Een rugzak in de Indische Oceaan

Dinsdag 12 april, dag 42 van de Luister-en-Vertel-Tournee in India
Delhi, India

Het is alweer zeven dagen nadat de Saltmarchers Dandi bereikten. De man met de hoed zit in de lobby van de Gandhi Peace Foundation, waar hij in de dormitory een bed huurt. Te wachten op een vriend. Zijn gedachten gaan naar een week eerder. De laatste etappe van de Dandi Yatra was een korte wandeling, zo'n 5 kilometer. Pas rond half vijf 's middags vertrok de stoet voor het laatste stukje naar het kleine gehucht aan de Indische Oceaan. Sonia Gandhi voorop. De aanwezigheid van de president van de Congresspartij bracht niet alleen veel veiligheidsmensen met zich mee, maar ook vele belangrijke en minder belangrijke partijfunctionarissen.

Een glimlach kan hij niet onderdrukken als hij weer het gezicht van Sheena voor zich ziet toen hij haar vertelde dat hij zijn rugzak in de zee had gegooid.
"Waar is je rugzak?", had ze gevraagd.

In de bijna vier weken was hij bekend geworden als de man met de rugzak. Als enige van de marsers maakte hij geen gebruik van de trucks, die elke dag de bagage van het ene kamp naar de volgende halteplaats brachten.
"What I can carry, I should carry", was steevast zijn antwoord op de vraag waarom. Dus toen Sheena hem in het kamp in Dandi zag, viel de afwezigheid van die bult op zijn rug haar onmiddellijk op.

"Die heb ik in de oceaan gegooid".
"Echt waar?".
"Ja. Zie je. Een van de redenen om die rugzak de hele tocht te dragen, was om negatieve gedachten in te stoppen. Onder het lopen kun je die toch niet gebruiken. Je hebt je energie hard nodig om de hitte, de drukte en de vermoeidheid aan te kunnen. Dus iedere keer als een negatieve gedachte in me opkwam, stopte ik die in mijn rugzak. Na aankomst rustte ik uit en dan rekende ik met die negatieve ballast af. Vanavond bij de zee besloot ik al die negativiteit voorgoed weg te gooien. Dus ben ik met rugzak en al de zee ingelopen, heb hem afgedaan en ver weg gegooid. Nu heb ik alleen nog maar positieve herinneringen aan de Dandi Yatra."
"Het is niet waar!".
"Jawel hoor"
"Je houdt me voor de gek!"

Hij wacht even. Kijkt geamuseerd naar het vraagteken op het gezicht van de Australische. Ziet hoe ze twijfelt hem wel of niet te geloven.

Hij besluit het spontane verzinsel niet langer vol te houden. "Ja, ik houd je voor de gek. Ik ben al in mijn tent geweest en heb daar de rugzak afgedaan. Geloofde je me?".
"Je bent er gek genoeg voor", ontwijkt ze zijn vraag.
"Och. Mensen doen wel gekkere dingen. Serieus bedoeld of alleen maar symbolisch".

Van het een komt het ander. De herinnering aan die laatste dag van de Saltmarch brengt zijn gedachten bij het banket. Die avond worden alle Dandi Yatri's door Sonia Gandhi vergast op een uitbundige maaltijd. In lange rijen naast elkaar in kleermakerszit gezeten krijgen de lopers dertig verschillende gerechten voorgeschoteld. Allemaal vegetarisch. Geserveerd op de kleine tafeltjes voor hen. Het contrast met bijna vier weken culinair afzien kon haast niet groter zijn. Ook al deden de meereizende koks elke dag hun best een smakelijke schotel te maken, na 27 dagen voornamelijk rijst met curry wil een mens wel wat anders.

Van de ene gedachte komt de andere. Met weemoed denkt de man met de hoed terug aan die 27 dagen. De kleine pijntjes van het dagelijkse lopen, de hitte van de middag, de irritaties aan het eind van een vermoeiende dag, het gebrek om elke dag een verhaal te schrijven, allemaal vergeten. In de oceaan gegooid. Over blijft de gedachte aan de vele boeiende mensen, de gesprekken en malle praatjes, de intense vreugde om een kopje thee 's morgens of een glaasje lemonade 's middags, de geweldige smaak van water als je dorst hebt, de bijzondere maar ook de gewone dagen.

De man met de hoed realiseert zich dat het tijd wordt het ritme van verhalen-schrijven weer op te pakken. Stof genoeg; de routine van lopen-eten-slapen, de heldenverwelkoming van de marsers door de dorpelingen, zijn toespraak op een wel heel grote zeepkist voor 2000 mensen in Surat, de ster-voor-een-dag-ervaring in een Bollywood-studio, kortom van alles en nog wat.

Van het een komt het ander. Maar als je aan het een niet begint, zal het ander niet komen.

ton

3 brutale verzoeken:

1.
Wat zou u in een rugzak willen doen en in de zee gooien? Gun uzelf 10 seconden om een slechte gedachte kwijt te raken. Mag ook een minuut zijn.

2.
Misschien sprak het verhaal van de rugzakman u aan. Misschien kent u wel iemand, die het ook een leuk verhaal vindt. Als dat zo is, stuur het door. Maar alleen als u denkt er iemand een plezier mee te doen. Anders niet.

3.
Misschien, heel misschien heeft het verhaal van de man die zogenaamd zijn rugzak in de oceaan heeft gegooid u aangesproken. Misschien, heel misschien vindt u het een euro waard. Als dat zo is, maak het dan over naar rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.