Wat is werken waard?

Donderdag 22 september 2011
Esplanade, campus UvT, Tilburg

Wat is werken waard?
Hoeveel mag gezondheid kosten?
Waartoe leidt electoraal succes dat is gebaseerd op gebrek aan respect?

Voor € 4,00 krijg je in grand café Esplanade op de campus van de Universiteit van Tilburg twee pistoletjes, een schaaltje zelfgemaakte ei-bieslooksalade en een schaaltje rauwkost erbij. Ernaast een kuipje Echte Boter. Voor vijftig cent extra worden die twee standaard witte pistoletjes twee boerenbruine desembollen. Wit brood veroorzaakt constipatie met vervelende consequenties van dien, die twee kwartjes betaalt de man met de hoed graag.

Een espresso kost er € 1,50. 50% meer dan de ene euro, die hij zojuist abusievelijk telefonisch een vriend enthousiast meldde. “1 euro voor een espresso! Dat is nog eens studentvriendelijk!” Hij vergiste zich 50 cent. Kwam vast door het korte aangename gesprek waarin naast enkele zakelijke items ook de politieke actualiteit van vandaag langs kwam. In Den Haag debatteren Nederlandse politici over de begroting voor het komende jaar. Voor die anderhalve euro kan hij in de chauffeurskantine van Taxi Korthout wel vijf espresso’s uit de koffieautomaat halen. Weliswaar van aanzienlijk lagere kwaliteit dan in dit grand café en evenmin met Green Rainforest-keurmerk, maar ergens op de schaal van kwaliteit naar kwantiteit slaat de doorslag om naar het volumineuze.

€ 2,00 kost versgeperste jus d’orange. Het komt in een wijnglas en dat staat de man met de hoed tegen. Omdat hij zich te laat vindt met vragen om een recht glas neemt hij die onjuistheid voor lief. Volgende keer van tevoren om vragen.

Voor acht euro eet de man met de hoed in Esplanade een sober ontbijt. Warme maaltijden worden geserveerd voor onder een tientje. Variërend van € 7,00 voor een vegetarische pasta funghi tot € 9,80 voor een beenhammetje. Niet echt studentikoze tarieven, eerder professoraal. Vanuit studentenperspectief zijn dat eens-in-de-week-of-nog-minder prijzen. De mensa of de studentenkookclub past beter in de dagelijkse financiële routine van een student.

Ontegenzeggelijk is Geert Wilders een harde werker. En even ontegenzeggelijk toont hij zich een briljante en verbaal hoogbegaafde debatstrateeg. Er is geen reden te twijfelen aan zijn idealisme. Het is een goede zaak dat mensen als hij hun tomeloze energie en bijzondere talent inzetten om respect te vragen voor sentimenten in onze samenleving, die weliswaar denigrerend voor onderbuikgevoelens versleten worden maar evenzogoed gehoord, ja zelfs tot op zekere hoogte gehonoreerd behoren te worden. Uiteindelijk heeft ieder van ons wel eens last van zulke sentimenten. Ieder van ons lijdt wel eens aan afgunst, kortzichtigheid, egoïsme, angst voor het onbekende, xenofobie, arrogantie vanwege vermeende eigen superioriteit en wat al dies meer zij. In een democratie als de onze behoren ook zulke zondes en ondeugden een legitieme plaats te hebben. Wat is, is en mag niet genegeerd worden.

Meer en meer echter vertoont hij een steeds stuitender gebrek aan respect voor andersdenkenden en andersgelovenden. Het respect dat hij terecht voor zichzelf en de zijnen opeist weigert hij anderen te geven. Er komt een moment dat de strategie om electoraal succesvol te zijn door schaamteloos te schelden en te beledigen ophoudt effectief te zijn. Althans, het valt te hopen dat wij als democratische natie sterk genoeg zijn om dat schip boordevol scheldkanonnen te keren voor het de kant doorboort. Voor het onze democratie en daarmee ons land ruïneert.

Een jaar sabbatical heeft de man met de hoed in zijn reizen ingelast. Afgezien van misschien een weekje Amerika voor de Gandhi King Conferentie in oktober blijft hij een vol jaar in Nederland. Laat hij die sabbatical eens gebruiken om epistelmatig productief te zijn. Een jaar lang twee brieven per dag. Een geadresseerd aan een bekende. Iemand die hem al kent, die al weet wie de man met de hoed is. En een aan een onbekende. Een vreemdeling die van zijn bestaan niet af weet, voor wie hij een niemand is. Dat wordt nog hard werken, al dat geschrijf.

Wat dat harde werken waard is? Wat levert het op? Dat weet de man met de hoed nog niet. De toekomst zal het uitwijzen, anderen dan hijzelf mogen dat uitmaken. Vertrouwen op andere mensen is ook een vorm van respect.

De twee brieven van vandaag richt hij aan de vriend die hij zojuist aan de lijn had en aan Mark Rutte, in de democratie waarin wij vandaagdedag leven de hoogste politieke functionaris.

Met een muntthee sluit de man met de hoed af. € 1,60 maakt € 9,60 totaal. Dat past mooi binnen de tien euro fooi die hij afgelopen nacht kreeg van Frank en Corné, twee jongens die hij met zijn taxi van Schiphol naar Tilburg bracht nadat zij een paar weken in Thailand waren wezen rondtrekken.


3 brutale vragen:

1.
Wat is werken waard? Wat zijn andermans werken waard? Wat mag gezondheid kosten? Wat mag andermans gezondheid u kosten? Waartoe leidt onze democratie?

2.
Misschien kent u ook wel iemand die zich bezig houdt met politieke budgetten. Als dat zo is, vindt die het misschien wel leuk om dit verhaal te lezen. En anders wel iemand anders met onderbuiksentimenten.

3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal wel een euro waard. Misschien maar hoor. Maar als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u dit verhaal een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren om uw eigen begroting sluitend te maken.



Vriendelijke groet, ton.