Hoe de Luister-en-Vertel-Tournee van Zurich via Mumbai naar Ahmedabad vliegt, treint en taxit

Donderdag 3 maart, dag 2 van de Luister-en-Vertel-Tournee in India
Zurich, Zwitserland

Het ondergrondse perron is van de rails gescheiden door een grote glazen wand met schuifdeuren. De man met de hoed staat te wachten op de trein, die hem van de Europa-terminal naar de terminal voor intercontinentale vluchten moet brengen. Hij is zojuist uit Tel Aviv aangekomen en heeft een uur de tijd om zijn aansluiting naar Mumbai te halen. Gate E27.

Door de vertraging op Schiphol had hij de directe vlucht van Israel naar India gemist en de vriendelijke dame van El Al had als snelste alternatief een omweg via Europa geregeld. Met Swiss, de Zwitserse luchtvaartmaatschappij die een paar jaar geleden is opgericht. Als doorstart voor het failliete Swissair. 'Hoeveel schuldeisers en werknemers zouden daar de dupe van zijn geworden?', vraagt de man met de hoed zich af.

De onbemande ondergrondse rijdt voor en stopt met de deuren precies voor de schuifdeuren van de glazen wand. Deuren gaan open en mensen stromen naar binnen. Een paar minuten later loopt de hoed door Terminal E. Hij is ruim op tijd. Nog drie kwartier om wat te lezen. 'Het meisje en de Duivel' van Paolo Coelho, gekocht op Schiphol, en 'Long Walk to Freedom', de autobiografie van Nelson Mandela, geschreven tijdens zijn 27-jarige gevangenschap. Gekocht op het vliegveld van Johannesburg een jaar geleden, onderweg van Umtata, Transkei, naar Hoensbroek, Limburg.

Het vliegtuig naar Mumbai is maar matig bezet. De middenstoelen, vijf op een rij, worden gebruikt als bed. Op vrijwel iedere rij liggen mensen languit te slapen. Dat komt kennelijk wel vaker voor op vluchten van en naar Azie. Op eerdere reizen met Biman, de luchtvaartmaatschappij van Bangla Desh, of Malaysian Airways had de hoed dezelfde ervaring gehad.

Geland in Mumai herinnert de hoed zich de ervaring van 15 jaar geleden. Toen in Delhi geland en allebei onervaren reizigers, hadden hij en Margriet zich te snel door de eerste de beste taxichauffeur laten verleiden naar het eerste de beste hotel te worden gebracht. Gevolg; zo'n 250 dollar in drie dagen opgemaakt. Dit keer doet hij het anders. Ondanks het late uur, het is al half elf 's avonds, neemt hij de tijd eens rustig over de luchthaven te lopen. De opdringerige taxichauffeurs of hun ronselaars met een glimlach afwijzend.

Hij wisselt 500 euro's voor 27.000 en nog wat roepies, koopt een fles water en gaat op de stoeprand tegenover de aankomsthal zitten. Bladert wat door de Lonely Planet over India, de bijbel voor rugzaktoeristen. Of koran of marabharata, afhankelijk van het geloof. 'Verbazingwekkend hoe ons geheugen werkt', peinst hij. De geur van Mumbai brengt de herinnering aan Delhi naar boven alsof het gisteren was. Dezelfde tropisch zinderende mix van rot, uitlaatgassen en brandend hout. Dezelfde tropische geluiden.

Hij besluit zo kort mogelijk in Mumbai te blijven en zo snel mogelijk in Ahmedabad te komen. Daar begint 12 maart de Saltmarch. Hoe langer hij in Ahmedabad is, hoe meer tijd hij heeft zich op die tocht voor te bereiden en te wennen aan India. Navraag bij verschillende busbedrijven op de luchthaven leert hem dat de eerste intercity-bussen pas de volgende morgen vertrekken. Hij vraagt naar een hotel dichtbij het vliegveld. Het is wel duurder dan gepland, 36 euro, maar hij heeft een dag langer gevlogen dan gepland, verwacht morgen een vermoeiende busreis van 17 uur en gunt zichzelf een goede nachtrust in een comfortabel hotel.

Een uur later ligt hij, na een verkwikkende koudwaterdouche en een hernieuwde kennismaking met de Indiase keuken te slapen.

* * *

Vrijdag 4 maart, dag 3 van de Luister-en-Vertel-Tournee in India
Ahmedabad Railwaystation

De man met de hoed loopt de steile trap af van de overbrugging over het spoor. Hij is zojuist in Ahmedabad aangekomen na een treinreis van 14 uur. Aan zijn rugzak kun je zien dat hij nieuw is, Waarschijnlijk op zoek naar een hotel of guesthouse. 'Eigenlijk verloopt tot nu toe alles voorspoedig', denkt hij bij zichzelf.

Ok, er was een vertraging op Schiphol. En een omweg via Zurich. En ok, hij was vanmorgen van plan met de bus naar Ahmedabad te gaan. Maar aangekomen bij het busstation bleken alle bussen al te zijn vertrokken. De receptionist in het hotel had zich een uur vergist. Kan gebeuren.

En ok, hij was op het Borivali-station, een soort voorstad van Mumbai, in de verkeerde trein gestapt. Ook vertrektijd 8.40, het enige dat hij kan lezen, want de letters zijn in sanskriet. Maar dankzij een paar vriendelijke Indiers was hij op het eindstation van de local trein nog net op tijd in de Gujarat Express naar Ahmedabad gekomen.

En ok, hij had het gevoel dat de twee conducteurs hem flink hadden opgelicht, toen bleek dat hij met zijn tweede klas-kaartje in de eerste klas was gaan zitten. Toch raar dat hij in eerste instantie 1000 'bucks' moest bijbetalen en later 460 roepies. Maar niet nadat hij smakelijk om het bedrag in dollars had gelachen en met een glimlach had gezegd: "Are you telling me onethousands bucks is the fare for first class? I find that hard to believe". Hij betaalde de 460 roepies. Beide partijen tevreden; hij het plezier zich niet beet te hebben laten nemen, de ander het plezier van een geslaagde dag.

"Sir, you need hotel?", De autorickshawchauffeur, zeg maar de taxi's van India, spreekt hem aan. Die heeft kennelijk ook in de gaten dat hij een guesthouse zoekt. Maar laat de hoed nu juist van plan zijn te lopen. Hij heeft onderweg in de Lonely Planet een paar guesthouses uitgezocht, de plattegrond van Ahmedabad van buiten geleerd, en weet dus dat hij via Relief Road of via Mahatma Gandhi Road bij een van de aangestreepte guesthouses uitkomt.

De taxichauffeur is niet van plan zo snel op te geven. "I know nice hotel, sir. Very clean, very cheap. I can take you there. Only fourty rupees". De hoed maakt hem duidelijk dat hij al een hotel heeft uitgezocht, en dat hij liever te voet gaat. Hij gaat op de stoeprand zitten om zich even te orienteren. In het donker valt het niet mee, realiseert hij zich.

De taxichauffeur komt naast hem zitten en probeert nog een keer. Hij laat een kaartje zien van Serena Hotel. De hoed herinnert zich de naam. Werd in de Lonely PLanet in de category 'mid range' genoemd. Te duur dus voor zijn budget.

Een theeverkoper loopt voorbij. De taxichauffeur koopt hem een chai. Het is zijn eerste. Bij het drinken komt de dezelfde sensatie naar boven, die hij had geproefd op het treinstation van Gorakhpur, jaren geleden. 'Frapppant', denkt hij,' hoe ons geheugen werkt'. De smaak van op melkbasis getrokken thee,
gezoet met melasse en andere smaakmakers.

De taxichauffeur prijst nog een keer het Serena Hotel aan. De hoed wijst hem als antwoord op de aangestreepte guesthouses, in het bijzonder Roopalee Guesthouse. "Nee nee", zegt de taxichauffeur,"dat is geen schoon hotel. Dat is voor Indiers, niet voor toeristen". 'Goh', denkt de hoed,'waarom verbaast dit antwoord me nou niet?'.

Een half uur later zit hij achter in de autorickshaw, in vliegende vaart over Relief Road. 'Succes komt van doorgaan waar anderen ophouden', denkt hij, de poster in het kantoor van een Tilburgse klant in gedachten.

Aangekomen bij Roopalee Guesthouse wil hij de vasthoudende chauffeur betalen. Nee, dat hoeft niet. Hij vond het een plezier hem te brengen. De hoed is niet eens verbaasd. Er zijn wel meer taxichauffeurs die iets voor niets doen.

Bij de receptie van het guesthouse vraagt hij naar de dormitory. De man wil hem de singleroom laten zien. In de dormitory slapen alleen Indiers. Toeristen verblijven in een van de kamers. Maar dit keer is de hoed onverbiddelijk. Hij neemt een bed in de dormitory voor 60 roepies per nacht.


ton

Misschien kent u dat gevoel ook wel; in het buitenland durf je meer dan thuis. Zeker als je je goed en op je gemak voelt. Dus durf ik u drie brutale vragen te stellen.

1.
Gun uzelf 10 seconden. Overpeins een woord, een zin, of een anekdote uit het verhaal. Mag ook een minuut zijn. Zomaar. Wie weet wat voor idee u daar van krijgt.

2.
Misschien vond u het verhaal leuk. Ik hoop het. Misschien kent u iemand, die mij niet kent, waarvan u denkt dat die het ook een leuk verhaal is. Vertel hem dit verhaal. Of stuur het door. Maar alleen als u denkt dat hij het leuk vindt, anders niet. Vraag het hem eerst als u twijfelt. Het hoeft niet meteen.

3.
Misschien, heel misschien, sprak het verhaal u aan. Misschien, heel misschien vindt u het een euro waard. Zoals je een taxichauffeur of een serveerster een euro fooi geeft als hij u goed bediend heeft. Maak dan een euro over op rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee. Maar alleen als u het een euro waard vindt, anders niet