Hoe ver is Oisterwijk, NL van Madrid, E? in Amerika

Dinsdag 20 september 2005, dag 9 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Amerika

Taunton, Massachusetts

De man met de hoed loopt over Winthrop Street naar het centrum van het kleine plaatsje op een uur rijden van Boston. Het is de weg die bijna recht naar het dorpsmidden leidt. Een vierkant plein weet hij, want hij is er al een paar keer geweest. Ook al is het nog vroeg, kwart voor acht, toch is het al druk op straat. Niet zo druk als in India, en ook niet zo chaotisch. De overzichtelijkheid van het verkeer wordt nog eens versterkt door de uniformiteit ervan.

Alleen maar auto's; hij is de enige te voet. Behalve dan twee hardlopende vrouwen, die hem aan de overkant van de brede weg passeren. Vooral Amerikaanse en Japanse auto's. Hij herkent Chevrolets, Buicks, Oldsmobiles, Chryslers en Fords. In alle soorten en maten, maar veel pickups, SUV's en vans. Af en toe een Lincoln of een Cadillac. De Toyota's, Mitsubishi's en Honda's zijn vooral 'gewone' personenauto's en lijken kleiner dan de Amerikaanse reuzen. Af en toe een Lexus of een Acura. Incidenteel een Europese auto; een Mercedes, BMW of VW. Vrachtwagens, Macks en Kenworths, en schoolbussen, direct herkenbaar aan de karakteristieke gele kleur, completeren het verkeersbeeld.

Geen fietsers, bromfietsers of motorrijders. Die laatsten waren er zondag nog genoeg, allemaal Harley Davidsons. Maar toen was het ook prachtig weer. Niet zo bewolkt en dreigend-regenachtig als vandaag. En het was zondag, en iedereen weet dat dan de zondagsrijders naar buiten komen.

Ook geen Volvo's vandaag, al kan hij zich van eerdere dagen herinneren die toch frequent te hebben gezien. Waarschijnlijk een typisch geval van beperkte waarneming en een selectief geheugen. Wie kent dat niet? Zelfs de beste waarnemer neemt niet meer waar dan hij waarneemt. En ook het beste geheugen herinnert zich niet meer dan het zich herinneren wil.

De hoed bekijkt de huizen. Zonder uitzondering vrijstaand, op een enkele uitzondering na van hout. Steeds een opstapje van drie of vier treden, niet zelden een veranda voor de hele voorkant. Het doet hem denken aan de Amerikaanse wijk in Eindhoven. Daar staan veel huizen in dezelfde stijl, en toch anders. De veranda doet hem dromen van een schommelstoel.

Op de hoek van Winthrop Street en Carter Street toetert een Cadillac hem uit zijn dromelarij. De chauffeur wijst hem op het verkeerslicht. Het staat op groen. Correct gezegd: op 'WALK'. De hoed steekt over, onderwijl de Cadillac-rijder bedankend voor zijn attentie door een lichte handtik aan de hoed; "Sorry, ik was een beetje aan het dromen". De bestuurder groet lachend terug; "Maar goed dat sommigen van ons wakker zijn". Of is de dialoog maar inbeelding?

Na een wandeling van 20 minuten komt de man met de hoed in het stadscentrum aan. Een ruim plein met aan de buitenkant driebaanswegen eromheen. Het plein zelf is grotendeels gras. Een voetpad buitenom en vanuit iedere hoek diagonale paden naar het midden. Daar staat een fontein. Langs iedere zijde is op het gras een gedenkteken te zien. Drie standbeelden van een soldaat en een rotsblok.

Aan het begin van de diagonale paden ligt een tegel met erin gegraveerd: "Taunton, town 1639, city 1864". Wat is het verschil tussen een town en een city? Bestaat er in Amerika ook zoiets als stadsrechten?

De symmetrie wordt doorbroken door schijnbaar willekeurig neergeplante bomen en een vlaggemast. Een grote 'Stars and Stripes', de Amerikaanse vlag, halfstok. Daaronder een kleinere rode vlag met in de bovenhoek een Union Jack, de Engelse vlag, en horizontaal in gele letters 'Liberty and Union'.

De soldaten herdenken de gevallen inwoners van Taunton in de Amerikaanse Burgeroorlog 1861-1865, de Spaanse oorlog van 1899 tot 1902 en tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het rotsblok is ter ere van Tauntonians die heroische daden hebben verricht in de Amerikaanse vrijheidsoorlog in de 70-er jaren van de 18de eeuw, toen de Amerikaanse kolonieen zich van Engeland hebben afgescheiden en de Verenigde Staten van Amerika hebben gevormd. Ze hadden ondermeer een vlag van de nieuwe Unie opgehangen met de leuze "Liberty and Union" en die heldhaftig verdedigd. In de naam van Vrijheid en Vereniging.

Waarom de vlaggen halfstok hangen, de man met de hoed heeft wel een idee, maar weet het niet zeker. Hij had het zaterdag aan Joe en Mathew gevraagd, maar die wisten het ook niet. Ze opperden iets van een overleden rechter van het Hooggerechtshof, maar konden zich niet voorstellen dat daarom zolang nog zou worden gerouwd. De hoed ook niet. Hij vraagt het aan een zwarte man op een van de bankjes op het plein.

"Vanwege Katrina".
"De orkaan in New Orleans?". Eigenlijk een vraag naar de bekende weg.
"Ja", is dan ook het antwoord. "Ze zijn nog steeds de doden aan het tellen."
"Hoeveel zijn er al gevonden?".
"465".
"Da's een boel. Hoelang blijven de vlaggen nog halfstok?".
"Geen idee".
De man met de hoed wil doorlopen, bedenkt zich dan, draait om en geeft de man op het bankje een hand. "Mijn naam is ton. En u?".
"Tommy".

ton

3 brutale vragen:

1.
New Orleans, Louisiana is net zover van Taunton, Massachusetts als Madrid, Spanje van Oisterwijk, Nederland. De mensen in de staat Massachusetts verschillen net zoveel van die in de staat Louisiana als de Polen van de Portugezen. Denk er eens over na. Al is het maar 10 seconden.

2.
Misschien vond u de alledaagse wandeling van de man met de hoed leuk genoeg om aan een vriend door te sturen. Doe dat dan. Maar alleen als u denkt hem er een plezier mee te doen. Anders niet.

3.
Misschien vond u het relaas van de Nederlander in een gewoon Amerikaans stadje wel een euro waard. Als dat zo is, maak het over naar rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Of aan een ander goed doel, bijvoorbeeld de slachtoffers van Katrina. Zo niet, hou die euro dan voor uzelf. Wie weet komt hij u ooit nog eens van pas.