Een Indiaas ritueel voor een Hollandse kaalkop

Donderdag 17 maart, dag 6 van de Saltmarch

Anand, India

Vervaarlijk zwaait de kleine Indier met het knipmes. De blanke jongen zit nog wat onwennig in de stoel. Zich niet helemaal bewust van wat er komen gaat.

Het is een rustdag in de Saltmarch. De ongeveer 500 marchers zijn ondergebracht in een schoolcomplex in het centrum van Anand, ook de ongeveer veertig buitenlanders. Wat een luxe. Twee nachten niet op een dun foam-matrasje in een tent, met zijn achten dicht opeengepakt, met een trui of zijn hoed als kussen. Nee dikke matrassen, echte kussens om je hoofd op te leggen, en genoeg ruimte om je bagage kwijt te kunnen en toch nog vrijuit te kunnen bewegen.

De man van de rugzak besloot die morgen niet mee te gaan met de excursie naar de grootste melkcooperatie van Azie, misschien wel van de wereld. Niet dat hij niet geinteresseerd is in de Indiaase variant van Campina. Alleen heeft hij vandaag andere prioriteiten. Scheermesjes kopen, zijn verhalen schrijven, een geplukte dag afleveren. En na vijf dagen meelopen met de massa wil hij liever in zijn eentje wat rondlopen in dit willekeurige Indiaase stadje.

De Saltmarch blijkt in India een belangrijke gebeurtenis. Televisieploegen van de grote televisiestations doen bijna dagelijks verslag, journalisten van de nationale kranten schrijven iedere dag meerdere artikelen, en ieder dorp en stad loopt uit als de stoet voorbijkomt. Bij de start in Ahmedabad stonden er al duizenden, misschien wel tienduizenden mensen langs Ashram Road. En dat is sindsdien alleen maar zo gebleven. Schoolklassen staan langs de kant, bedrijven lopen uit, belangrijke dorps- en stadsfunctionarissen wachtend de optocht op en lopen een stuk mee. Nou ja, een stukje dan. Genoeg om op tv te komen.

De Indier begint het ritueel met een korte massage. Voorhoofd, kin en schedel worden delicaat maar trefzeker onder handen genomen. Een soort van tonic wordt in het gezicht gesprayed. En weer wordt de huid wat losser gemaakt. Gereed voor het echte werk. De blanke jongen in de barbierstoel denkt aan de woorden van Louise, de Amerikaanse die al enkele jaren in Mumbai woont.

"Wees er zeker van dat ze een schoon mes gebruiken. Je kunt wel aids krijgen".

"Nou ja", was zijn antwoord,"Als dat zo is, dan is dat zo".

Hij heeft zijn bril afgezet en kan dus niet zien wat er allemaal gebeurt. Maar hij is niet slechtziend genoeg om niet te zien dat er een klein oploopje ontstaat in de kleine kapperszaak, ergens in een achteraf steegje in Anand.

Gisteravond hadden de buitenlanders een bijeenkomst gehad met Tushar Gandhi, de achterkleinzoon van Ghandi en organisator van de Saltmarch. Grootste klacht was dat sommige buitenlanders het gevoel hadden dat de tocht door de Congrespartij voor politieke doeleinden werd gebruikt. Vooral Mike, de man uit Ierland, laat duidelijk merken zich mateloos te ergeren aan het gedrag van de mensen van de Congrespartij.

Tushar legt uit dat er twee groepen van de Congrespartij meelopen. 78 mensen zijn door de partij uit alle deelstaten van india geselecteerd om mee te lopen. 78, omdat aan de eerste Dandi Yatra, zoals de tocht in india wordt genoemd, 78 door Gandhi persoonlijk uitgezochte ashram-bewoners meededen. De tweede groep bestaat uit leden van een jeugdafdeling van de partij.

De 78 lopen allemaal in witte khadi-kleren, meestal ergens vooraan. Door elkaar. De jeugd-leden lopen een stuk verderop, vrijwel steeds in twee gedisciplineerde rijen aan weerszijden van de weg, zwaaiend met Indiase vlaggen.

Toch blijft Mike ontdaan over het "fucking poltical thing, that's stealing the march". De man van de rugzak denkt er het zijne van. Is niet alles politiek? Zelfs het leven van alledag? Maar dan politiek in het klein.

De woorden van Louise blijven niet lang nahangen in het hoofd van de jongen in de kappersstoel. 'Waar zouden we zijn zonder vertrouwen?' kan hij niet nalaten te denken. 'Waar zouden we zijn als we ons steeds maar weer zouden blijven afvragen wat er allemaal mis kan gaan? Voorzichtigheid heeft zo zijn nut, maar als het leidt tot angst, krijg je een ander verhaal'.

De Indier met de behendige vingers laat het scheermes over zijn huid raspen. Twee, drie keer snijdt de barbier de haartjes weg. Een menselijke variant van Gillette's Mach 3. Tot slot nog een verkwikkende massage. Vingertoppen glijden over de gladde huid.

Tevreden over het resultaat van het ritueel van 20 minuten betaalt de jongen de 20 roepies.

ton



Drie brutale vragen.

1.Gun uzelf rust van dagelijkse rituelen. Neem 10 seconden of zo de tijd. Overpeins een woord, een zin of misschien het hele verhaal. Mag ook een minuut zijn. Of 20, als u dat heeft.

2.Misschien vond u het leuk te lezen van de Nederlander met het kale hoofd. En misschien kent u wel iemand die het verhaal van de kaalkop ook leuk vindt. Iemand die die kaalkop niet kent. Als u denkt dat u hem er een plezier mee doet, stuur het dan door. Maar alleen als u echt denkt dat u hem er een plezier mee doet, anders niet.

3.Misschien, heel misschien vond u het zo leuk te lezen van die Nederlandse jongen, die het Indiaase ritueel onderging, dat het u een euro waard is. Zoals je de kapper soms een euro fooi geeft als hij een leuk verhaal vertelt onder het knippen of scheren. Geef het dan op rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vond, anders niet.