Een filosoof van de koude grond in warm India

Zaterdag 19 maart, dag 8 van de Saltmarch
Ras, India

De man met de rugzak loopt over het pad naar het dorp. Er wonen zo'n 10.000 mensen. Die lijken wel allemaal langs dat ene pad te staan. Hij loopt tussen de rijen schoolmeisjes en schooljongens door. "Namaste"-groetend met tegen elkaar gevouwen handen naar links en rechts. Handengevend, vragen antwoordend. Aan de rand van het dorp staat hun school. Een official wijst hem de weg. Of in ieder geval iemand die op een official lijkt. Het wemelt daarvan rondom de Saltmarch.

Door de poort de campus van de school op. Een groot terrein. De volgwagens staan in een hoek onder een rij bomen geparkeerd. Naast het grote gebouw is een grote open tent opgezet. Er staan een paar officials. De man met de rugzak vraagt waar hij geacht wordt heen te gaan. "Overthere are some more of you", is het antwoord. Vriendelijk als altijd. Onder een paar bomen herkent hij Dominic uit Engeland, Riad uit Florida en Rob uit Nederland. Ze zitten op een stenen verhoging in de koele schaduw.

Shalini zit naast hen. De Indiaase maakt samen met vier collega's als assistent-regiseuse een documentaire over de Saltmarch. Hij doet zijn rugzak af en gaat naast Shalini zitten. Ze was een van de vele zieken gisteren, die vandaag niet meelopen.
"Hoe gaat het?"
"Vandaag beter dan gisteren"
"Mooi, want de dag die echt belangrijk is, is de dag van vandaag"

"Jij bent echt een filosoof van de koude grond", lacht Rob in het Nederlands. Hij begint de man met de rugzak al te kennen. Een beetje.
"Ach", antwoordt hij, "Imanuell Kant is een echte filosoof. Maar die wordt door bijna niemand begrepen. Laat mij dan maar een filosoof van de koude grond zijn."

's Morgens was de man met de rugzak uit Borsad vertrokken. Voorlopig de laatste stad. De komende 10 dagen zullen ze alleen nog maar door dorpjes en dorpen wandelen. Over smalle wegen en zandpaden.

Er waren nogal wat mensen ziek. Vooral diarree en overgeven. Met de daarbijhorende uitdrogingsverschijnselen. Een aantal buitenlanders, een stuk of 5, zijn naar een ziekenhuis gebracht en hebben daar overnacht.

"Ik heb voor het eerst last van mijn voeten". De man met de rugzak is blij dat er nog een Nederlander in de groep is. Goed om af en toe Nederlands te kunnen praten. "Ze voelen een beetje beurs aan".
"Ik heb precies hetzelfde", antwoordt Rob, "vandaag voel ik aan mijn voeten voor het eerst dat we met een mars bezig zijn".
"Misschien was het ook niet zo wijs om onderweg mee te doen met het dansen".
"En helemaal niet op die gewone schoenen, waar jij op loopt".
"O, maar het zijn Van Bommels", bagatelliseert de man met de rugzak.
"Dat zegt me niks".
"Het schijnen heel goede schoenen te zijn. Maar eigenlijk loop ik erop omdat ze in een dorp bij Oisterwijk worden gemaakt. Ze bevielen vorig jaar in Zuid-Afrika heel goed. En ik heb voor deze mars met ze geoefend door veel te lopen in plaats van met de auto of de fiets te gaan."

Ze filosoferen nog wat na over nut en onnut van filosofie. Over studeerkamergeleerdheid en een leunstoelgeleerde met een zwak gestel uit Koningsbergen.

De man neemt zijn rugzak op en gaat de grote hal binnen. Het blijkt de gebedszaal van de school te zijn. Een groot schilderij van Krishna en Arjuna hangt achter het podium. De twee hoofdfiguren van de Bagavad Gita, een van de heilige boeken van het hindoeisme en een favoriet van Gandhi. Zes rijen van 30 matrassen zijn over de vloer uitgespreid. Compleet met lakens en kussens. Zoals iedere dag is ook nu weer door de dorpelingen voor een goede rustplaats gezorgd. Twee rijen van acht fans zorgen voor verkoeling in de Indiaase hitte.

De man met de rugzak zoekt een plaatsje uit. Hij gaat naast de man zitten, die 's morgens naar hem toe was gekomen. Zama Hirante heet hij. Of zoiets; hij heeft vaak moeite het Indiaase Engels goed te verstaan.

De man is een gepensioneerdde luchtvaartingenieur. Hij heeft bij de Indiaase luchtmacht aan straalmotoren gewerkt. De man vertelt dat hij uit Mizaram komt, een 100% christelijke deelstaat helemaal in het oosten van India, tegen de grens met Myanmar. Hij nodigt hem uit zeker eens langs te komen.

De man vertelt over een uitvinding van hem. De man met de rugzak begrijpt er niets van. Hij haalt zijn schrijfblok en een pen tevoorschijn. Een tekening later begrijpt hij er nog niet veel van, maar nu heeft hij het op papier. Kan hij het later nog eens nakijken. Misschien komt hij er dan wijs uit.

De man van de rugzak strekt zich uit en gaat liggen. Even later ligt hij te slapen.

ton

Drie brutale vragen.

1.
Gun uw voeten rust van dagelijkse rituelen. Neem 10 seconden of zo de tijd. Overpeins een woord, een zin of misschien het hele verhaal. Mag ook een minuut zijn.

2.
Misschien vond u het leuk te lezen van de Nederlanders. En misschien kent u wel iemand die het verhaal van de kaaskoppen ook leuk vindt. Iemand die die mij niet kent. Als u denkt dat u hem er een plezier mee doet, stuur het dan door. Maar alleen als u echt denkt dat u hem er een plezier mee doet, anders niet.

3.
Misschien, heel misschien vond u het zo leuk te lezen van die koele Nederlanders in het warme India, dat het u een euro waard is. Zoals je de kapper soms een euro fooi geeft als hij een leuk verhaal vertelt onder het knippen of scheren. Geef het dan op rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vond, anders niet.