Een hoed in Kashmir

Srinagar, vrijdag 15 september 2006, dag 12 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Kashmir

"Hey! Nice Hat!". De man, natuurlijk gebruind als alle Kashmiri, zit op het lage kademuurtje langs het meer als de westers geklede toerist met de hoed langs loopt. Voor de laatste keer voorlopig.

"Thank you". Hij kan het niet nalaten van binnen luidkeels te lachen. Niet voor het eerst wordt hij gecomplimenteerd met de hoed, een jaar geleden gekocht in Sydney. Het is altijd weer de vraag of het een gemeend compliment is, of alleen maar een slimme opzet om hem in een positieve stand te brengen. Zodat de complimenteur daarna zaken kan doen. Het is een oude business-wijsheid dat je een potentiele klant eerst in een goede bui moet zien te brengen. Waarschijnljk van allebei een beetje.

Voor de laatste keer loopt de reiziger met de hoed over de boulevard langs het meer. Voor de laatste keer loopt hij de drie kilometer van downtown Srinagar naar Houseboat 'White Horse', afgelopen twee weken zijn logeeradres. Eerst nog naar Offlimits Cybercafe, afgelopen twee weken zijn dagelijkse bestemming om een verhaal te schrijven en te versturen. Als de verbinding in de lucht was tenminste. Dat is bij de meeste internetcafe's in India altijd maar weer de vraag. Voor de laatste keer, want morgen gaat hij naar Leh, in Ladakh. Hij verheugt zich al op de tweedaagse busreis door de Indiase Himalaya. Door de bergen met besneeuwde toppen, over passen op wel 4.000 meter hoogte. Als de weg open is tenminste. Dat is in deze tijd van het jaar in de Himalaya altijd maar weer de vraag.

"Can I see?!", roept de gebruinde man met het vrolijk-ronde gezicht de westerling na. Die draait zich om en loopt terug. "Sure". Hij neemt zijn hoed af en geeft die aan de man op het muurtje. Die bevoelt de donkerbruine hoed van binnen en buiten.
"Good leather. What is it made of?"
"Kangaroo"
"Kangaroo?"
"Yes, Kangaroo. You know. Those animals that keep hopping around all the time". De man in de kur payama zou niet de eerste Kashmiri zijn, die hij tegenkomt en die nog nooit van kangoeroes heeft gehoord. "Well, that's what the salesman said who sold me this. I don't believe him, but it sounds good, hey?"
"Where did you buy it?"
"Australia"
"How much did you pay?"
"A thousand dollars, but not really". Die eeuwige vraag naar de prijs begint hem een beetje te storen. Vandaar het flauwekul-antwoord. En dat stoort hem weer een beetje aan zichzelf. Uiteindelijk is het niet zo raar dat mensen willen weten wat iets kost.
"I'm a designer myself. I design leather jackets from sheep. Typically Kashmiri product. You wanna see?"
"No thanks".
De jasontwerper dringt niet verder aan, maar inspecteert wel de kwaliteit van het stikwerk van de hoed. "Nicely done. Good quality". Hij geeft de hoed, die deels nat is van het zweet, terug aan de toerist uit Europa.

Die loopt verder naar het internetcafe. Nu maar hopen dat de verbinding het doet.



3 brutale vragen:

1.
Mooi he? Zomaar een praatje maken over een hoed. Ook wel eens zomaar een voorbijganger naar de herkomst van zijn hoed gevraagd? Of van zijn schoenen, om maar eens een ander leren kledingstuk te noemen. Eigenlijk best raar, niet?

2.
Misschien vond u dit verhaal wel leuk genoeg om het met iemand anders te delen. Een andere westerling bijvoorbeeld. Of een klerenontwerper. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Anders niet, er is al genoeg flauwekul in de wereld.

3.
Misschien, heel misschien vond u dit verhaal wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het dan aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het waard vond, anders niet.


Groet, ton.