Geen treinkaartje in Dusseldorf

Zaterdagmorgen 28 oktober 2006, ongeveer kwart voor tien
Bahnhof Dusseldorf-Flughafen


Bij het Reise Zentrum van de Deutsche Bahn op het station bij het vliegveld van Dusseldorf staat de reiziger met de rugzak en de Australische hoed te wachten op zijn beurt. Hij is de enige wachtende, die beurt kan niet lang meer duren.

Ruim twee uur geleden is Delta Airlines vlucht 24 uit Atlanta geland en heeft hem veilig uit Amerika terug naar Europa gebracht. Zestien dagen geleden was hij in omgekeerde richting van ditzelfde vliegveld vertrokken en toen al had hij het bewonderd. Werkelijk een prachtige luchthaven. Ruime overzichtelijke vertrekhal; daar omheen een Arkade, zeg maar winkelgalerij; tot in details afgewerkte meubels. Het is allemaal strak vorm gegeven: marmeren tegels, aluminium voor de tafels en stoelen, houten en leren accenten. Oke, je moet ervan houden, maar als het je smaak is, kan de schoonheid je niet ontgaan.

Haast had hij niet. Hij besloot nog even van deze schoonheid te genieten. Ingegeven door zijn lust het reisgenot nog een beetje te rekken. Aan zo'n aluminium tafeltje met houten blad in de open koffiehoek in de vertrekhal genoot hij van een espresootje en een broodje brie. De tijd genomen de brief aan een goede vriend af te schrijven, die hij zestien dagen geleden begonnen was. Op ieder vliegveld onderweg werd weer een stukje toegevoegd. Een luchthaven-feuilleton: Dusseldorf - Atlanta - Memphis - Phoenix - Los Angeles - La Guardia, New York - Ronald Reagan, Washington - weer Atlanta - en nu dus als sluitstuk Dusseldorf.

Als hij aan de beurt is, vraagt hij hoe laat de trein naar Nederland gaat. Waar hij precies heen wil?, vraagt de man achter de balie. Eindhoven. De man typt het in de computer in. "Der nachste zug geht um 9.51 von Gleis 4. Umsteigen in Dusseldorf Haubtbahnhof, auch Gleis 4. Das ist siebzehn euro vierzig". De rugzakman geeft hem twee tientjes. Op de klok is het tien voor tien. De man van de Deutsche Bahn geeft muntgeld terug en haalt een biljet van de printer. De reiziger neemt het wisselgeld en het A4-tje, "Tsjuss", en zonder zich echt te haasten rept hij zich naar spoor 4.

De trein heeft een beetje vertraging, maar vijf minuten later zit hij binnen, op weg naar Dusseldorf Hbf. Hij bestudeert het biljet. 'Grote kaartjes hebben ze hier in Duitsland', denkt hij bij zichzelf. 'Wel handig, gewoon DB-papier op A4-formaat uit een standaard-printer. Handig ook dat de overstapgegevens in Dusseldorf en Venlo erbij staan.' Even later helpt de conducteur hem uit die illusie. Het kaartje is geen kaartje, slechts een reisschema.

"Ja, maar hier heb ik 17,40 euro voor betaald", sputtert hij tegen in zijn beste Duits. De conducteur, hoe kan het ook anders, houdt voet bij stuk: "Dat kan wel zo zijn, maar toch is het geen geldig reisbewijs".
"Maar dit is het enige dat ik heb gekregen". Nederlandse eigenwijsheid.
"Toch is het alleen maar een reisschema", Duitse onverzettelijkheid. De conducteur legt hem uit wat hij al begrijpt: "U moet een kaartje kopen".
"Dus dan moet ik nog een keer 17,40 euro betalen?", met de nadruk op 'noch ein Mahl'. De vraag naar de bekende weg is meer een verkapt protest dan een echte vraag.
De conducteur gaat er niet op in. "Waar wilt u heen?"
"Naar Eindhoven"
"Dan moet u in Dusseldorf sowieso uitstappen, ook als ik u niet uit de trein zet. U kunt het beste daar naar het Reise Zentrum gaan. Anders krijgt u hetzelfde probleem met een van mijn Duitse of Nederlandse collega's".

Zo gezegd, iets langer gedaan. Bij het reise Zentrum in het grote station van Dusseldorf is het druk. Er staat een lange rij voor de vier geopende balies. Gelukkig is het met lange rijen net als met files: vroeg of laat sta je vooraan. Het mooie aan lange rijen op plekken waar je nog nooit eerder bent geweest is dat je dan mooi de tijd hebt te kijken hoe het eraan toegaat. Zo hoort de reiziger dat de medewerkers van de Deutsche Bahn sommige passagiers ook in het Engels te woord staan. Da's mooi; Engels ligt hem na twee maanden India en Amerika beter dan Duits.

Als hij aan de beurt is, vraagt hij of hij Engels kan spreken. 'Sicher, wie Sie wollen". De vriendelijke mevrouw aanhoort zijn verhaal. Ze kan wel even naar haar collega op het vliegveld bellen, zegt ze. Ze loopt naar achteren, een klein kantooortje. Door de ramen ziet hij haar telefoneren. Niet veel later is ze terug. Haar collega kan zich niets herinneren van een reiziger met een rugzak en een hoed en ook niet van een kaartje naar Eindhoven. En nee, ze kan hem niet zo'n kaartje geven. Niet zonder betaling althans, en dat was nu juist niet zijn plan.

Ze vraagt of hij haast heeft. Nee, dat heeft hij al lang niet meer. Ze raadt hem aan terug te gaan naar het vliegveld; dat is maar een kwartiertje. Aan de telefoon had haar collega geopperd in zijn middagpauze wel zijn kas te kunnen opmaken. Als het verhaal van de reiziger klopt, moet er dus een overschot zijn. "Stimmt", zegt hij, "van 17 euro 40".

Hij gaat terug. Onderweg draait hij zich de film nog eens terug, maar hij weet echt heel zeker alleen maar dat ene A4-tje te hebben gekregen, en hij weet echt heel zeker 17,40 te hebben betaald. Hij neemt zich voor zo gemoedelijk mogelijk zijn best te doen zonder betaling een kaartje naar Eindhoven te bekomen. Stiekum is hij ervan overtuigd dat de man zich hem wel herinnert als hij voor de balie verschijnt. Het menselijk geheugen heeft wel vaker iets tastbaars nodig om te worden opgefrist. Als het maar dezelfde man is, die hem een uur geleden heeft geholpen. Maar als het onverhoopt niet mocht lukken, dan betaalt hij maar voor een tweede keer 17,40. Lesgeld om een volgende keer accurater te zijn.

Gelukkig; het is nog dezelfde DB-er. Er staan acht wachtenden voor hem bij het Reise Zentrum op het vliegveld-station. Goede zaak; dan is er meer tijd voor het geheugen van de DB-medewerker, die hem vast in de rij ziet staan. Vijf van de acht blijken bij elkaar te horen, dat schiet op.

Hij is aan de beurt. Ach ja, de ticket naar Eindhoven. De man van de Deutsche Bahn herinnert het zich nog; daar had een collega van Haubtbahnhof zojuist over gebeld. Maar nee, hij kan zich de reiziger niet herinneren. En ook niet dat hij vanmorgen zo'n kaartje heeft verkocht. Heeft hij het niet onderweg verloren? De DB-er klinkt geergerd. Voor de reiziger de kans krijgt iets te zeggen, snipt de man: "Nah, dan zahl ich mich das aus eigen Tasche", en begint vinnig op het toetsenbord te tikken.

"Okay", antwoordt de reiziger, een beetje overdonderd. De geirriteerde voortvarendheid van de DB-medewerker brengt hem van zijn a propos en van zijn voornemen.

Even vinnig smijt de man een ticket op de balie. "Das zahl ich mich wohl aus eigene Tasche", herhaalt hij zijn goedgeefsheid.

De reiziger heeft zo zijn eigen gedachten bij die goedgeefsheid. Intuitief gelooft hij de baliemedewerker niet, maar hij krijgt zijn wantrouwen niet beredeneerd. Hij neemt het ticket van de balie en wil zich omdraaien om voor de tweede keer richting Eindhoven te gaan. Een paar seconden aarzelt hij. Dan draait hij terug, haalt een tientje uit zijn broekzak en geeft het aan de DB-er. "Let's split".


3 brutale vragen:

1.
Nog maar net terug in eigen land, en dan al reisstress.

2.
Misschien wilt u dit verhaal wel met een ander delen. Als dat zo is, stuur of vertel het dan door aan iemand anders.

3.
Misschien, heel misschien vindt u dit Deutsche Bahn-avontuur van de Nederlandse reiziger wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.


Groet, ton.