Een vrijdagse rustwandeling in Teheran

Vrijdag 10 september 2010
Dag 4 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Iran
Tehran Railway Station, Teheran

De man met de hoed houdt van het avontuur dat reizen vaak is, maar soms vervloekt hij zichzelf om zijn domme opportunisme. Zoals gisteravond.

Een volle dag was hij in Iran en hij was al ruim 100 euro lichter van de 700 die hij uit Nederland in contanten had meegenomen. Inmiddels is hij erachter dat pinnen in Iran voor hem nergens mogelijk is, ook niet op het internationale vliegveld of in de hoofdstad Teheran. Niet dat er geen banken zijn of geldautomaten. Integendeel; het krioelt ervan in de straten van Teheran, meer banken dan moskeeen. Alleen blijken al die automaten alleen maar toegankelijk voor Iraanse bankpassen. Aan zijn Rabopas met daarachter gevulde Raborekening heeft hij dus niets. En tussen al die banken geen Rabobank te bekennen.

Dom natuurlijk; met een beetje meer voorbereiding had hij dat wellicht geweten en meer cash meegenomen. Maar goed, 'had' telt niet. Of zoals Louise het hem ooit gezegd heeft: "would have, could have, should have is all big balloney"

* * *

Vrijdag 17 september 2010
Dag 11 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Iran
Tehran Grand Hotel, Teheran

In vlekkeloos Farsi bestelt de man met de hoed in de lobby van dit viersterrenhotel een espresso. Na een week in Iran met een eendaags uitstapje naar Mashhad kan hij al genoeg zinnen in de lokale taal zeggen om zich te behelpen. Lezen gaat nog steeds niet; van de Arabische letters begrijpt hij weinig. Alleen de cijfers, die beheerst hij alle tien.

In de aangenaam warme ochtend is hij hiernaar toe gewandeld. Over Valiasr Street, de brede avenue die vanaf het treinstation in het zuiden dwars door Teheran naar het noorden voert. Het is vrijdag, en zoals in de meeste islamitische landen heerst er op deze dag ook in Teheran een zondagse rust. Niet dat er geen bedrijvigheid is, hoor. Op Yomhuri-e Eslami Avenue, een van de brede winkelstraten die Valiasr Street kruisen, zag hij veel electronicawinkels geopend. En ook veel mensen shoppen. In Iran wordt de vrijdagsrust al even gerespecteerd als de zondagsrust in Nederland. Gedisrespecteerd zo men wil.

Bij een van die winkels zag hij in de etalage op een grote flatscreen televisie een wedstrijd van het Nederlands elftal, direct herkenbaar aan de lichtblauwe uitshirts met de rood-wit-blauwe band. Het moet een oude match van voor het WK geweest zijn; de ambiance op de tribunes was beslist niet Zuidafrikaans, geen vuvuzela te bekennen. Trouwens; Nederland scoorde wel vier keer, en hij kan zich van het WK zo'n wedstrijd niet herinneren. En hij herkent Arjen Robben, die is toch al sinds de zomer gebelesseerd? Moet dus wel een oude wedstrijd zijn. Het is een LG televisie en het beeld is haarscherp. 'Een plaatje' zou de verkoper zeggen.

Hij neemt de vrijheid om op het stenen muurtje tegenover de winkel het etalage-programma te bekijken. Na Nederland een wedstrijd van Chelsea. Portsmouth wordt met een goaltje of 6 overwalsd. Vervolgens de trailer van een nieuwe film met Russell Crow en Kate Blanchet. Het blijkt de zoveelste verfilming van de legende van Robin Hood. Waar legendes over goedbedoelende schurken al niet goed voor zijn. Eens een dief... Coming soon to a theatre near you.

All of a sudden realiseert hij zich zijn vrijheid. Hier zit hij dan. Op zomaar een vrijdagse ochtend in een winkelstraat in Teheran naar amusement te kijken. Hij produceert niets, is niemand van dienst; hij zit maar wat te zitten, zit maar wat te niksen. Geweldig toch, dat dat zomaar kan?

Hij kan dat natuurlijk ook in Oisterwijk gaan doen: bij wijze van vermaak bij Expert in de Dorpsstraat of Van Amelsvoort in de Kerkstraat een kwartiertje naar een televisie in de etalage gaan kijken. Maar om een of andere reden doet hij dat niet. Komt het niet eens in hem op.

Aan alle plezier komt een einde. Even later loopt de man met de hoed weer over Valiasr Street noordwaarts. De avenue gaat langzaam omhoog. Te steil om vals plat te zijn, te vlak om klimmen te noemen.

Tussen de straat en het trottoir is een brede goot, wel anderhalve meter. Het verval is genoeg om het water schuimend naar beneden te laten stromen. Waar dat water vandaan komt weet de man met de hoed niet; zo lang hij in dit land is heeft hij nog geen druppel regen gezien. Alleen maar strak blauwe luchten. Nou ja, buiten Teheran en 's morgens was die lucht aanzienlijk strakker blauw dan 's middags in de stad. Dan wordt de smog van een dag volop bedrijvigheid zichtbaar.

De goot dient ook als afvalafvoer. Een paar kilometer verderop ziet hij een man in rubber laarzen met een veger afval in de goot vegen en zo nodig met de stroom mee sturen. Aha, zo wordt hier dus het afval afgevoerd. En aha, ook hier wordt dus ook op de wekelijkse rustdag gewerkt. Zelfs door de gemeentelijke reinigingsdienst.

De man met de hoed loopt weer verder noordwaarts onhoog. Valiasr Street is ongeveer 20 kilometer lang; hij kan nog wel even vooruit voordat hij aan het einde is. Een meter of tien voor hem komt uit een zijsteeg een vrouw voor hem uit lopen. Twee zaken vallen hem direct op.

Aan een riem heeft ze een hond bij zich. Een schattige kleine witte pluisbol zoals die ook in Nederland vaak als huisdier worden gehouden. Opvallend; het is de eerste hond die hij in Iran ziet. Opvallend ook, want een hond als huisdier is hier een zeldzaamheid. Schijnt met het geloof te maken te hebben; honden worden als onrein beschouwd.

Verder valt hem haar uitstraling op; koket. Ze is gekleed in een zwart satijnen mantelpakje met een rode hoofddoek om. Een paar honderd meter loopt ze in dezelfde richting voor hem uit. Tijd genoeg om haar te observeren, al is het van achteren. Ze loopt een beetje kittig. Komt vast door de zwarte glanzende muiltjes met halfhoge smalle hakjes. Het mantelpakje lijkt wel op maat gemaakt. Ze beweegt er gemakkelijk in zonder dat de stof lelijk trekt, en toch is het strak genoeg om de contouren van haar rondingen te showen. De mantel valt net over haar billen, kunnen die door haar lopen niet verhullen. De zwarte gestalte silhouetteert prachtig in de felgele ochtendzon en de volrode hoofddoek en bijkleurende handtas contrasteren even zo mooi met het donkere zwart. Nu hij eens goed kijkt ziet hij in haar schoentjes een rood detail van dezelfde intensiteit. Van top tot teen ton sur ton.

Voor hem loopt verleiding. Deze dame, hij schat haar 35, heeft duidelijk over haar outfit nagedacht en zichzelf vrijheden gepermitteerd waarvan de man met de hoed dacht dat dat in Iran verboden is.

Niet ver voor ze bij een groot plein aankomen ontmoet de dame een bekende. Een Iraanse jongevrouw die aanmerkelijk minder opvallend gekleed is. Ze begroeten elkaar met een omhelzing en een zoen en lopen een zijstraat in. De hond stribbelt eerst nog tegen, wil de andere kant uit. Een paar ferme rukken aan de riem brengen hem weer in gareel van zijn bazin.

De man met de hoed vervolgt zijn weg over Valiasr Street. Bij het Tehran Grand Hotel op Motahari Avenue besluit hij dat het tijd is voor een espresso en voor productiviteit. Het nietsdoen heeft nu wel lang genoeg geduurd.

Hij installeert zich in een gemakkelijke fauteuil in de lobby van het viersterrenhotel en bestelt een espresso. Na twee uur heeft hij een brief aan een goede vriend afgerond en is het weer tijd terug te gaan. Dezelfde route; het is altijd goed dezelfde weg van de andere kant te bekijken. Wie weet wat voor nieuwe inzichten van bekende objecten dat met zich mee brengt.

Morgen gaat hij Hossein Ghaboli ontmoeten. Weer ontmoeten; de man met de hoed kwam hem al eens eerder tegen in een coffeenet op Yomhuri-e Eslami Avenue. In Iran worden internetcafe's coffeenet genoemd. Hossein heeft 20 jaar in Duitsland gewoond en gewerkt. Zijn vrouw en twee dochters wonen in Kassel. Hij bleek uitstekend Duits te spreken en gaf de man met de hoed bij het afscheid zijn telefoonnummer mee. "Als je iets nodig hebt of als je in Iran in de problemen komt, bel me dan gerust. Misschien kan ik helpen" Misschien kan Hossein hem inderdaad helpen zijn plaatselijke liquiditeitsprobleem op te lossen.


3 brutale vragen:

1.
En u? Wat gaat u aanstaande zondag doen? Uitrusten van een productieve werkweek, shoppen of een andere amusante activiteit? Of is voor u de zondag een gewone werkdag?

2.
Misschien vindt u dit verhaal wel leuk genoeg om met iemand te delen. Iemand waarvan u denkt dat die dit ook een leuk verhaal vindt. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Amusant vermaak voor op een rustige zondag, toch?

3.
Misschien, heel misschien is dit vrijdagse verhaal van de man met de hoed u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee in Oisterwijk. Ja ja, een Raborekening, maar niet die van de man met de hoed. Maar doe het alleen als het u een euro waard is, anders niet.


Vriendelijke groet, ton.