De dromen van De Luister-en-Vertel-Tournee

Dinsdag 8 maart, dag 7 van de Luister-en-Vertel-Tournee in India
Ashram Road, Ahmedabad

De Nepalees en de Nederlander lopen naast elkaar op weg naar Sabarmati Ashram. Beiden vreemdelingen tussen de 4,5 miljoen mensen in deze drukke provinciestad. De Nepalees valt niet zo op in de menigte. Als je niet beter wist zou je denken dat hij een Indier is. De Nederlander des te meer. De blanke huid, de kleren en de schoenen, en de Australische hoed onderscheiden hem van de massa.

"Hi"
"Hello"
"How are you?"
"Where you from?"
"What country?"
"Where you go?"

Na vier dagen in Ahmedabad is hij eraan gewend voortdurend te worden aangesproken. Op verschillende en toch vaak dezelfde manieren. Meestal door kinderen, jongens en meisjes, jonge mensen, alleen jongemannen, en door autorickshawchauffeurs, jongeren en ouderen. Soms klampt een oudere hem aan. Dan is het steevast een vrouw met een baby op haar arm of een kind aan haar zij. Om te bedelen. Hij geeft niets. Zelfs niet een losse roepie uit zijn linker broekzak. Ook al is dat maar 2 eurocent. Omdat hij vindt dat je mensen moet geven wat het waard is. En zomaar bedelen zonder er iets voor te doen, dat vindt hij niets waard. Je moet er iets voor doen, hoe weinig ook.

Voor Praleen is het de eerste keer dat hij Gandhi's Ashram bezoekt. De man met de hoed loopt de weg van Roopalee Guesthouse naar de plaats waar Mohandas Gandhi van 1917 tot 1930 woonde al voor de derde keer. Hij begint de drukke Ashram Road met de duizenden fietsers, scooters, brommers, rickshawtaxi's en daartussen bussen, auto's en vrachtwagens al te kennen.

Ze passeren een klein bos. Er loopt een pad vanaf de weg het bos in, onder een poort door.
"Wat staat daar?". De westerling kan de sanskrietletters niet ontcijferen.
"Hier worden de mensen naar toe gebracht als ze dood zijn", antwoordt Praleen.
"Het kerkhof?" vraagt de hoed.
"Nee. De mensen worden hier verbrand"
De hoed herinnert zich nog de hoopjes as, die hij er de dag tevoren had gezien. Nog smeulend. Hij had zich afgevraagd wat daar werd verbrand.
"Worden mensen hier open en bloot verbrand?"
Het antwoord van Praleen bevestigt zijn vermoeden.

De Nederlander staat met zijn hoed in de hand in het museum, dat op het ashram-terrein is gevestigd. Hij leest de tekst over 'The Great Trial'. Mohandas Gandhi moest zich voor een Engelse rechter in Brits Indie verantwoorden voor zijn opruiende geschriften. "Schuldig", zie hij tegen de rechter. "En als u werkelijk gelooft in het systeem dat Engeland mijn land heeft opgedrongen, moet u mij de zwaarste straf geven". Hij kreeg zes jaar. Veel heeft het niet geholpen. Zijn schrijfsels hadden hun werk al gedaan en na zijn vrijlating ging hij weer op dezelfde voet verder.

Een klas schoolkinderen staat een paar meter verderop bij een vitrine naar een maquette te kijken. Het stelt het moment voor, waarop Gandhi na een tocht van 241 mijl zout uit de Indische Oceaan wint. 6 april 1930. De leraar vertelt ze over deze bijzondere gebeurtenis in de moderne geschiedenis van India. Toen Gandhi op 12 maart van hetzelfde jaar vanuit zijn woonplaats aan de Sabarmati Rivier vertrok, zwoer hij niet terug te keren voor zijn droom van een onafhankelijk India was verwezenlijkt. Hij heeft zich aan zijn eed gehouden.

De kinderen werpen steelse blikken naar de vreemdeling met de hoed in de hand. Even later trekt een van hen de stoute schoenen aan en loopt naar hem toe.
"Hello"
"Hi"
"Where you from?".
"Netherlands, Europa."
De jongen steekt zijn hand uit. De Nederlander schudt hem de hand. Even later loopt de hele klas voorbij. Allemaal willen ze een hand van die kale vreemdeling.

"Ik geloof dat mensen pas echt succesvol kunnen zijn als ze weten wat hun droom is". Praleen verandert het onderwerp op hun wandeling terug naar de oude stad.
De man met de hoed denkt er het zijne van. "Wat is jouw droom dan?", vraagt hij.
"Ik weet het niet", zegt de Nepalees. Hij vertelt hoe hij vijf jaar geleden op achttienjarige leeftijd uit Kathmandu vertrok. Hoe hij na omzwervingen via Delhi, Poona, Mumbai, Bangalore en Goa nu alweer vijf maanden in Ahmedabad is. En dat hij graag weg wil.
"Waarom?"
"Vanwege de hitte".

"En wat is jouw droom?"
"O, ik heb alleen maar onmogelijke dromen", zegt de hoed. "Ik weet precies wat mijn dromen zijn. Maar ik weet ook dat de meeste van die dromen nooit worden gerealiseerd."
"Wat dan?". Praleen vraagt door.
"Nou, ik wil bijvoorbeeld graag een wijs mens worden".
"Zeg niet nooit."


ton

Misschien kent u dat gevoel ook wel; in het buitenland durf je meer dan thuis. Zeker als je je goed en op je gemak voelt. Dus durf ik u drie brutale vragen te stellen.

1.
Gun uzelf 10 seconden. Overpeins een woord, een zin, of een anekdote uit het verhaal. Mag ook een minuut zijn.

2.
Misschien vond u het verhaal leuk. Ik hoop het. Misschien kent u iemand, die mij niet kent, waarvan u denkt dat die het ook een leuk verhaal is. Vertel hem dit verhaal. Of stuur het door. Maar alleen als u denkt dat hij het leuk vindt, anders niet. Vraag het hem eerst als u twijfelt. Het hoeft niet meteen.

3.
Misschien, heel misschien, sprak het verhaal u aan. Misschien, heel misschien vindt u het een euro waard. Zoals je een taxichauffeur of een serveerster een euro fooi geeft als hij u goed bediend heeft. Maak dan een euro over op rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt, anders niet.