Een lafaard in Chicago

Dinsdag 18 oktober 2005, dag 37 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Amerika

Krakend en piepend komt op platform 27 een Amtrak-trein tot stilstand. ''8.53 AM'' zegt de klok op Union Station in Chicago, Illinois. Het einde van een rit van 10 uur en een kwartier, die gisteravond in Memphis is begonnen. Voor de passagier op stoelnummer 35 dan. De trein zelf komt uit New Orleans en is bijna twee keer zo lang onderweg geweest. Vandaar misschien het piepen en kraken.

Hij zet zijn hoed op, slingert de kleine rugzak om zijn schouder en stapt de trein uit. Om zijn grote rugzak hoeft hij zich niet druk te maken. Die is in Memphis ingecheckt en wordt door Amtrek op beide overstapstations doorgetransfereerd naar de juiste trein, die naar Boston. Luchtvaartservice bij de Amerikaanse Spoorwegen. Hij verlaat Union Station via de noorduitgang, die aan Adams Street.

Vanavond om vijf voor acht vertrekt de trein naar Boston. Een hele dag in Chicago. De 'windy city' wordt ze genoemd, de winderige stad. Omdat het altijd waait. De stad ook van Al Capone, maar dat wil ze liever niet meer weten. Liever noemt Chicago zich de stad van de White Sox. Het succesvolle honkbalteam dat komend weekeinde aan de World Series begint, de finale van de Amerikaanse baseball-competitie. Soxtober, noemt de Chicago Tribune deze maand. Tegen wie, dat is nog niet bekend. De Houston Astro's of de St. Louis Cardinals, wie zal het worden? Geeft te denken trouwens, dat de finale van de Amerikaanse honkbal-competitie de World Series genoemd wordt. Net zoiets als de playoffs van de Nederlandse korfbalcompetitie de 'Strijd om de Wereldtitel Korfbal' noemen. De arrogantie van de beste.

Rechtsaf richting hart van de stad. Terwijl hij langs de Sears Tower loopt ziet hij voor zich een ruzie ontstaan. Moeilijk te schatten hoeverweg, maar het zal 30 meter zijn. Een grote man van een onbestemd ras schreeuwt tegen een iets kleinere man. Aziatisch uiterlijk. De grote is heel erg kwaad, zo te zien. Wat hij roept kan de man met de hoed niet horen.

Op straat staat een scheefgeparkeerde knaloranje taxi met een loeigroot reclamebord op het dak en het chauffeursportier geopend. Langs de stoeprand een witte Jeep Cherokee, ook met de deur open. Hoe komt het toch dat de hoed de grote man aan de taxi koppelt? Hoe komt het toch dat hij aan een verkeersruzie denkt? Dat hij denkt dat de taxichauffeur zich kwaad maakt over een onbedoelde, maar ongelukkige verkeersmanouvre van de Jeep-rijder? Hij loopt door en nadert het ruzieende stel.

Als hij op 10 meter is verstaat hij de woorden van de grote man. "What you're doin, man?". Hij roept het een paar keer en jaagt de Aziaat op. Die maakt afwerende gebaren, maar zegt niets terug. De taxichauffeur geeft de kleinere man een klap. Kennelijk goed raak, want de Aziaat valt op de grond. Kennelijk goed hard, want hij staat niet op. "Get up", roept de grote, terwijl hij over de kleine gebogen staat. Kennelijk was die ene klap niet genoeg om zijn woede kwijt te raken. Maar hij staat niet op, hij blijft liggen. Lijkt nu nog kleiner.

De hoed is nu vlakbij de Aziaat op de grond. Die grijpt naar zijn knie. Gek eigenlijk, want die ene klap was toch echt op zijn hoofd terechtgekomen. Misschien ongelukkig gevallen. De taxichauffeur staat nog steeds over de liggende man gebogen te schreeuwen. Klaar om hem een nieuwe klap te verkopen. Als hij het waagt overeind te komen

'Mediate a conflict', schiet de hoed te binnen. Dat had hij een paar dagen geleden in Memphis gelezen in een handleiding hoe een samenleving op te bouwen. En 'fearlessness'. Ook gelezen, maar dan in een biografie van Mohandas Gandhi. Een van de sterkste eigenschappen van die kleine Indier was dat hij nergens bang voor was. Zelfs niet fysiek geweld of de dood. Gevaar ging hij dan ook niet uit de weg. In ieder geval niet uit angst.

'Ik zou iets moeten doen', denkt de hoed, 'maar wat?'. Hij weet best wel wat; de taxichauffeur gewoon aanspreken bijvoorbeeld. Misschien kan hij hem bedaren, alleen al door te zeggen dat hij zelf ook taxichauffeur is. Of de man op de grond iets vragen. Wat er aan hem scheelt bijvoorbeeld.

Maar hij doet niets. Ook niet doorlopen. Hij blijft staan. Mensen passeren. Die lopen wel door. Op weg naar hun werk.

Een jonge jongen op skates komt naar hem toe.
"Heb je gezien wat er is gebeurd?", vraagt hij op de toon van iemand die het wel heeft gezien, maar het niet goed kan geloven. Die bevestiging van een andere getuige wil het goed gezien te hebben.
"Ik heb wel gezien dat die grote die andere heeft geslagen. Maar niet wat er daarvoor is gebeurd", is het antwoord.
"Zal ik 911 bellen?" vraagt de jongen. Hij pakt uit de rugzak op zijn rug een cellphone en wil gaan bellen.
"Ik geloof dat dat niet meer hoeft", houdt de hoed hem tegen.

De man op de grond heeft zijn mobieltje in zijn hand. Halfliggend, halfzittend drukt hij op wat knopjes. Zo te zien valt zijn verwonding mee. Er is in ieder geval niets te zien. De andere man is naar zijn taxi gelopen en spreekt in de mobilofoon. Half in de auto zittend meldt hij de taxicentrale wat er is gebeurd. Zo te zien is zijn woede gezakt. Zijn stem klinkt beheerst.

De jonge jongen skate verder. De man met de hoed loopt door. Een beetje blij dat de ruzie zonder verder geweld is afgelopen. Ook een beetje beschaamd om zijn eigen lafheid. Als je weet wat je moet doen, en je kunt het ook, hoe komt het dan dat je het toch niet doet?

ton

3 brutale vragen:

1.
Weten is nog niet kunnen, en kunnen is nog niet doen. Ook wel eens meegemaakt? Dat je niet doet wat je weet dat je doen moet? Of omgekeerd; dat je doet wat je weet dat je niet doen moet? Denk er eens 10 seconden aan. Langer mag ook.

2.
Misschien kent u wel iemand, die iets heeft met Chicago, baseball of met verkeersruzies. En waarvan u weet dat die dit een leuk verhaal vindt. Stuur het dan door. Maar alleen als u denkt hem er een plezier mee te doen. Anders niet.

3.
Misschien, heel misschien vond u de lafheid van de man met de hoed in Chicago wel een euro waard. Als dat zo is, maak het over naar rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Zo niet, doe het dan niet. Want het is een beetje raar om lafheid met een euro te belonen.