Lieve humor in Chennai

Vrijdag 21 september 2007
Chennai, India

Zomaar een voorval op de tweede dag van Logistics 2007, de logistieke beurs in deze grote stad, de vierde van India, voorheen Madras geheten.

Later dan gepland loopt de man met de hoed door het detectiepooortje bij de ingang. Dat later komt doordat 1. hij niet op het tijdstip is vertrokken dat hij in gedachten had en 2. doordat de rickshaw-chauffeur hem verkeerd begreep toen hij zei naar het Chennai Trade Centre te willen. De jongen dacht dat de buitenlander met de hoed naar het centrum van Chennai wilde. Maar dat is een verhaal op zich. Misschien iets voor een andere keer.

De veiligheidsman bij het poortje vraagt hem naar zijn registratiepas. Die heeft hij niet. Gisteren had hij er ook al geen. Toen waren de beveiligers bij de ingang niet zo streng als nu, al blijkt het ook vandaag best mee te vallen. Dezelfde bluf van gisteren heeft vandaag alleen wat meer tijd nodig om te werken. Bescheiden bluf: hij doet niet anders dan zeggen dat hij naar de registration counter zal gaan. De geuniformeerde Indier overlegt met zijn collega twee meter van hem vandaan. De man met de hoed herkent hem nu als dezelfde die hem gisteren doorliet. Kennelijk is de herkenning wederzijds; de man knikt goedkeurend, hij mag doorlopen. De bluf, hoe bescheiden ook, heeft gewerkt. Dat en wat Ron van Hilco uit Haarlem het whiteface-effect zou noemen. En ongetwijfeld hielp het ook dat het net even wat drukker dan anders was bij de ingang. Onder druk wordt alles vloeibaar, zou Floor, een collega-consultant uit Den Haag, zeggen.

Ron heeft de man met de hoed afgelopen mei ontmoet op de Irak-beurs in Amman, Jordanie. Toen legde hij hem uit wat het whiteface-effect is. Het bedrijf maakt en verkoopt wereldwijd lasbindmiddelen. Zo ook naar Afrika. En net als in de andere delen van de wereld werken ze met agenten in plaats van met eigen verkoopkantoren. Het gebruik van de Hilco-producten vraagt enige uitleg. Niet veel, want het is tamelijk straightforward, maar om ongelukken te voorkomen is het wijs meer te doen dan alleen het spul simpelweg opsturen. Nou kunnen de Afrikaanse agenten van Hilco die uitleg prima zelf verzorgen, maar om een of andere reden moet Ron steeds weer naar Afrika om aan klanten demonstraties te geven. Niet om te verkopen, ook al doet hij dat het liefst; de orders zijn al binnen, maar om nog eens uit te leggen hoe die lasstaafjes nou precies gebruikt moeten worden.

"Kijk", had Ron de man met de hoed op de stand van Hilco verteld, "ik kan met deze twee linkerhanden niet lassen, en ik vertel ze precies hetzelfde als wat onze agent ze al heeft uitgelegd. Maar van mij wordt het eerder aangenomen. Dat is het whiteface-effect"

Het whiteface-effect werkt hier in Chennai ook, maar dan een beetje anders. De meeste mensen op deze beurs zijn Indiers. Alleen al daarom valt de man met de hoed op in de menigte. Handig bij het herkend worden. Niet alleen bij het in- en uitlopen. Ook handig voor al die nieuwe contacten die hij hier ontmoet. Geregeld wordt hij begroet door iemand waarvan hij niet weet wie dat nu is en bij welk bedrijf die hoort. Voor hem lijken alle Indiers hetzelfde. Net Chinezen.

Van het detectiepoortje loopt hij naar de registration counter, links de hoek om. Niet dat hij daar wat heeft te zoeken. Gisteren, op de eerste dag, was hij er ook heen gegaan, om zich te laten registreren als bezoeker. Om er achter te komen dat er niets geregistreerd wordt. Is een beetje hetzelfde als de website van de beurs, die hij afgelopen maandag, toen nog in Mumbai, bezocht. Daarop had hij op een registratie-link voor bezoekers geclickt, in een simpel formuliertje wat gegevens ingevuld, en vervolgens kreeg hij in zijn mailbox een formulier om zich aan te melden als standhouder. Rijkelijk laat, en de link luidde toch echt 'visitor-registration''. Misschien is dat wel symptomatisch voor een van de hindernissen in het zakelijk verkeer met een land als India. Sommige betekenissen zijn net iets anders dan je denkt, soms is niet helemaal duidelijk wat nou precies bedoeld wordt, soms helemaal niet.

Maar ja, hij had de veiligheidsman bij de ingang gezegd naar de registration counter te gaan. Ook al was dat een smoesje om binnen te komen, gezegd is gezegd, en wat je zegt moet je ook doen. Onderweg de 15 meter schiet hem te binnen de beursgids te zijn vergeten, die hij gisteren voor 100 roepies bij de registratiebalie heeft gekocht. Dom natuurlijk; die gids is best praktisch om in de melee van nieuwe gezichten van onbekende organisaties een beetje wegwijs te blijven. De uitvoerige informatie gebruikt hij om, later op de dag, zijn geheugen op te frissen wie ook alweer wie was en wat dat bedrijf ook alweer precies doet. Hij heeft het nodig om de overvloed aan nieuwe informatie een beetje te kunnen plaatsen. Om een beetje overzicht te kunnen houden. Dus weet je wat? Hij koopt gewoon voor vandaag weer zo'n exhibition directory. 100 roepies is nog geen twee euro. Dat kan het budget van Intralogicon voor deze India-reis vast wel lijden.

Achter de balie van de registratie zitten van links naar rechts twee vrouwen, gekleed in sari, twee meisjes, gekleed in modernere kledij, en twee mannen, netjes in pak maar zonder stropdas. De man met de hoed in de hand, oranje polo boven een beige Dockers-panthalon waaronder suede Bommels, loopt een beetje naar de rechterkant, en spreekt een man en een meisje aan die naast elkaar zitten. Het is een beetje onduidelijk tot wie hij zich nu precies richt. Hij leert zich de Indiaase onduidelijkheid al aan.

"Hello"
"Hello", het meisje voelt zich het meest aangesproken, "you're here again". Aha, ze herkent hem nog van gisteren. Het whiteface-effect aan het werk.
"Yes. Can I buy another exhibition guide?", en hij wijst naar een inkijkexemplaar dat op de balie is vastgeplakt.
"But you allready bought one yesterday". Kijk, de man herinnert zich hem ook nog van gisteren. Nog meer whiteface-effect.
"Yes. But I was stupid enough to leave it at the hotel"
"O, you can have one of ours", mengt een van de twee sari-vrouwen zich in het gesprek, "you can return it at the end of the day"
"No no, I like to pay for it", en hij geeft de man bij de geldla een briefje van 500.
"But why? We'ld be happy to lend you one.", het meisje weer.
"Well, I believe it's always better to pay for the mistakes you made, one way or another. You see, if I make a mistake and get away with it, I'm not really stimulated to not make that same mistake again, cause I know I can get away with it. If however somehow I pay for my mistake, next time I'll think twice before making the same mistake again. It's a way of learning my lessons well"

Hij neemt het boek van het meisje aan, en draait zich half om om naar de stand van Total Logistics te gaan. Het meisje roept hem nog iets na, maar in het geroezemoes van de drukte verstaat hij het niet goed. Hij draait zich terug naar haar. "You're very sweet", herhaalt ze, met haar liefste lach.

Kijk, daar gaat hij nog eens van blozen, als een meisje van eerder onder de 27 dan erboven hem lief noemt. Dan blijft er van zijn anders zo flamboyante welsprekendheid weinig over. "Thanks. I consider that a compliment", is alles wat hij uit kan brengen. In perfect Engels, dat dan weer wel.
"It is. You are very sweet", benadrukt ze nog eens.
"You're making me blush", en loopt weg van de counter.

"Sir", hoort hij hem naroepen. Hij draait zich om, weer, nog beduusd van het onverwachte compliment. De man bij de geldla kijkt hem breedlachend aan. "Your change!", bankbiljetten in zijn hand.
"Ah!. I almost forgot". Niet bijna, helemaal. Als die man hem niet had nageroepen had hij 500 roepie voor die gids van 100 roepie betaald.
"Now you should pay for your mistake, so you will not make it again". Nog breder lachend.
"Wow, you learn fast!", terwijl hij de vier briefjes van 100 aanneemt. "Thank you for your honesty". Even is hij in dubio een honderdje achter te laten. Kan de gevatheid van de man die hem met zijn eigen woorden om de oren slaat wel waarderen. Doet het dan toch niet. Hij weet niet waarom, die twee euro kunnen er ook nog wel van af. Gevoel.

Hij kan niet nalaten het meisje nog even aan te spreken. "You see, that's what happens when you make a man blush. You make him loose his mind". Ze kunnen er wel om lachen.


3 brutale vragen:

1.
Ook wel eens van uw stuk gebracht door een onverwacht compliment uit onverwachte hoek? Zoek eens in uw geheugen of u het kunt vinden. Wie weet levert de herinnering u wel wat op.

2.
Misschien vindt u het kleine voorval op een logistieke beurs in Chennai wel de moeite waard door te vertellen. Doe gerust. Wie weet wat u daarmee bereikt.

3.
Misschien, heel misschien is het komische voorval u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton