De Luister-en-Vertel-Tournee op Mars

Zondag 20 maart, dag 9 van de Saltmarch

Kaleri, India

Oh think twice, it's just another day
for you and me in paradise

De man met de rugzak waadt door het water. De stroom is 10 tot 15 meter breed. De meeste marsmannen en -vrouwen lopen tot heuphoogte in het water. Degenen dan die geen gebruik maken van de platte bootjes.

De stroom is de laatste hindernis voor de oever van de rivierbedding. Ruim twee, misschien wel drie kilometer terug is de man met de rugzak de andere oever naar beneden gelopen. Schoenen uit en op blote voeten door de klei.

De lopers waren vantevoren gewaarschuwd dat vandaag een zware dag zou worden. Er moet een rivier worden overgestoken, de Mahi River. Dat betekent door de modder lopen.

Al snel na het vertrek uit Kankapura gaat de wandeling door duinen. Na zo'n 20 minuten openbaart zich een vergezicht. De man met de rugzak kijkt uit over een enorme vlakte. Rechts in de verte ziet hij de zee, de Golf van Cambrai. Recht vooruit is nog net de overkant te zien. En voor hem een donkere vlakte. Als hij wat beter kijkt ziet hij dat af en toe een stroom water zijn weg naar de zee zoekt.

Hij loopt over de oever achter de andere lopers aan. De grond is wit uitgeslagen. 'Zal wel zout zijn', denkt hij, maar neemt niet de moeite te bukken om het te proeven. Het lopen over de gladde oever is al moeilijk genoeg, en de bagage op zijn rug maakt bukken een hachelijk avontuur.

Na een paar honderd meter beweegt de stoet zich omlaag, de steile oever af de rivierbedding in. De man met de rugzak doet zijn schoenen uit en bindt die bovenop. Voorzichtig de oever afgelopen de modder in. Het blijkt meer klei dan modder te zijn. Stevig, maar glad. In een lange kolonne steekt de Saltmarch de rivierbedding over. In de verte ziet hij de mensen van de Congrespartij met hun Indiaase vlaggen. En nog verder ziet hij de voorhoede van de stoet. Een wit lint rimpelend over de vlakte.

Voorzichtig en toch voortvarend zet hij zijn voeten op het uitgesleten pad. Soms moet een smal stroompje worden overgestoken. Lekker koel aan de voeten, en goed om even de klei tussen de tenen weg te spoelen. Niet dat dat veel helpt. Al na en paar meter koekt de klei al weer aan de voeten.

Als na een half uur lopen de man met de rugzak gewend is aan de routine van het slipperen over de klei beginnen zijn gedachten naar elders te dwalen. Naar vanmorgen.

Zoals iedere dag werden de lopers om 5 uur gewekt. Ontbijt wordt klaargemaakt. Zoals steeds rijst met chai, Indiaase thee. De buitenlanders verzamelen voor het vertrek. Langzamaan is de gewoonte ontstaan om eerst de Indiers te laten vertrekken, even te wachten, en dan zelf van start te gaan. Zo kunnen de dorpelingen de juiste mensen verwelkomen. En zo hoeven de buitenlanders niet naar de onverstaanbare bijeenkomsten in de dorpen te komen.

De man met de rugzak heeft wat staan praten met Susan uit Canada, Dominic uit Engeland en Dennis uit Colorado Springs, VS. "It's just another day in paradise. Wat kunnen we nog meer wensen. We hoeven alleen maar te lopen, te slapen en te eten. En zo nu en dan een beetje bij elkaar zitten en over van alles en nog wat praten. We hoeven geen grote beslissingen te nemen, geen belangrijke dingen te doen, geen moeilijke afspraken na te komen. Vrijheid blijheid"

Het landschap van de Mahi River doet hem aan de wadden denken. Of aan de maan. Of aan Mars, hoe dat landschap er ook maar uit mag zien. 'Zo beschouwd zijn alle Saltmarchers marsmannetjes en marsvrouwtjes.' Voor zijn gevoel fantaseert hij zo'n twee uur, Phil Collins in gedachten, als hij bij een diepere stroom komt. Afgezien van een paar misstappen, zonder ernstige gevolgen, is hij tot nu toe de Mahi River goed overgekomen.

Hij ziet hoe de meesten tot hun heupen in het water waden. 'Zal ik mijn rugzak op mijn rug laten, of boven mjn hoofd dragen? Op mijn rug blijven mijn handen vrij om mijn evenwicht te bewaren. Maar boven mijn hoofd is de kans minder klein dat mijn rugzak nat wordt.' Hij kiest voor de vrije handen. De mogelijkheid van de bootjes neemt hij niet eens serieus. Dat is geen echt avontuur.

Voorzichtig zoeken zijn voeten een weg door de stroom. Het blijkt gladder dan gedacht. En dieper. Hij voelt hoe het water nog net niet tegen de rugzak komt. Hij trekt de rugzak wat hoger op zijn schouders en waadt verder. Nog 5 meter, schat hij. De stroming klotst het water tegen hem aan. Brengt hem even uit evenwicht. Hij dreigt weg te glijden, maar een uitgestrekte Indische arm biedt redding. Hij grijpt de bruine arm vast. 'Maar goed dat ik mijn handen heb vrijgehouden'.

Nog vier, drie, twee stappen, hulpvaardige handen trekken hem uit het water de oever op. Op het droge. Een korte check leert hem dat de rugzak zo goed als droog is gebleven. 'Als dit het zwaarst is, valt het wel mee vandaag', is zijn voorlopige conclusie.


1.
Gun u zelf even de vrijheid om iets onbelangrijks te doen. Iets onzinnigs misschien wel. Gun uzelf tien seconden om door te fantaseren over een woord of een zin uit het verhaal. Mag ook een minuut zijn.

2.
Misschien vond u het verhaal van de marsman met de rugzak, die een rivierbedding overstak, wel leuk genoeg om naar iemand te sturen, die het ook leuk vindt. Nou ja, dat denkt u dan. Iemand die de marsman met de rugzak niet kent. Maar alleen als u het leuk vindt, anders niet.

3.
Misschien, heel misschien sprak het avontuur van de man met de rugzak op Mars u wel aan. Misschien wel genoeg om bij wijze van fooi de moeite te nemen 1 euro over te maken naar rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee. Maar alleen als u het een euro waard vond, anders niet.

ton.