Stille meditatie in Los Angeles

Woensdag 18 oktober 2006, dag 7 van De
Luister-en-Vertel-Tournee in Amerika
Venice Beach, Los Angeles, California

Het schemert nog als hij de deur van Venice Beach Cotel
achter zich dicht hoort vallen. Te laat voor de
duisternis van de nacht, te vroeg voor het zonlicht
van de dag. De frisheid van het geluid van de Stille
Oceaan komt hem tegemoet, trekt hem naar zich toe. Hij
loopt over het betonnen pleintje richting zee, steekt
het ook betonnen fietspad over en gaat het strand op.
Het leek hem een goed idee daar zijn dagelijkse
meditatie te doen. Een routineus ritueel voor de
afwisseling eens op een andere plek.

De enige op het strand is hij niet. Links van hem
lopen een paar mensen in zwarte surfpakken met een
surfbord de zee in. Het schuim van de golfkoppen is in
het ontluikende ochtendlicht al te zien en is als een
lokroep voor vroege surfers.

Hij stopt halverwege het strand, dat hier 50 meter
breed is. Hij legt zijn rugzak neer en doet zijn
schoenen en sokken uit. Oeps, het zand is nog vochtig
en voelt koud aan. Een paar seconden gunt hij zijn
voeten aan de kilte te wennen. Dan gaat hij zitten,
benen gekruist. Hij zet zijn hoed af, en ook zijn
bril. Blind is hij niet, maar wel zo slechtziend dat
de wereld nu niet meer dan een vage lappendeken van
vlekken is. Kleurrijke vlekken inmiddels; de zon is
ver genoeg opgeklommen om het grauwgrijs van de
schemer te verjagen en de wereld te kleuren.

Zijn slechtziendheid helpt hem te concentreren. De
afleidingen rondom hem kan hij toch niet zien, dus
waarom zou hij er dan naar kijken? Alleen geluiden
dringen tot hem door. Het niet-ophoudende geruis van
de branding. Soms aanzwellend tot donderend geraas
als, zo weet hij, de witte schuimkoppen van de top van
de golf over hun eigen water naar beneden tuimelen. Af
en toe het verre geluid van een vliegtuig dat opstijgt
van Los Angeles International Airport, een paar mijl
naar het zuiden. Maar verder geen storing.

Hoe lang hij daar zo zit, dat weet hij niet. Ooit
gebruikte hij de wekker op zijn telefoon om precies 20
minuten te mediteren, maar sinds vorige week
concentreert hij net zolang als zijn gemoed hem
ingeeft. Soms is dat kort, soms is dat lang. Soms
concentreert hij zich op een zaak, zijn adem
bijvoorbeeld of de foto's van zijn kinderen, soms laat
hij zijn gedachten de vrije loop.

Zoals nu. Een van die vrijuitgaande gedachten is de
gewaarwording hoe bevoorrecht hij is. Hij zit hier
toch maar in Los Angeles op het strand aan de Stille
Oceaan. Gistermorgen was hij nog in Memphis, en morgen
is hij misschien wel in Colorado. Een week geleden was
hij nog twee dagen in Nederland, als tussenstop van
India naar Amerika, en volgende week is hij wellicht
in New York. Waarlijk een bevoorrecht mens.

Achter hem, op de boardwalk van Venice Beach, worden
mensen wakker, die minder gefortuneerd zijn. De
daklozen van LA, met hun volgeladen winkelwagens. Niet
volgeladen met boodschappen, waar winkelwagens voor
bedoeld zijn. De inhoud van de karretjes, die deze
mensen voor zich uitduwen, is hun hele hebben en
houden.

Als zijn gevoel zegt dat het nu wel genoeg is geweest
met dat gemediteer, zet hij zijn bril op om naar de
surfers in de branding te kijken. Surfen schijnt toch
moeilijker te zijn dan het soms lijkt. Hij ziet hoe
menigmaal een surfer plat op zijn buik op het bord uit
alle macht over de rug van een golf peddelt, bij de
kop aangekomen probeert op te staan, maar daar niet in
slaagt. Heel af en toe lukt het een surfer de golf te
berijden. Dat is dan wel meteen een prachtig beeld. De
moeite waard om zijn bril voor op te zetten.

Het leven op Venice Beach begint al volop op gang te
komen. Teruglopend naar Venice Beach Cotel ziet hij
hoe allerlei mensen bezig zijn apparatuur uit
vrachtauto's te laden en op te stellen. Het lijkt wel
alsof er een film wordt opgenomen. Afijn, dat is
misschien interessant voor later. Eerst heeft hij een
telefontje te maken.

Op de payphone in het hostel toetst hij het nummer in.
Na drie keer overgaan wordt opgenomen. "Doug".
"Doug Lewis?", vraagt hij voor de zekerheid.
"Ja. Goed je te horen, Tom". Zoals de meeste
engelssprekenden verbastert ook Doug zijn naam.
"Ah, je raadt meteen dat ik het ben! Nou, ik ben ook
blij je te horen"
"Heb je de email van Rudy gelezen?"
"Ja. De auto is pas morgen klaar om opgehaald te
worden"
"Klopt. Als het goed is levert Fedex morgenvroeg de
kentekenplaten af"
"Mooi"
"Waar ben je nu?"
"In een hostel bij het strand. Mijn tijd en geld
begint op te raken. Kan ik vannacht bij jou blijven en
dan morgen zo vroeg mogelijk vertrekken? Meteen nadat
de platen zijn gearriveerd?"
"Ja, dat zal wel kunnen. Waar ben je precies?"
"Op Windward Avenue. Aan het einde daarvan, waar de
straat op het strand uitkomt."
"Dan ben je vlak bij mij. Ik moet nu gaan voor een
afspraak. Kun je me om half elf bellen? Dan kom ik je
ophalen"
"Dat is goed, maar ik kan ook wel te voet komen. Ik
ben gewend te lopen."
"Okay, bel me om half elf. Ik moet nu gaan."
"Okay"



3 brutale vragen:

1.
Wat vindt u de moeite waard uw bril voor op te zetten?
Of om eens een andere bril voor op te zetten, bij
wijze van afwisseling?

2.
Misschien vindt u dit verhaal over de meditatie van de
man met de hoed wel de moeite waard met iemand anders
te delen. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien vond u dit verhaal van de
reiziger met de hoed wel een euro waard. Als dat zo
is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v.
Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk.
Maar alleen als u het een euro waard vond. Anders
niet. Ook als u twijfelt of het wel de moeite waard
is, doe het dan niet.


Groet, ton.