Verleiding in Helsinki

Donderdag 27 september 2007,
Vanaa International Airport, Helsinki

Nou, daar zit hij weer. Voor de derde keer in korte tijd op een Europese luchthaven te wachten op een vlucht naar New York. Nog even en het gaat routine worden. De variatie is dat het iedere keer een ander Newyorks vliegveld was. Dit keer is de bestemming John F Kennedy Airport, de vorige keren La Guardia en Newark.

Ruim 7 uur heeft hij op dit vliegveld. Het eerste uur brengt hij samen met Kashish door. De vrouw uit Uttaranchal is op weg naar haar man in Stockholm. Een beetje onzekerheid straalde ze uit. Gisteravond, op het vliegveld van Delhi, vroeg ze hem of hij misschien ook naar Helsinki ging. Dat was zo. Of hij haar misschien wilde helpen? Ze had nog nooit eerder gevlogen. Dat wilde hij wel.

Niet dat hij nou zelf precies de weg weet op het vliegveld van Delhi, maar allicht beter dan de vrouw die er voor het alleereerst is, en niet weet hoe het eraan toegaat. Dus lopen de twee samen door de bagage security check, checken samen in bij de balie van Finnair, twee stoelen naast elkaar op de vlucht naar Helsinki, getweeen door de douane, en wachten samen in de volle hal van het vliegveld van Delhi.

Tijdens de 6 uur onderweg van India naar Europa vraagt Kashish hem wel 10 keer wat ze moet doen nadat ze geland zijn. Precies weet hij de procedure op het vliegveld van Helsinki niet. Wel ongeveer. Hij vertelt haar een paar keer wat ze ongeveer verwachten kan.

Het vliegveld van Helsinki heeft twee delen. Een deel voor intercontinentale vluchten, een een deel voor vluchten van en naar Europa. De Nederlander en de Indiase komen aan in het intercontinentale deel, en moeten door de transitzone naar het deel voor de Europese bestemmingen. Tenminste, de Indiase. De Nederlander is onderweg naar New York, maar weet van de heenreis twee weken eerder dat het Europese deel van de luchthaven veel interessanter is. En dat daar een winkel is om Finse t-shirts voor zijn kinderen te kopen. Bij de securitycheck moet Kashish haar beautycase openmaken. Helaas; de flacons aan shampoo en nog iets waarvan de Nederlandse man niet kan zien wat het is mag ze niet als handbagage meenemen. Te groot volgens de Europese veiligheidsvoorschriften. Die is ze kwijt. dat had hij haar vantevoren niet verteld.

Wachtend op de vlucht van Finnnair naar Stockholm zitten de Nederlander en de Indiase bij gate 29A.
"Hoe oud ben je eigenlijk?". Onbetamelijke vraag, hij weet het, maar hij kan zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. En hij heeft de meest voordehandliggende vragen al gesteld.
"Ik heb voor mijn paspoort opgegeven dat ik in 1981 ben geboren. Maar eigenlijk is het 1984. Zie je, mijn man is 48, en zo lijkt het verschil minder groot"
"Hoe lang ken je je man al?"
"We hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet"
"Is hij Zweeds?"
"Hij heeft een Zweeds paspoort"
"Geboren Zweeds?"
"Nee, hij komt net als ik uit Uttaranchal"
"En wanneer zijn jullie getrouwd?"
"7 maanden geleden"
"En toen is hij naar Zweden gegaan/"
"Nee, hij woonde daar al. Hij is architect en heeft daar een goede baan"
"Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?"
"Het is een gearrangeerd huwelijk"
"En, ben je daar blij mee?"
"Ja, hij is heel erg lief. Hij maakt me gelukkig"
"Wat ga je doen als je in Zweden bent?"
"Dat weet ik nog niet"

Kashish verveelt zich een beetje. Het uur wachten tussen aankomst uit Delhi en boarden voor het vliegtuig naar Stockholm weegt haar duidelijk zwaar. "I'm bored". Voor als hij het nog niet doorhad. "Het is nog maar even." Weet niets beters te zeggen. Hij wordt gered door een vriendelijke stem in Fins, Zweeds en Engels, die de passagiers voor Stockholm oproept naar de gate te gaan.

Als even later Kashish door de gate naar haar vliegtuig is gelopen, staat hij op en wandelt over de luchthaven. Hij koopt de t-shirts, checkt zijn email op een internetterminal, en drinkt een espresso. Al met al is het best verleidelijk, zo'n lange tussenstop op een luchthaven als deze van Helsinki. De verveling van het wachten verleidt mensen ertoe meer te eten en drinken dan ze honger of dorst hebben. Ook is het verleidelijk meer dutyfree te kopen dan ze van plan waren. Boeken, tijdschriften, drank, sigaretten, geurtjes, kleding, electronica.

Nou heeft de Nederlander nog het geluk wat te doen te hebben. Zoals meestal, op reis of niet, heeft hij drie boeken onder handbereik. Gevarieerd genoeg om niet verveeld te worden. Melissa Plaut's 'Hack' boeit hem nu het meest. De ondertitel zegt eigenlijk al waar het over gaat: 'How I stopped worrying about what to do with my life and started driving a yellow cab'. En als het lezen hem teveel is geworden, of zich geroepen voelt zelf iets te lezen toe te voegen aan de massa; er zijn vijf carpe diem brieven onderweg. 30 juni, 17 juli, 3,7 en 18 september. Er is dus altijd wel wat te doen.

Maar ondanks de afleiding kan ook hij maar moeilijk de verlokkingen van dit vliegveld weerstaan. Neemt een espresso teveel, een croissant en een aardbeienyoghurt met muesli meer dan hij honger heeft, en moet moeite doen niet Chanel's Allure te kopen, deodorant for men. Volkomen overbodig: al in New York, voor vertrek naar India, had hij zijn lege AXE al bij de Duane pharmacy store ingeruild voor een nieuwe, is dus vers ge-AXE'd, kan nu volgens de reclame hordes vrouwen over zich heen verwachten, gelooft daar ook om andere dan inzicht in marketingtechnische machinaties helemaal niks van, heeft in ieder geval niet per se nog een deodorant nodig. Maar ja, je wilt allure hebben of niet.

Een iPod dan? Zo'n hippe. Schijnt iedere jongeling die bij de tijd is, of daar in ieder geval voor door wil gaan, te hebben. Toch maar niet gedaan. Bij de tijd zijn is wat anders dan een iPod hebben. En als dat een onontkoombare combinatie is, nou, dan voorlopig maar niet bij de tijd.


3 brutale vragen:

1.
Ook wel eens bij stil gestaan? De rol die reclame in ons leven speelt? Hoeveel (aankoop-)beslissingen neemt u uit verveling, gedreven door een slim gekozen merknaam of louter om bij de tijd te blijven? Of om allure uit te stralen? Je kunt je natuurlijk van de andere kant ook afvragen hoe erg dat nou eigenlijk allemaal is.

Ook wel eens bij stil gestaan? Dat sommigen van ons voorop lopen, sommigen een beetje achter, maar dat de meesten van ons in de middengroep zitten?

2.
Misschien vindt u het verhaal van de lange tussenstop wel de moeite waard om het door te vertellen. Doe dat dan gerust.

3.
Misschien, heel misschien is het relaas over een Indiase op een verleidelijk vliegveld in het noorden van Europa u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.





Vriendelijke groet, ton