Brief uit New York aan Thom en Rianne

Woensdag 4 november 2009
Dag 3 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee in Amerika
Starbucks 125th Street en Lenox Avenue, Harlem, New York


Dag Thom en Rianne,

"You show me someone that's sane, I'm gonna suck them toes. You know I really do"
"Have you ever been in a Starbucks that's more colorful than this one?"

De eerste zin is aan niemand gericht. Niemand in het bijzonder. In de volle Starbucks op de hoek van 125th Street en Lenox Avenue kijkt niemand naar de zwarte jongen met de legergroene jas en de zwarte New York Yankees pet. Niet dat hij niet opvalt. Hij praat aan een stuk door. Luid genoeg om door iedereen gehoord te worden. Af en toe gaat hij zitten, maar de meeste tijd staat hij. Soms danst hij, soms verlaat hij de kleine coffeeshop. En komt weer terug.

De andere zin, de vraag, is aan mij gericht. Michael heet de man naast me. Hij herhaalt de vraag: "Have you ever been in a Starbucks that's more colorful than this one?"
Daar moet ik even over nadenken en Michael ziet dat. "I've seen a lot of Starbuckses, in Tokyo and Germany, and they're all pretty boring. But this one here is fascinating", verklaart hij zijn vraag.
Nu weet ik een antwoord. "I find Starbuckses great places to hang around and meet people. Sometimes they're boring but usually I get to meet interesting folks"

"You see that guy over there? The man with the charms?" Michael knikt en kijkt naar een grote zwarte man met een lange leren zwarte jas. Ik hoef niet te wegen om te weten dat het een zware jas is. De man torent hoog boven het overige publiek uit. Een groot gladgeschoren blinkend hoofd. Gebeeldhouwd graniet. De hardheid van zijn kop wordt gecompenseerd met twee stralende ogen die rustiek over de rij wachtenden bij de counter door de ramen naar buiten kijken. Het is pas half acht, de zon schijnt al volop, op 125th Street is al druk verkeer. Een tevreden glimlach ligt als gebeiteld op zijn gezicht. Een beetje bling-bling om zijn nek. Twee grote handschoenen in zijn hand. "That man is just standing there. Just like performing art."

"You're right, this truly is a colorful Starbucks." bevestig ik Michaels visie. "You know, I'm going to the original Starbucks next week."
"You mean the one in Seattle?"
"Yes. I only heard about this chain of coffeeshops some eight years ago in Sydney."
"You never heard of it before?"
"No"
"Where are you from? Are you German?"
"No"
"Then you must be from Holland"
"Yes, what made you guess?"
"Well, each time I think it's German and that turns out to be wrong it's Dutch"

"So what do you do?", verander ik het onderwerp.
"I perform on this." Michael wijst op de eenwieler achter hem tegen het raam.
"Where do you perform?"
"Allover the world. I've been to Tokyo, Berlin and Germany. Last weekend I performed in the Halloweenparade here in New York"
"You make a living out of performing?"
"Barely"
"So how do you finance your travels?"
"Oh, I have a boring job. And sometimes I find sponsors"
"How long have you been doing this?"
"You mean riding this one?", en Michael wijst naar de eenwieler achter hem tegen het raam.
"Yes"
"For twenty years. I learned to ride it as a kid. I love doing it. It's easier than walking. I can skid through the traffic. Stop on a dime. And what do you do?" Michael wijst naar het tafeltje waar boeken, schrijfblokken en een pennenetui liggen.
"I'm a writer"
"Write on! What do you write?"
"I write letters. I write a letter a day."

"Well I try to", zwak ik mijn ambitie een beetje af. "Not every day I succeed in finishing a letter"
"Addressed letters?" wil Michael weten. "I mean; do you actually address your letters to a person?"
"Yes"
"Like whom?"
"All kinds of people. People I know and know me. You know: friends, family, relatives. And people I don't really know and never heard of me."
"So what do you write about?
"Could be anything. Meeting someone in this colorful Starbucks for instance"
"Do they ever write you back?"
"Sometimes yes, but that's not the point. I write because I feel like writing"
"How many pages?"
"It differs. Usually it's three or four pages, sometimes five. But sometimes it gets out of hand"
"You get carried away?"
"Yes. Like the other day. I ended up writing twentyfive pages. That embarasses me a bit. I mean they can be really boring sometimes, these letters. If that's the case it usually makes me think: who the hell do I think I am asking someone to spend his precious time reading this stuff?"
"Do you make copies?"
"Yes"
"So you must have hundreds of letters?"
"O, thousands I think"

Het gesprek gaat nog even door. De jongen met de legergroene jas en de zwarte New York Yankees baseballcap gaat op een stoel bij het tafeltje zitten waar ik ook aan zit en begint weer tegen niemand te praten. Niemand in het bijzonder. Even ben ik niemand.

Ik weet niet of jullie me nog herinneren. We kwamen elkaar begin juli tegen op het vliegveld van Helsinki, bij restaurant Pronto. Jullie waren onderweg naar India en Nepal en een van jullie, ik meen dat het Rianne was, zou daarna in Bangla Desh gaan werken. Ik vroeg of ik jullie een brief mocht schrijven en dat mocht. Jullie adres bleek Oude Delft in Delft te zijn. "Goh", zei ik, "bij de notaris?" "Ja, dat is vlakbij ons huis." Hoe groot kan toeval zijn?

Het zal ruim tien jaar geleden zijn en ik weet niet of notaris Drok nog praktizeert. Destijds was hij betrokken bij de overname van Taxibedrijf Ham door Deltax. In die hoedanigheid heb ik hem leren kennen en kwam ik wel eens op die oude gracht in Delft.

Ik hoop dat India en Nepal een goede tijd is geworden. Dat het jullie bracht wat je ervan verwachtten. Ben ook benieuwd hoe het werk in Bangla Desh bevallen is.


Vriendelijke groet,

ton.


3 brutale vragen:

1.
Maakt u dat ook wel eens mee? Dat je in een cafe of zo bent en dat iemand dan zomaar wat gaat lopen praten? Tegen niemand in het bijzonder? Of misschien praat u zelf wel eens tegen niemand in het bijzonder...

2.
Misschien vindt u de dialoog tussen de eenwielerartiest en de veelbrievenschrijver wel leuk genoeg om met een vriend of een kennis te delen. Als dat zo is stuur of vertel het door. Wie weet doet u er wel iemand een plezier mee...

3.
Misschien, heel misschien is dit verhaal in een kleurrijke koffieshop in New York u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u die euro beter bewaren voor als u zelf eens in een koffieshop bent.


Vriendelijke groet, ton.