Brief aan korfballer over een Argentijns sprookje in Iguazu

Maandag 17 september 2012,
dag 20 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Argentinie en Uruguay,
Restaurant Il Fratello, Puerto Iguazu.

Dag Joost,

Hoeveel sprookjes is nog geloofwaardig?
Waar valt water omhoog?
Wie holt de rots?

Volgens een Guarani mythe is het de schuld van Caroba. Caroba was een strijder van de Guarani indianenstam in de jungle van wat tegenwoordig Brazilie, Argentinie en Paraguay is. Op een dag werd hij verliefd. Dat heb je soms zo met Guarani strijders.

Naipur heette het meisje van zijn dromen. Nou wil het geval dat de god van het oerwoud, wiens naam ik vergeten ben en die ik voor het gemak maar Quetzal noemen zal, op diezelfde Naipur een oogje had. Dat heb je soms zo met goden.

Nou kunnen goden nogal eens toornig en wrokkig van aard zijn, en in dit geval was Quetzal niet de uitzondering op de regel. Overigens een tamelijk kortzichtige eigenschap van die godheden. Je zou van wezens in hun positie toch een hoogstaander en edelmoediger karakter verwachten. Afijn, dat is een discussie voor een andere keer. Voorlopig zullen we het moeten doen met de wispelturigheid van de goden die we voorhanden hebben.

U begrijpt dat Quetzal not amused was over Caroba´s liefde voor Naipur. En zijn toorn begon vervaarlijk op te lopen toen hij gewaar werd dat Caroba werk maakte van zijn gevoelends voor Naipur. Kijk, verliefd zijn is een, er ook daadwerkelijk iets mee doen is wat anders.

De woede van Quetzal bereikte point beyond control toen hem duidelijk werd dat Naipur ook gevoelens van affectie voor Caroba had. "Caramba!" stampvoette Quetzal en alle bomen van het oerwoud stampvoetten met hem mee. Dat heb je soms zo met de volgelingen van goden.

Geschrokken van zoveel natuurgeweld vluchtten Caroba en Naipur in een kano over de rivier de Iguazu. Zij hoopten te ontsnappen naar de vlakten van de pampa's. Daar zou Quetzal te weinig oerwouden kunnen commanderen om nog gevaarlijk te zijn. Quetzal, in al zijn goddelijke vooruitziendheid, voorzag dit scenario en met een allerlaatste krachtsinspanning liet hij uit alle macht de aarde beven en schudden.

Iedereen hield de adem in. Niet alleen de Guarani stamgenoten van Caroba en Naipur, ook de Diaguita, de Mapuche, de Pehuenche en de Puelche, ja zelfs de verre Quarandi van het Andes gebergte stopten met wat zij aan het doen waren. De vogels hielden op te vliegen en te kwetteren. Ook de arenden en de condors, toch niet snel uit hun gewone doen, verroerden geen veer meer. De dieren staakten hun wild geraas. De slangen ritselden niet meer, de panter hield op te grommen, en de luiaard werd nog luier dan hij al was.

Hoe zou dit gaan aflopen?

Met alle kracht die hun stammen en takken konden ontketenen stampten en sprongen de bomen van Quetzal op de aarde.Die beefde en trilde, schudde en sidderde. Niet zonder gevolgen. Vlak voor de kano van Caroba en Naipur zakte de rivierbedding onder het voortdurende geweld plotseling 80 meter omlaag, al het stromende water van de Rio Iguazu meesleurend. Caroba kon de kano niet meer bijsturen en samen stortten ze in de waterval 80 meter naar beneden.

De riviergod, die ook Iguazu heette, had medelijden met de twee. Hij kon het sowieso niet zo goed met die woesteling van een Quetzal vinden. Hij veranderde Naipur in een rots, die sindsdien iedere dag door het water van de Rio Iguazu wordt bekletterd. Caroba transformeerde hij in een boom, die boven de waterval groeit, vanwaar hij iedere dag Naipur kan zien.

En Quetzal? Die kan Naipur niet meer bedreigen zolang het water van de Rio Iguazu blijft stromen en zolang de Iguazu Falls zullen blijven vallen.

Vriendelijke groet, ton.