Looking for Mister Gandhi in Teheran, maar nu eerst een Bavaria

Zondag 19 september 2010
Dag 13 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Iran
Hotel Khazar Sea, Teheran

Met 10 miljoen inwoners is Teheran een wereldstad. En toch is er nauwelijks of niet een nachtleven. Al om half elf, als de man met de hoed terugloopt naar zijn hotel in Amir Kabir Street, zijn de straten van Teheran het domein voor de zichtbare katten en de hoorbare krekels. In zijn kamer aangekomen weet hij al wie hij zijn vandaagse brief gaat schrijven. De blikjes in het eetstalletje op Ferdosi Street hebben hem geinspireerd. Zonder dralen haalt hij schrijfblok en pennenetui uit de rugzak en begint te schrijven.



Zondag 19 september 2010
Dag 13 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Iran
Hotel Khazar Sea, Teheran

Geachte heer Swinkels,

Beeldt u zich het volgende eens in. U loopt op een aangename zondagavond over Ferdosi Street in Teheran. Aangenaam want de temperatuur is warm genoeg om in niet meer dan een katoenen t-shirt gekleed te gaan. Olijfgroen met twee boeddha-ogen als opdruk. Ook koel genoeg om ondanks de inspanning van flink doorstappen met een kleine rugzak niet te zweten. Aangenaam ook omdat het een welbestede zondag is geweest.

U komt bij een boekstalletje, niet de eerste sinds u tien dagen geleden in Iran bent aangekomen. Uit nieuwsgierigheid kijkt u wat het oevre is dat er te koop is. U bent in eerste instantie teleurgesteld: treft u voor het eerst in die tien dagen een boekshop die niet uitsluitend boeken in Arabisch schrift verkoopt, blijken de titels in Cyrillisch te zijn. En dat beheerst u al evenmin.

Maar gelukkig laat u zich niet zomaar uit het veld slaan: u kijkt verder en stuit waarachtig op boeken in voor ons Nederlanders leesbare letters. Duitse en Engelse boeken. U kunt uw geluk helemaal niet op als u op de ruggen van die rij boeken de naam Gandhi ontwaart. Nu wil het geval dat 'Looking for Mister Gandhi' een rode draad is in de reizen van de Luister-en-Vertel-Tournee, die u vijf jaar geleden begonnen bent. U neemt het kleine boekje uit de rij en bekijkt de kaft. 'Gandhi, His Life and Message for the World' heet het en het is geschreven door Louis Fischer. Die kent u als de Amerikaanse journalist die tweemaal een tijd met Gandhi heeft doorgebracht en die na zijn dood een biografie over hem heeft geschreven die, in ieder geval in de westerse wereld, als betrouwbaar en volledig wordt beschouwd. Voorzover natuurlijk het mogelijk is over een leven als dat van Mohandas Gandhi binnen de beperkingen van een boek een volledige beschrijving te geven.

U slaat een willekeurige bladzijde open en leest:
'"Nothing is impossible," he concluded. This keynote rang with faith in self, people and God.'
Vrij vertaald:
'"Niets is onmogelijk," stelde hij vast. Deze slogan was doorspekt met vertrouwen in zichzelf, in mensen en in God'
En op de achterkant leest u de prikkelende vraag: 'Was Gandhi a succes or failure?'

Al met al genoeg om de verkoper naar de prijs te informeren.
"Yek", antwoordt hij en steekt een vinger op.
"Yek hezar toman? - een duizend toman?" vraagt u voor de zekerheid.
"Bale - ja", antwoordt de man, die net bezig was zijn nering naar binnen te brengen en zijn stal te sluiten.
U haalt een briefje van 10.000 riaal uit uw broekzak, een beige Dockers, en geeft het aan de boekverkoper. Op het scheiden van de dag zet die zo omgerekend nog een dollar om (1 toman = 1.000 toman = 10.000 riaal = 1 dollar, je moet het maar weten).

Verheugd over uw nieuwste aanwinst loopt u naar een eetstalletje een stukje verderop op Ferdosi Street. Het is uw vaste stek voor een 'ab tolebi', een honingmeloenjuice, tegenover het gebouw waar de Duitse en de Turkse ambassade gevestigd zijn. De immer vriendelijke stalhouder begroet u zoals altijd vriendelijk 'salam'. U gaat aan een van de vijf tafeltjes zitten en legt uw suedeleren Australische hoed op tafel. Bijna meteen brengt de vriendelijke tenthouder op een plastic schaaltje in een plastic beker uw vruchtesap.

Terwijl u op uw gemak aan het rietje drinkt en kriskras losse flarden in het zojuist aangeschafte boekje leest, bekijkt u eens goed wat er zoal in dit eetstalletje te koop is. Niet echt bijzonder natuurlijk; eetgelegenheden als deze zijn er honderden in Teheran, duizenden in Iran en vast wel miljoenen in de wereld.

Achter de halfhoge toonbank, manshoog gestapeld met schalen fruit, is de muur opgevuld met blikjes, pakken, en dozen. U herkent icoonmerken als Coca Cola en Pepsi, ziet Dole ananasschijven en dozen vol snoep en koek. Er is een klein keukentje waar sandwiches worden bereid. In een vitrine ligt vlees te koelen, kip- en rundfilet en stukken geroosterd vlees. Voorin het kleine zaakje nog een vitrine met blikjes fris en daar bovenop keurig op een rij zes mixers. Daar worden verse juices gemaakt. O.a. ab tolebi dus.

Opvallend tussen de blikjes op de schappen tegen de muur ontwaart u Bavaria. Tussen de Pepsi's en de Coca Cola's. U kunt niet nalaten de stalhouder te vragen wat het is. Iran is een alcoholvrij land, bier is hier niet verkrijgbaar. Het blijkt appelcider te zijn. 0,0% alcohol staat er in grote cijfers op.



Vermoeid van een lange dag legt de man met de hoed zijn Parker rollerball neer, ruimt pen en papier op, en gaat slapen. Een dag later is hij al om 7 uur buiten op straat. 15 minuten lopen is het naar het eetstalletje op Ferdosi Street. Hij bestelt een ab tolebi bij de immer vriendelijke stalhouder, doet zijn suedeleren Australische hoed af om die op tafel te leggen, en neemt pen en papier uit de rugzak. Onder het genot van een honingmeloenjuice maakt hij de brief aan de baas van Bavaria af.



Maandag 20 september 2010
Dag 14 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Iran
in een eettentje op Ferdosi Street, Teheran

Geachte heer Swinkels,

Ik heb nu wel genoeg van uw inbeeldingsvermogen en uw geduld gevraagd. Laat ik ter zake komen.

Zou ik u, als ik weer terug in Brabant ben, eens kunnen ontmoeten. In Lieshout, lieftallig dorp niet ver van Nijnsel. Of in Oisterwijk, parel van Brabant en mijn favoriete hangplek als ik in Nederland ben.

Ik zoek sponsors voor de Luister-en-Vertel-Tournee. Een ton heb ik nodig voor vijf jaar. 20.000,-- euro per jaar. Daarvoor kunnen jaarlijks vier tot vijf tournees van gehouden worden, afhankleijk van duur en bestemming. U kunt zich voorstellen dat bij een Luister-en-Vertel-Tournee in India een ander budget past als bij een Luister-en-Vertel-Tournee in de Verenigde Staten.

Of ik een ton waard ben? Mijn naam is ton en iedere mens is tenminste zijn naam waard. Dus ja, ik ben een ton waard. Waar komt de naam Bavaria eigenlijk vandaan? Wat is Bavaria waard?

Mocht ik u niet kunnen interesseren voor een sponsorschap, dan nog beloof ik u dat een gesprek van 27 minuten u de moeite van de tijd waard is. En als 27 teveel gevraagd is, voor elf doe ik het ook.

Ik hoop van u te vernemen. Vriendelijke groet,

ton



De man met de hoed drinkt zijn juice leeg en zet naam en adres onder de brief. Als hij pen en papier in zijn rugzak wil opbergen om Teheran verder te gaan verkennen, schiet hem nog iets te binnen. Hij herneemt de pen en schrijft een postsciptum.



Ps.: nog een andere mogelijkheid elkaar te ontmoeten, maar dan in een ruimere setting dan tete-a-tete. Maandagavond 11 oktober aanvang 19.30 uur is er een presentatie van de Luister-en-Vertel-Tournee in Inspiration Point De Beemd in Best. U kent dat vast; dat grote grijze gebouw onderaan afrit 28 van de A2 (Best / Eindhoven-Noord / Acht) pal naast het Shell tankstation en de McDonald's met het meer dan levensgrote standbeeld van Michael Jackson.

Het zou me plezieren u te mogen begroeten. U kunt deze brief als een uitnodiging beschouwen. Maar ik begrijp het best als u andere, dringendere verplichtingen heeft.




3 brutale vragen:

1.
Wat denkt u? Zou de baas van Bavaria op de uitnodiging ingaan? Hoeveel tijd zou hij hebben? 27 minuten? Elf misschien?

2.
Misschien kent u wel iemand die de brief in dit verhaal leuk vindt om te lezen. Een Bavaria bierdrinker misschien, die het leuk vindt zijn favoriete merk in een verre wereldstad tussen wereldmerken te zien. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Het bevat geen alcohol.

3.
Misschien, heel misschien is het verhaal met de brief aan Peter Swinkels u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee in Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders kunt u het beter gebruiken om een ander doel te sponsoren.


Vriendelijke groet, ton.