Een Perfecte Dag

Dharamsala, zaterdag 30 september 2006,
de laatste dag in het ballingsoord van de Dalai Lama.

Moonpeak Espresso, een cafe vlakbij het kleine gebouwencomplex waar de Dalai Lama woont. Op de achtergrond de klanken van Lou Reed's Perfect Day. Niet toevallig: de man met de hoed had erom gevraagd.

Gistermiddag was hij hier ook. Hij had ontdekt dat de espresso hier werkelijk geweldig is. Dat was woensdag, toen hij van het Tibet Museum in het Dalai Lama-complex terugliep. Onder de indruk van wat hij daar gezien en gelezen had, zocht hij een goede plek om het op zich te laten inwerken. Miscchien wel een verhaal erover schrijven. Die goede plek werd dus het terras van dit cafe. Van die houten Franse terrasstoeltjes en tafeltjes, drie Tibetaanse bediendes, uitzicht op het dal diep beneden, en dus geweldige espresso. Heel erg on-Indiaas allemaal, behalve dat uitzicht. Sinds die woensdag, voor zijn gevoel eeuwen geleden, komt hij hier elke dag, vandaag voor het laatst.

En zo kwam het dat hij hier gistermiddag ook zat. Op de achtergrond de klanken van Lou Reed's Perfect Day. De tekst verstaat hij niet; de muziek staat er te zacht voor. En Lou Reed zingt het ook te ingetogen om boven het geluid van de koffiemolen uit te komen. Behlave dat ene zinnetje: "It's such a Perfect Day". En dat is het.

niets te moeten, niets te hoeven, alleen maar een beetje zijn,
eerst een espresso, later een drankje,
een boek lezen, twee of drie, de krant misschien,
een ansichtkaart schrijven, wel twee,
en een verhaal, misschien ook wel twee,
een perfecte dag.

Als de stroom uitvalt, verandert er eigenlijk niet zoveel. Oke, de muziek stopt, maar de sfeer blijft dezelfde. Vanaf zijn plaats ziet hij buiten de Israelische voorbij komen, waar hij in Dharamsal op heeft gewacht. Die hij voor het eerst heeft ontmoet op weg van Leh naar Manali. Hij loopt naar buiten en roept haar na. Ze draait zich om en loopt terug.

Niet veel later brandt het licht weer. Niet dat dat nodig is: de zon schijnt zo fel, dat alles ook zonder kunstlicht zichtbaar is. De man met de hoed vraagt de Tibetaanse achter de toonbank dezelfde song opnieuw te draaien. Dat doet ze. Such a Perfect day.

een ontmoeting met nieuwe bekenden,
uit Tibet en India, en vooral uit Israel,
oude bekenden van wel eeuwen geleden,
van een week geleden in de bus van Leh naar Manali,
uit Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Schotland en Israel,
een perfecte dag.

En vandaag, zijn laatste dag in Dharamsala, zit hij er weer. Vanmorgen kreeg hij een verrassend emailtje. Zo een waardoor de dag niet meer kapot kan. Such a Perfect Day. Dus ging hij voor het laatst naar dit cafe. En toen hij zijn espresso bestelde, vroeg hij de Tibetaanse achter de toonbank Lou Reed's ode op zomaar een perfecte dag nog eens te draaien.

niets te moeten, niets te hoeven, alleen maar een beetje zijn,
vandaag Dharamsala, morgen Amritsar,
vandaag boedhisten, morgen sikhs,
een stupa of een gurudwara, wat zal het worden,
weer een verhaal, misschien wel twee,
such a perfect day.


3 brutale vragen:

1.
En? Is vandaag voor u al een perfecte dag? Ja? Mooi, geniet ervan, misschien wel met een espresso of gewoon een kop koffie. Nee? Wat gaat u daaraan doen dan? De dag is vast nog niet over. Misschien helpt een kop koffie. Of een boek. Of een ontmoeting. Misschien wel dit verhaal.

2.
Misschien wilt u dit lofdicht wel met een ander delen. Omdat een perfecte dag nog perfecter wordt als je het deelt. Of omdat u er een ander een perfecte dag mee bezorgt. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien vond u deze ode van de man met de hoed op zomaar een perfecte dag wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vond, anders niet.

Groet, ton.