Brief aan Europarlementarier vanuit een cafe in Cordoba

Zondag 9 september 2012,
dag 12 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Argentinie en Uruguay,
Cafe Reggo, Avenida General Paz, Cordoba.

Dag Marietje,

Hoe dwaas moet je zijn om president van Europa te willen worden?
Hoe wakker moet je zijn om nog in Europa te geloven?
Hoe moedig moet je zijn om te durven dromen?

Vanmorgen vroeg arriveerde ik met de nachtbus vanuit Mendoza op het grote busstation hier in Cordoba. Maatschappij El Rapido gebruikt de gloednieuwe Terminal 2. Bij gebrek aan een serieus spoornetwerk beschikt Argentinie over een uitgebreide infrastructuur voor interstedelijk busvervoer. Busterminals in vrijwel ieder stad of stadje, een keur aan busmaatschappijen, meerdere opties per dag om van A naar B te komen, verschillende graden van comfort onderweg om uit te kiezen. Er is zelfs een ´suite´-variant. Bijna net zo´n bed als in de Business Class van de nieuwe Airbus A380 van Qantas of Emirates.

De terminal oogt zoals die is: nieuw. Groots en ruim opgezet. Nog een beetje kil; de sfeer van leven moet er nog in komen.

Het is nog vroeg, zeker voor een zondag in dit katholieke land. 8 uur. Behalve vroege kerkgangers moet de stad nog tot leven komen. Zelf ben ik ook nog niet goed wakker. Heb onderweg in de bus prima kunnen slapen. Verkeer nog een beetje in de dromerige staat.

Weet je wat ik zo geweldig vind aan ´s nachts reizen, of het nou met een bus, een trein of een vliegtuig is? Het lukt me door het schommelen en deinen bijna altijd wel om weg te doezelen en te dromen, maar word vaak ook weer wakker door een kuil in de weg, een piepende wissel of luchtturbulentie. Niet zelden waart de droom dan nog in mijn hoofd rond. Ben ik me nog bewust van die ideale staat van tegelijkertijd zijn en niet-zijn. Het mooie aan dromen is dat in een droom mogelijk is wat in werkelijkheid niet kan. Het mooie aan wakker worden is dat alleen dan dromen verwezenlijkt worden kunnen. Alleen wakkere mensen maken het onmogelijke mogelijk.

Onderweg van Mendoza naar Cordoba droomde ik van onbeperkt over de wereld zwerven, van avonturen hier en ginder, van 27 zetels voor D66, van een nieuw Huis Europa, van de Nobelprijs voor Literatuur voor een Nederlander, of in ieder geval voor een Nederlandstalige schrijver, mag ook een Vlaming of Kader Abdolah zijn. Ik droomde van paviljarden. Van luchtkastelen die werkelijkheid worden. Van dwaasheden die wijs zijn, van wijzen die dwaas zijn. Ik droomde van bruggen over kloofwaardige tegenstellingen heen.

In deze dromerige staat van wakker zijn ben ik niet alert genoeg de stad in te gaan om een plek te vinden voor de komende drie of vier nachten. Ga dus eerst in het spiksplinternieuwe Wiki Cafe een espresso drinken. Bestudeer de Lonely Planet om te orienteren waar ik precies sta en waar in de nog vreemde stad een slaapplaats te vinden is. Daarna naar de even zo spiksplinternieuwe locutorio internet. Check mijn e-mail en verstuur aan een aantal lezers mijn laatste verhaal. Een brief aan Maxima over de twee verschillende Argentijnse vlaggen. Een oorlogsvlag en een vredesvlag. Een raar verhaal.

Probeer het niet te doen, maar kan niet nalaten naar Nederlandse nieuwssites te surfen. Eerst nrc.nl, mijn favoriet vanwege de nuance. Daarna telegraaf.nl of nu.nl, probeer door de ruiende hijgerigheid heen te vatten wat er in mijn thuisland leeft. En tenslotte vk.nl, meestal gezond sceptisch van toon, soms me net te zurig en cynisch. Op andere reizen wil ik ook nog wel eens naar brabantsdagblad.nl gaan, maar hier in Argentinie is tot dusver de verbinding steeds te langzaam om die site goed te kunnen openen. Houd het dit keer dus bij de site van de Volkskrant. Mijn oog en aandacht worden getrokken door een kop met grote aantrekkingskracht. Eigenlijk meer een verzuchting. Een cris de coeur.

Hadden we in Europa ook maar politici die zo durven dromen als Obama.

Nou, Marietje, wat let je? Jij bent Europarlementarier, jij bent een Europese politicus! Als jij niet durft te dromen, wie dan wel?

Wat is jouw droom? Meer dan slechts de Unie, hoop ik. Meer dan alleen de Verenigde Staten van Europa. Wij zijn in Europa aan de ene kant de Amerikanen te ver voor en hebben aan de andere kant een te lange geschiedenis om de USA te willen kopieren. Ook de VS is yesterday´s news. We kunnen ervan leren. Het is tijd om vooruit te gaan. Het is tijd om verder te denken dan wat al bereikt is.

Laten we een nieuw Huis Europa bouwen. Niet omdat het oude huis versleten of uit de tijd zou zijn. Want dat is niet zo. Nog niet. Het is een veeg teken aan de wand dat in deze tijden van voor Europa ongekende veiligheid en welvaart zo veel Europeanen zo weinig waardering hebben voor de instituties die mede credit zijn aan diezelfde veiligheid en welvaart. De Unie heeft daar ongetwijfeld een rol bij gehad, aber das war einmal. Resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor wat ons te wachten staat. Laten we de toekomst niet afwachten. Laten we de toekomst voor zijn. Laten we de toekomst zelf maken. Laten we durven dromen, en het niet bij dromen laten. Laten we dromen realiseren. Paviljarden bouwen.

Het is tijd voor een nieuw Huis Europa. Een huis waar plaats is voor oprechte nationaal-historische sentimenten. Waar historisch gegroeide nationale gevoelens niet worden weggemoffeld. Waar Nederlanders Nederlands kunnen zijn, als ze dat willen. Vlamingen Vlaams, Friezen Fries, Basken Baskisch, Polen Pools, Schotten Schots, Zwitsers Zwitsers, als ze dat willen. Maar ook een plaats waar een Brabander als ik zich als Europeaan thuis voelen kan. Of erger nog: als kosmopoliet.

Zou ik je mogen ontmoeten? En dit keer niet als chauffeur. Het liefst nodig ik je uit voor een espresso of een cappuccino in de koffiekamer van Boekhandel Oisterwijk, de allergezelligste boekenwinkel van heel Nederland in het allermooiste dorp van de hele wereld. Maar als dat je te provinciaal is, dan kom ik net zo graag jouw kant uit. Zo ver is Brussel niet van Brabant verwijderd.

Met vriendelijke groet,

ton.

Ps: weet natuurlijk best dat jij als moderne politica meer van de moderne media dan van papier en pen bent. Maar ja, op de bonnefooi door Argentinie en Uruguay zonder laptop, iPad of zelfs maar een goed werkende smartphone maak ik graag ook gebruik van oude communicatiemiddelen. En bovendien: tijd voor het nieuwe betekent niet dat je het oude meteen moet weggooien.