Go with the flow in Nieuw Zeeland

Maandag 23 mei 2005
Dag 1 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Nieuw Zeeland

Auckland International Airport

"Hello. Can I have your passport and your immigrationform please". De man met de Australische hoed legt zijn paspoort en het ingevulde immigratieformulier op de toonbank. Met een glimlach, want de vriendelijke douane-dame met de Maori-trekken had het hem ook met een glimlach gevraagd.
"Heeft u familie in Nieuw Zeeland?".
"Nee".
"Komt u hier voor bussiness of voor vakantie?".
"Om een vriend op te zoeken".
"Waar gaat u naar toe?".
"Naar Napier".
"Vandaag nog?". Zo gek is de vraag van de Maori-dame niet. Het is al half vier 's middags en Napier is ruim 400 kilometer van Auckland.
"Dat weet ik nog niet".
"Heeft u al een slaapplaats voor vannacht?".
"Nee".
"Wat gaat u dan doen als u de luchthaven uitloopt?".
"Dat weet ik nog niet". De man met de OZ-hoed lacht om zijn eigen onwetendheid.
"Well", lacht de vriendelijke dame terug, "go with the flow". Ze zet een stempel en reikt hem zijn paspoort aan.

* * * * *

De man met de hoed overdenkt zijn mogelijkheden. Niet voor het eerst. Al in Sydney had hij de verschillende opties op een rijtje gezet en informatie gezocht. Het liefst wil hij liftend naar Napier. Om meer dan een reden. Omdat het goedkoop is natuurlijk, zodat hij binnen zijn dagelijkse budget van 15 euro kan blijven. Maar meer nog om het avontuur. Om het onvoorspelbare ervan. En omdat liften vast een goede manier is om Nieuwzeelandse mensen te leren kennen. En last but not least omdat hij ervan overtuigd is dat liften hem vast wel inspiratie oplevert voor een verhaal.

Wat let hem? Waarom dan toch getwijfeld? Nou ja, omdat de man met de hoed eeuwig en altijd twijfelt. Het is als een tweede natuur. Nooit kan hij nou eens blindelngs vol overtuiging op een gekozen doel afgaan. Altijd zijn er wel bedenkingen. Beren en wolven op de weg. En altijd zijn er wel alternatieven, die ook plausibel zijn.

Een andere mogelijkheid is de bus. Er zijn verschillende busmaatschappijen die Napier in hun netwerk hebben opgenomen. In Sydney had hij de websites bezocht en zo weet hij dat hij eerst van het vliegveld naar de stad moet om vandaar een bus te nemen. Omdat het al laat in de middag is zal het er wel op uitdraaien dat hij een nacht in Auckland moet doorbrengen en morgen de bus naar Napier nemen. Dat idee staat hem niet zo aan. Een bus, da's niet echt spannend of avontuurlijk. En ook al is Nieuw Zeeland Zuid-Afrika niet, in dat land had hij vorig jaar geleerd dat je in een bus niet zo snel met andere passagiers aan de praat raakt. Trouwens, waarschijnlijk zijn die andere passagiers net zulke vreemdelingen als hijzelf. En het tarief voor een bus is ruim boven zijn budget, de overnachting nog niet eens meegerekend.

De trein is geen optie. De enige lijn in het land loopt van Auckland naar Wellington en niet via Napier.

Een auto huren is ook een optie. Na bijna drie maanden geen auto te hebben gereden een aanlokkelijke gedachte. Maar ja, dat is helemaal boven budget. Dus rest de twijfel.

Hij besluit eerst te doen wat hij sowieso als eerste wilde doen na aankomst in Niew Zeeland. Kaarten kopen voor Laure en Tom, schrijven en opsturen. Daarna een beetje rondkijken. Ondertussen zal hem vast wel een oplossing te binnen voor zijn dilemma. Komt tijd komt raad. Dus loopt hij de 'stationary'-winkel binnen in de aankomsthal. Koopt een stel kaarten van Nieuw Zeeland. Dat komt goed uit; ze verkopen ook postzegels en om de hoek is een brievenbus. In het voorbijgaan ziet hij het rek met wegatlassen van Nieuw Zeeland.

Terwijl hij bij de McDonald's de kaarten schrijft schiet hem de belangrijkste reden voor zin lift-twijfel te binnen. Angst.

Een beetje van zichzelf. Angst uren langs de weg te moeten staan voor een lift. Al dan niet in de regen. Angst ergens in the middle of nowhere te stranden. Angst de weg niet te weten.

En een beetje aangepraat door anderen. Angst voor het gevaar. Angst voor het onbekende. In Sydney had Kate hem afgeraden te gaan liften. Veel te gevaarlijk. En afgelopen zaterdag had hij op het jaarlijkse personeelsetentje van Biko Jane gesproken de vrouw van Julian, samen met Greg eigenaar van Biko. Julian en Jane zijn allebei Nieuwzeelanders. Jane had hem ook afgeraden te gaan liften. Veel te gevaarlijk. Hij realiseert zich de herkomst van zijn angst. En ook de irrationaliteit ervan. Kate en Jane hebben waarschijnlijk allebei nog nooit gelift. In ieder geval konden ze geen van beiden concrete voorbeelden geven. Waarschijnlijk baseren ze hun goedbedoelde advies op verhalen van horen-zeggen of erger nog: van verhalen uit de krant of van tv.

Maar ook de Lonely Planet raadt reizigers het liften niet aan. Mooi voorbeeld hoe deze gids voor reizigers 'off the beaten track' veel van haar karakter als reisgids voor de avontuurlijk ingestelde reiziger heeft verloren.

Angst is een slechte raadgever. Vooral als het is aangepraat, wat trouwens vaak het geval is. Het mag niet de reden zin te laten wat goed kan zijn. Of omgekeerd te doen wat verkeerd is. Angst heb je wel of niet en valt maar moeilijk weg te redeneren. Vraag maar eens aan al die mensen die last hebben van vliegangst of bang zijn voor het onbekende. Nou is dat allemaal makkelijk gezegd vooral als je er zelf geen last van hebt.

Nou zijn er twee vormen van moed. De ene is de volledige afwezigheid van angst. Zeg maar onverschrokkenheid. De andere is de angst overwinnen. In werkelijkheid is het vaak een mix van beiden. En laten we niet vergeten dat angst vaak tot voorzichtigheid leidt. Al is er een dunne lijn. En wat de een voorichtigheid noemt, noemt de ander gewoon bangeschijterij.

Hij post de kaarten en loopt daarna een beetje rond over het terrein van de luchthaven. Besluit genomen loopt hij terug naar de stationary-winkel en koopt een weg-atlas van Nieuw Zeeland.

* * * * *

Een half uur later staat de man met de hoed en de rugzak langs de weg van het vliegveld naar het zuiden. Duim omhoog. De 3ste auto of zo stopt. Een oude witte Toyota. Bemoedigend; dat heeft maar een kwartier geduurd.

"Where are you going?".
"Napier".
I'll take you to the motorway".
De man met de hoed en de rugzak is de lifter geworden.

ton

3 brutale vragen:

1.
Ook wel eens last van dwaze angsten, al dan niet door anderen aangepraat? Sta er eens 10 seconden bij stil.

2.
Misschien kent u ook wel een twijfelaar waaran udenkt dat die dit een leuk verhaal vindt om te lezen. Stuur het door. Maar alleen als u denkt dat u er iemand een plezier mee doet. Anders niet.

3.
Misschien bent u ook wel zo'n twijfelaar of een bangeschijter. Misschien, heel misschien helpt het verhaal van de twijfelende lifter u wel uit uw twijfel en is het verhaal u een euro waard. Als dat zo is, maak het dan over naar rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.