Verslaafd in Dusseldorf

Donderdag 12 oktober, dag 1 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Amerika
Flughafen Dusseldorf

Verslaving. De man met de hoed kan er niet omheen; hij is verslaafd. Verslavingen, want hij realiseert zich heftig verslaafd te zijn aan meer dan 1.

Reizen is de verslaving die hem nu te binnen schiet. Da's niet zo raar, hij zit nu aan een tafeltje in een restaurant op het vliegveld van Dusseldorf, bij de gate vanwaar over anderhalf uur vlucht DL 25 van Delta Airlines naar Atlanta vertrekt. Deel van die immere reisverslaving is de bijna ziekelijke lust zo lang mogelijk op zoveel mogelijk verschillende vliegvelden te zijn. Daarom vindt hij het niet zo erg om eens niet vanaf Schiphol, maar vanuit Duitsland naar Amerika te gaan. Daarom ook vindt hij het niet zo erg niet non-stop naar Memphis te vliegen, maar met een tussenlanding in Atlanta.

Lezen is een andere verslaving. De combinatie met die reisverslaving geeft als resultaat dat hij op bijna ieder vliegveld een boek koopt. Meestal in het Engels, soms een andere taal. Vandaag is het een Duits boek boek geworden: 'Merkelland, Wohin fuhrt die Kanzlerin?', over een jaar Angela Merkel als bondskanselier. De eerste vrouwelijke kanselier, de eerste Oostduitse ook.


In gedachten gaat hij terug naar gisteravond laat. Naar een incident in de trein van Venlo naar Monchengladbach. Naar zijn lafheid en zijn gebrek aan creativiteit.

Een jongen een coupe verderop wordt door de conducteur betrapt op zwartrijden. Hij beweert dat hij wel een kaartje heeft gekocht, maar dat het is gestolen. De conducteur antwoordt dat dat niet uitmaakt, en dat hij de trein moet verlaten. Toevallig staan we net stil op een klein stationnetje. De jongen weigert uit te stappen. "Dan roep ik de politie", zegt de conducteur.

Even later wordt iets omgeroepen. De man met de hoed verstaat genoeg Duits om uit het krakkemikkige geluid op te maken dat de trein voorlopig niet verder gaat. Hij baalt een beetje; nu gaat hij waarschijnlijk de laatste trein van Monchengladbach naar Dusseldorf missen. Dat is niet onoverkomelijk; morgenvroeg gaat er wel weer een, en dan is hij nog steeds op tijd om het vliegtuig naar Amerika te halen, maar hij overnacht liever op het vliegveld van Dusseldorf dan op het treinstation van Monchengladbach.

Hij is niet de enige die baalt. In het compartiment van de zwartrijder woedt een hevige discussie. Zo te horen willen andere passagiers dat hij de trein verlaat, zodat we allemaal verder kunnen. Allemaal, behalve die ene jongen zelf dan. Wat hem precies gezegd wordt, dat kan de man met de hoed niet verstaan, maar dat het geen diplomatieke taal is, dat is hem wel duidelijk. Je hoeft geen Duits te kunnen om te weten dat Schwein en Arsloch scheldwoorden zijn. En trouwens; ook de toon is bepaald niet vriendelijk.

De meeste passagiers zijn jonge mensen. Sommige hebben kennelijk wat gedronken, de meesten zijn in een vrolijke stemming. Of ze allemaal bij elkaar horen is niet duidelijk, waarschijnlijk sommigen wel en sommigen niet. Als het wat lang duurt voordat er enige beweging in de hele zaak komt, lopen enkelen de trein uit. Om een sigaret te roken, om een frisse neus te halen, of misschien wel uit ongeduld. De man met de hoed hoort hoe een meisje een paar jongens aanspreekt. "Wij zijn met wel tienen, en hij is maar alleen. We kunnen hem er toch zeker wel gewoon uitzetten?".

Even later hoort hij gestommel in het compartiment. Hij kan niet laten te gaan kijken. Vier jongens zijn bezig die ene jongen uit zijn stoel te trekken en slepen hem naar de uitgang. Hij verzet zich zoveel hij kan, maar is niet opgewassen tegen de gezamenlijke kracht van de anderen.

De man met de hoed is in dubio. Het gedrag van de zwartrijder staat hem niet aan, maar dat van de andere jongeren nog veel minder. Eigenlijk zou hij op een of andere manier willen ingrijpen, alleen weet hij niet zo goed hoe. Lafheid en gebrek aan creativiteit maken dat hij de scene slechts aanschouwt en gelaten ziet hij toe hoe de jongen uit de trein wordt gegooid.

Het resultaat van dat alles is niet dat de trein nu wel verder gaat. De conducteur heeft de politie opgeroepen en moet wachten totdat die gearriveerd zijn. Als dat is gebeurd, vertrekt pas de trein.

Uiteindelijk belandt de man met de hoed op het station van Duisburg, en slaapt daar een korte slaap op een ijzeren bankje op het perron. De eerste trein naar de luchthaven gaat al om half vier, een ritje van 20 minuten. De rest van zijn nachtrust geniet hij op een zachtleren bank in de vertrekhal van Flughafen Dusseldorf. Bij het wakkerworden schieten hem wel tientallen ingevingen te binnen wat hij gisteravond had kunnen doen. Maar ja, dat was gisteravond en nu is nu. Wij mensen kunnen alleen maar in het heden handelen.


3 brutale vragen:

1.
Lafheid en gebrek aan crativiteit is van alle tijden, van alle plaatsen en van alle mensen. Iets om over na te denken.

2.
Misschien vindt u dit verhaal van de man met de hoed op weg naar Amerika wel de moeite waard met iemand anders te delen. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien vond u dit verhaal van de reiziger met de hoed wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vond. Anders niet.


Groet, ton.