Een slaapplaats in Amerika

Vrijdag 16 september 2005, dag 5 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Amerika

Joe Velazquez parkeert zijn Mazda bij Braintree Station aan de Rode Lijn van de T.
"Hoe herken ik je?", had de jongen uit Nederland en een vriend van Gail hem gisteravond gevraagd, toen hij hem aan de lijn had.
"Ik ben klein en dik, draag een bril en een grote snor", had Joe geantwoord.
"Zei je klein en dik?", met de nadruk op dik.
"Ja. En ik heb een Hawaiaans shirt aan. Je weet wel, met allemaal bloemetjes".
"Okay. Ik ben ook klein, en helemaal kaal. Ik draag een Australische hoed en heb een grote rugzak bij me.".
"Okay. Dat kan niet missen.".
Joe loopt de hal van het station binnen. Het is niet druk. De stationskiosk met popcorn en hotdogs is al dicht. Op de bankjes zitten maar een paar mensen. Linksachter in de hoek ligt iemand op een bankje te slapen. Hoed over zijn hoofd, je kan zijn haar niet zien. Donkerblauwe spijkerbroek en blauwgrijze sweater. Naast hem een grote paars/roze rugzak. Joe's oog valt op de onderkant van de schoenen, die in zijn richting wijzen. Donkerbruine, halfhoge suede schoenen met een rare zool. Zo'n onderkant heeft hij in Amerika nog niet gezien. Zou dit de Nederlander zijn? Hij twijfelt. In de grote stad moet je altijd voorzichtig zijn, vooral met het wakker maken van slapende mensen.

----------

"Ga met de Rode Lijn van de T outbound helemaal naar het einde. De Rode Lijn stopt bij Braintree. Zorg ervoor dat je de goede trein hebt, en niet die naar het andere eindstation gaat. Loop de trap af naar beneden. Na de poortjes van de uitgang is een kleine hal met bankjes. Ga op een van de bankjes zitten of wacht buiten.". Joe's aanwijzingen waren duidelijk geweest.
"Hoe laat zullen we afspreken? Een uur of zes?".
"Nee", had Joe geantwoord, "dat is te vroeg. Ik heb een afspraak bij de dokter om vijf uur. Je weet hoe dat soms kan uitlopen. laten we acht uur afspreken.".
"Okay".

En dus was de man met de hoed en de rugzak met de Red Line van de T, de Boston-ondergrondse, naar Braintree gegaan en op een bankje in de hal gaan zitten. Veel te vroeg, schatte hij, misschien wel pas zes uur. Hij heeft geen horloge om. Al jaren niet meer, want klok kijken is zonde van de tijd. Maar nu zou het toch wel handig zijn, want er is geen klok in de hal te zien. Afgezien van de uitbater van de eetkiosk is er niemand in de hal en hij is te lui om op te staan en het de man te vragen. Zo belangrijk is het nu ook weer niet te weten hoe laat het precies is. Het is nog lang niet acht uur, dus hij is op tijd, dat is het voornaamste.

Hot dog gekocht. Even later zak popcorn. Meer uit verveling dan van de honger. Al genoeg gelezen vandaag en geen lust om nog iets te schrijven. Hij gaat op het bankje liggen. 'Wie niet beter wist zou denken dat ik een zwerver ben', denkt hij bij zichzelf. 'Zijn we niet allemaal zwervers?', mijmert hij nog voordat hij in slaap valt.

----------

"Hi. Are you from the Netherlands?".
De man met de hoed opent zijn ogen. Iets heeft hem wakker gemaakt, maar hij weet niet wat. Weet niet eens of het van buiten kwam of vanuit zijn droom. Die hij zich trouwens nog helder voor de geest heeft. Beetje absurd tafereel. Een sneeuwballengevecht in de zomer. Half in de zomer eigenlijk. Zelf staat hij in de zomer, maar zijn tegenstanders in de winter. Ideale omstandigheden. Terwijl hij zelf denkbeeldige sneeuw opraapt, tot ballen vormt en welgemikt naar de overkant gooit, smelten de vijandige sneeuwkogels onderweg van de winter naar de zomer voor ze hem kunnen raken. Omgekeerd veranderen zijn ingebeelde sneeuwballen in de andere richting in echte en treffen steeds doel.

'Hoe laat is het? Zou het al acht uur zijn?'. Op een paar meter ziet hij een kleine man staan, gekleed in een schreeuwend rood overhemd met witte opdruk. Lijken wel sneeuwkristallen. Kunnen ook bloemetjes zijn, hij ziet het niet zo scherp, zonder zijn bril. Daarboven een grote druipsnor en een grote bril.

"O hi. Are you Joe?".
"Yes".

En zo vinden de filosofieleraar, die een vriend van Gail is, en de Nederlander met de hoed, die Gail in India heeft ontmoet, elkaar. Een paar dagen logeert hij bij de man in Taunton, Massachusetts. Geen van beiden kon toen vermoeden dat die paar dagen langer dan een week zou gaan duren.

ton

3 brutale vragen:

1.
Sigmund Freud dacht heel lang na over dromen en de betekenis ervan. Maar ja, dromen zijn bedrog. Neem eens tien seconden de tijd erover te mijmeren. Want hoeveel tijd is tien seconden nu eigenlijk?

2.
Mischien kent u wel iemand, die van de tijd is. Al dan niet van deze tijd. En die het leuk vindt dit verhaal te lezen. denkt u. Stuur het dan door. Maar alleen als u denkt hem er een plezier mee te doen. Anders niet.

3.
Misschien, heel misschien vond u het wel een euro waard. Als dat zo is, maak het over naar rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Zo niet, doe het dan niet. Want dan zou het zonde van die euro zijn