoe een fatsoenlijke brief in het Engels te schrijven. Meer dan hij in ieder geval. Ze geeft aan waar de komma's en de punten moeten komen, past correcte Engelse grammatica en spelling toe, en geeft en passant ook wat tips hoe beter te verwoorden wat hij zeggen wil. Hij herschrijft de brief, nu inclusief haar aanwijzingen. Realiseert zich onderwijl welke dag het vandaag is. 2 oktober. Een feestdag in India; de geboortedag van Mohandas Gandhi.


Dear Mister Clinton,

I owe you an explanation.

For some time now I've been sending you postcards, out of New York, and various places in India, Delhi, Mumbai, and Chennai to be precise.

How do we build the Beloved Community?

Each postcard had that same question, and each postcard I tried to give a different answer. Something related to the picture on the front side. Not coincidentally.

26th and 27th October a conference will be organized in Memphis, Tennessee. It's going to be a Gandhi-King Conference. The theme of the conference is building the Beloved Community.

To prepare for this conference, I am travelling the US for two months asking this one question to as many people as I can. Their answers will be my contribution to the conference any which way I will see fit.

I like to gather answers from all layers of society, ranging from the homeless poor all the way down to high society. I firmly believe each one has an equal contribution to give to this quest of mine.

Just the other day, I was writing a tale and reading 'The Life of Mahatma Gandhi', sitting next to two guys, Steve and Paul, who were playing chess in a cafe in The East Village. Steve didn't have a faint idea how to build the Beloved Community, but Paul said: "Get me a date with Sofia Loren and I'll show you how. 81 years old and still gorgious." Now that's an answer!

One day later, in the same cafe, Max of 86 and Lilly of 76 gave me simultaniously the same answer: "Poetry!". Now what was it Gandhi once wrote? 'Mankind cannot live by logic alone, but also needs poetry'. So true.

Can I have an answer from you to this one question? Obviously I might read one of your books. The latest one for instance. And one day I may. But, hey, let's be frank; that's not the same thing, now is it?

So please, have someone, if not you yourself, drop me a line, or send me a note, or even give me a call. Whatever suits you, suits me just fine.

Please, grant me 27 minutes of your time to discuss building the Beloved Community. If 27 is too much, then eleven will do.

Better still; if you would find a way to contribute somehow to the spirit of the conference I mentioned, no one will be more pleased than I.

Sincerely yours


* * *

3 brutale vragen:

1.
De minister van Jeugd en Gezin van een klein land tesamen in een verhaal met de ex-president van een groot land. Maar wie zal zeggen wat een groot land is, en wat een klein? Wie zal zeggen wie een groot mens is en wie een klein? Gandhi was het voorbeeld van een mens, die niet groot hoefde te zijn om groots te zijn. Misschien geldt dat voor landen en volkeren ook wel.

2.
Misschien vindt u het opmerkelijke telefoontje in een feestvierend India wel de moeite waard door te vertellen of door te sturen. Of de presidentiele brief op een doordeweekse dag in New York die in India een feestdag is. Voel u vrij dat wel of niet te doen. Met of zonder verbeteringen.

3.
Misschien, heel misschien is het ministeriele telefoontje of de presidentiele brief u wel een euro waard. Misschien wel allebei. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton