Schending van koffiebeleid bij Bos en Ven in Oisterwijk

Vrijdag 25 september 2009
Mansion Hotel Bos en Ven, Oisterwijk

Beeldt u in dat u een koffiebeleid heeft. Uw eigen persoonlijke en individuele koffiebeleid. Een heuse regelgeving over het drinken van koffie. Zoals de man met de hoed er een heeft. Ingegeven door twee contrasterende belangen. Aan de ene kant zijn lichamelijk belang, dat hem ingeeft geen koffie meer te drinken. Koffie is niet goed voor zijn lijf. Vooral veel koffie niet.

Aan de andere kant is koffie een van zijn verslavingen. Niet de enige hoor, er zijn er meer. Reizen, lezen en alles wat met schoonheid te maken heeft bijvoorbeeld, maar daar hebben we het een andere keer wel over. Zijn koffieverslaving dus. En dan vooral in de meest pure en bitterste verschijningsvorm afgezien van de rauwe boon zelf: espresso.

Iedere dag gunt hij zich één kopje koffie, het liefst een espresso. ’s Morgens als hij wakker wordt bedenkt hij wat hij die dag te doen heeft. Misschien kent u dat ook wel. Dat als je ’s morgens wakker wordt, je altijd even tijd nodig hebt om echt wakker te worden. Een minuutje of zo. Nou, in die minuut bedenkt hij wat er voor die dag voor hem op de agenda staat. En dan besluit hij op welk moment, bij welke gelegenheid hij zichzelf die ene espresso gunt. Dat ene kopje koffie, dat zo funest voor zijn lijf is als het er meer dan een wordt.

Aan het einde van de dag, als hij in bed ligt, dan overdenkt hij zich de voorbije dag. Misschien kent u dat ook wel. Dat je als je goed en wel in bed ligt, tanden gepoetst, haartjes gekamd en zo, alleen of niet, dat je dan altijd even tijd nodig hebt om de slaap te vatten. Een minuutje of zo. Nou, en in die ene minuut overdenkt hij zich hoe de afgelopen dag is geweest.

Dat ene kopje koffie, die ene espresso, is dan het denkbeeldige haakje om zijn anders richtingloze gedachten aan op te hangen. Was dat inderdaad zo’n bijzonder moment geweest? Is die gelegenheid geworden wat hij er ’s morgens van verwachtte? En niet te vergeten: hoe was die koffie?

Maar vandaag is het anders. Vandaag wijkt de man met de hoed af van het koffiebeleid.

Toen hij vanmorgen wakker werd had hij helemaal geen zin om op te staan. Het was zes uur en nog donker. Geen afspraken voor vandaag. De kalender op zijn Nokia E71 vermeldt bij 25-9 slechts één item: ‘kilometerregistratie naar Eric’.

O ja, da’s waar. Hij zou Eric vandaag het overzicht ven zakelijk gereden kilometers over 2008 aanleveren. Eric is zijn boekhouder en die heeft alleen nog die kilometerregistratie nodig om de 2008-cijfers van zijn bedrijf definitief op te kunnen stellen. Verder heeft hij vandaag niets te doen.

Hij draaide zich nog eens om en viel weer in slaap, om drie uur later wakker te worden. Hij belt Eric om te zeggen dat het vandaag niet gaat lukken om die kilometerregistratie aan te leveren. Dat het maandag gaat worden.

Hij staat op en anders dan anders douchet en scheert hij zich niet. Hij stapt in zijn auto en rijdt naar het Klompven. Naar Bos en Ven, het mansion hotel dat daar idyllisch gelegen is. Hij wil bij het bordes voorlangs rijden om in een vak naast het mansion te parkeren, maar als hij voorbij de heg de hoek omdraait ziet hij dat de weg geblokkeerd is.

Voor de ingang van Bos en Ven is een stuk rail neergelegd met daarop een mobiele televisiecamera. Op het bordes staan een cameraman en twee geluidsmensen met van die lange stangen en grote microfoons erop gemonteerd. Op de weg voor het bordes staat een spiksplinternieuwe Volvo XC90. Bij het achterportier herkent hij Ton, de manager van Bos en Ven. Er worden opnames gemaakt en zo te zien professioneel.

De man met de hoed rijdt een stukje achteruit, parkeert naast de heg uit het zicht van de camera’s en stapt uit. Op gepaste afstand blijft hij staan kijken naar het tafereel op het bordes. Hij meent Guus Meeuwis te herkennen, de zanger uit Brabant. Hij ziet hem uit de Volvo stappen, de vier treden naar het bordes oplopen en daar ontvangen worden door een man die hij vaag herkent maar even niet kan plaatsen. Guus, als die het tenminste is, en de man voeren een kort gesprekje en dan loopt Guus door de deur naar binnen.

Het tafereel van de ontvangst herhaalt zich. Dit keer met een mooie blonde vrouw. De man met de hoed kan niet verstaan wat er gezegd wordt, vangt alleen de woorden ‘halve finale’ op. Na nog een derde opname worden de camera’s en geluidsapparatuur opgeruimd. Nu kan hij er voorbij lopen om Bos en Ven binnen te gaan.

Laat hij vandaag maar eens hier blijven om te lezen en te schrijven. In eerste instantie gaat hij naar binnen, in de bar zitten. Maar het is zulk mooi weer dat hij liever buiten op het bordesterras zit. Informeren bij een van de cameramensen leert dat er voorlopig geen buitenopnames meer gepland zijn en dat hij dus niet in de weg zit. Hij bestelt bij de receptie een espresso voor buiten en gaat op het terras zitten.

Terwijl hij zich verdiept in de Engelstalige autobiografie van Gandhi en zijn eigen vertaling van de eerste hoofdstukken loopt een man voorlangs op het bordesterras een beetje te ijsberen. “Aan het ijsberen?”, vraagt de man met de hoed hem. Het begin van een boeiend gesprek.

De man blijkt Leon te heten en Projectleider Campagnes bij een pensioenverzekeraar te zijn. Hij is hier voor een evenement van zo’n 30 managers. Met de televisieopnames heeft hij niets van doen, maar hij weet wel te vertellen dat de gastheer op het bordes Martijn Krabbé was.

Leon’s rol bij het evenement binnen is beperkt. Hij spendeert meer tijd buiten ijsberend dan in de zaal. En zo ontwikkelt met korte onderbrekingen tussen de man met de hoed en de Projectleider Campagnes een steeds boeiender gesprek. De mate van vertrouwelijkheid over en weer groeit met de tijd.

Op enig moment heeft Leon het over een boek dat juist deze week is uitgekomen en dat hem enorm aanspreekt. Het heet ‘Het is groen en groener wordt het niet’, en is geschreven door ene Leen Zevenbergen, een managementboekenschrijver die nog maar twee jaar geleden het managementboek van het jaar heeft geschreven.

Even later, Leon is weer even binnen wezen checken of alles nog volgens plan verloopt, geeft hij de man met de hoed dat boek. Die ruilt het tegen drie verhalen van De Luister-en-Vertel-Tournee, die hij toevallig bij zich had.

Deze dag is ongepland een bijzondere dag aan het worden. Reden genoeg om het koffiebeleid het koffiebeleid te laten. Hij bestelt aan de receptie nog een espresso en een koffie voor buiten.



3 brutale vragen:

1.
Hoeveel mensen zouden een koffiebeleid hebben? U misschien? Heus?

2.
Misschien kent u ook wel iemand met een koffiebeleid. Mwah, onwaarschijnlijk. Maar als dat zo is, vindt die het misschien wel leuk om dit verhaal te lezen. En anders wel iemand anders met een koffieverslaving.

3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over een heus koffiebeleid wel een euro waard. Misschien maar hoor. Maar als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u dit verhaal over een verrassende ontmoeting een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren voor uw eigen kop koffie.



Vriendelijke groet, ton.