Geen grappen op weg naar Damascus

Donderdag 1 maart 2007,
de eerste dag van De Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie,
Starbucks, Dusseldorf International

"Ik bel je na 1 april. Dan spreken we iets af"
"Goed, als het maar geen grap is"
"Dat weten we pas op 1 april".
Op het vliegveld nemen twee vrienden afscheid. De ene neemt de roltrap naar beneden, op weg naar zijn auto op parkeerdek 33. De andere ziet hem door de glazen balustrade van de coffeeshop de ruime en lichte vertrekhal oversteken. 'Die gaat eerst naar Aken voor een zakelijke afsraak, daarna terug naar huis in Vinkel. En ik ga naar Syrie om ik-weet-niet-precies-wat te doen.'

Er zijn veel redenen om op een vliegveld te zijn. Als je taxichauffeur bent, zou het kunnen dat je een klant staat op te wachten, die voor zaken naar Hong Kong is geweest, of voor zijn werk is wezen troubleshooten in Saoedi Arabie. Of je hebt juist klanten weggebracht, die een verre reis gaan maken, naar Antarctica of zo, of een cruise rond Nieuw Zeeland, en je besluit nog even een kop koffie te drinken. Maar vandaag is hij geen taxichauffeur. Twee dagen geleden al is hij getransformeerd naar de man met de hoed.

Als je schrijver bent, of het probeert te zijn, is een vliegveld een prachtige plaats om geinspireerd te worden. Er loopt altijd wel een opvallende reiziger voorbij. Op een doordeweekse dag als vandaag in een gewone werkweek als deze zien de meeste voorbijgangers eruit als zakenmensen. Voornamelijk mannen, de meesten in voorname pakken. Eenvoudige bagage, alleen een handkoffertje.

Je kunt ook zomaar op een vliegveld zijn, voor de lol. Om een kopje koffie te drinken, iemand te ontmoeten of wat te lezen. Even rust zoeken in een jachtige en snelle wereld.

Maar in verreweg de meeste gevallen ben je op een vliegveld in afwachting van een vlucht. Om zelf te vertrekken of om familie of vrienden af te halen. Zo ook is de man met de hoed vandaag op het vliegveld van Dusseldorf om te vertrekken voor een nieuwe Luister-en-Vertel-Tournee. Half zes gaat zijn vliegtuig. Alitalia naar Milaan en daarna naar Damascus. Een maand voor De Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie. 1 Maart heen, 1 april terug. Als dat laatste maar geen grap wordt.

Eigenlijk was die tournee vanmorgen al begonnen. In Moergestel bij Scandcar. Bij het autobedrijf in oude Volvo's heeft Rob hem opgehaald om een lift naar het vliegveld te geven. En er was een fotografe van het Brabants Dagblad. 'Goh, dus Stephan maakte geen grapje. Hij heeft echt een fotograaf gestuurd.' Terwijl hij zijn spullen van zijn eigen auto overlaadt in die van Rob neemt Marieke foto's.

Of hij wil poseren met een schrijfblok en een pen, alsof hij aan het schrijven is. Hij schrijft toch verhalen? Nee, dat doet hij niet. Ze mag foto's maken zoveel ze wil, maar poseren, nee, dat doet hij niet. En trouwens, de schrijfblokken en pennen zitten ergens in de rugzak. In zijn haast vanmorgen had hij geen tijd meer om zijn spullen een beetje ordentelijk in te pakken.

Of ze zijn verhalen per email kan krijgen? Ja hoor, geef je emailadres maar. Hij zoekt blocnote en pen uit zijn rugzak. Terwijl ze haar emailadres opzegt, klikt de camera. "Als ik het nou langzaam zeg, kan ik toch nog genoeg foto's maken".


3 brutale vragen:

1.
Neem eens wat tijd uit uw jachtige en snelle leven. Ga eens een kop koffie drinken, of een pilse, op een plek waar je eigenlijk voor andere zaken komt. Zomaar, voor de lol.

2.Misschien heeft u wel een vriend, waarvan u denkt dat die het leuk vindt te lezen van de reizende man met de hoed. Als dat zo is, stuur het door. Maar alleen als u denkt die vriend er een plezier mee te doen. Anders niet.3.Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over het begin van de Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton.