Hoe een rugzak af te doen in India?

Dinsdag 22 maart, dag 11 van de Saltmarch
Jambusar, India

De man met de rugzak loopt de grote tent via de zijingang binnen. Het is niet echt een tent. De mensen van Jambusar hebben met grote doeken een overkapping gemaakt. Tientallen houten palen houden zo een groot katoenen plafond omhoog. Aan de palen hangen vele megafoons. Er zitten en staan zo'n 1500 mensen in de tent, schat hij. 600 Marsmannen en Marsvrouwen en de rest dorpelingen uit Jambusar.

Tushar Gandhi zit op de rand van het podium, vooraan in de tent. Naast en achter hem herkent de man met de rugzak enkelen van de Pakistani, die gisteren zijn aangekomen en vanaf vandaag in de Saltmarch meelopen. Verder is het podium gevuld met Indiers, kennelijk belangrijke inwoners van Jambusar. Uit de luidsprekers klinkt afwisselend gezang, muziek en speeches. 'Yep, the Dandi Yatra is a big thing in India', denkt hij in een mengeling van Engels en Hindi.

De man met de rugzak loopt langs de zijkant naar achter, doet met gemak zijn rugzak af en gaat naast Linda zitten. Hij praat wat met de 55-jarige vrouw, geboren in Singapore van Chinese en Engelse ouders, getrouwd geweest met een Amerikaan, en nu op een Greencard levend in Florida. Een onopvallende, rustige dame. Hij heeft haar nog maar een keer gesproken. Kort. Ze praten wat over de wandeling vanmorgen.

"Ga je na de mars terug naar huis?", vraagt de ingetogen vrouw.

"Dat weet ik nog niet", antwoordt de rugzak, "Ik wil een jaar door India reizen. Ik ben op zoek naar mister Gandhi."
"Dus je bent niet speciaal voor deze mars naar India gekomen?".
"Nee. De Dandi March is toevallig een goed begin voor mijn reis door India".
"Mis je je familie niet?"
"Jawel. Dat zal waarschijnlijk ook wel de reden zijn dat ik het niet een jaar volhoud. Mijn zoon zei dat ik maar 80 nachtjes weg mocht blijven. En u?"
"Ik ga na de mars terug naar Florida"
"Mist u uw familie niet?"

De man met de rugzak ziet aan haar ogen dat hij een gevoelige snaar raakt.
"Mijn man en ik zijn gescheiden na de dood van onze enige zoon"
"Oh sorry"

Linda vertelt het verhaal van Jon, haar 22-jarige zoon die zelfmoord pleegde. Hij had alles mee: een knappe, grote en sterke jongeman. Hij studeerde in een andere stad ver weg en belde naar huis. Vroeg of ze over wilden komen. Een autorit van negen uur. Linda vertelt hoe ze een ongerust gevoel had. Moeders intuitie? Of gewoon ongerustheid, waar iedereen wel eens last van heeft? Achteraf meestal ten onterechte en dan vergeten. Achteraf soms terecht en dan later als voorspellend voorgevoel herinnerd. Achteraf is het gemakkelijk de toekomst te voorspellen.

De rugzakman ziet hoe haar ogen vochtig worden. Hij slaat een arm om haar heen. Niet wetend wat te zeggen. Ze vertelt verder. Hoe ze besloten niet te gaan. Soms is 9 uur rijden te veel. Hoe ze hoorden van zijn dood. Hoe zij en haar man er niets van begrepen. Nu, tien jaar later, nog niet. Hoe ze zichzelf verwijten maakte. Nu nog trouwens. Hoe moeilijk het was erover te praten. Hoe ze uit elkaar groeiden nadien. Hoe ze er nog steeds elke dag aan moet denken. Ze legt haar hoofd op de schouder van de rugzakman, die niet beter weet dan haar te omarmen. Tranen stromen. Nog steeds.

"Wij weten niet wat er allemaal in een anders hoofd omgaat", zegt ze. "Zelfs niet in die van onze naasten. En hoe goed we het ook proberen, het blijkt toch steeds weer moeilijk onze emoties en gedachten onder woorden te brengen."

Het zet de rugzakman aan het denken. 'Sommige mensen dragen een zwaardere lading met zich mee dan een rugzak. En sommige rugzakken zijn maar moeilijk af te doen.'


ton



Drie brutale vragen

1.
Gun u zelf even verlichting. Leg voor 10 seconden uw dagelijkse last van u af en overpeins een woord of een zin uit het verhaal van de rugzakman. Of het hele verhaal. Neem dan uw rugzak weer op uw schouders en ga voort met wat u aan het doen was. Mag ook een minuut zijn.

2.
Misschien sprak het verhaal van de rugzakman en de vrouw met de zware last u aan. Misschien wilt u het verhaal delen met iemand, die u kent. Stuur het dan door. Maar alleen als u denkt dat u er iemand een plezier mee doet. Anders niet.

3.
Misschien, heel misschien heeft het verhaal van de rugzakman en de moeder die haar zoon verloor u aangesproken. Misschien, heel misschien heeft het uw eigen dagelijkse last een beetje lichter gemaakt. Misschien, heel misschien vindt u het een euro waard. Als dat zo is, maak het dan over naar rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.