IJdelheid in Damascus

Zaterdag 3 maart 2007,
dag 3 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie
Havana Coffee House, Damascus

Het cafe is goed gevuld. Allemaal mannen. Op de stenen tafeltjes, marmer?, staan kleine koffiekopjes en glazen water. Ongeveer de helft rookt, de meesten een sigaret, sommigen lurken aan een waterpijp. Op het tafeltje naast de man met de hoed spelen twee mannen backgammon. Allebei met een waterpijp.

Havana ligt op de hoek van een grote doorgaande weg door Damascus met een zijstraat. Vanwaar hij zit heeft hij goed zicht op het verkeer. Dat kruipt vooruit. Meer dan de helft van alle auto's die aan de grote ramen voorbijtrekken zijn taxi's. Gemakkelijk te herkennen; allemaal geel.

Een ober loopt voorbij, zwaaiend met een pot gloeiende kooltjes. De warme gloed straalt op zijn rechterwang. Hij is net bezig een brief aan zijn broer te schrijven, over de doop van zijn kinderen drie weken eerder. Over een artikel uit Ode. 'God is dood, lang leve God' heet dat artikel. Zijn broer was peetvader. De ober met de geurende pot doet hem onwillekeurig denken aan de pastoor met de zwaaiende pot, gevuld met brandende wierook.

Met een groot pincet verwijdert de ober de uitgebluste kooltjes van de bovenkant van de waterpijp, schuift die op het schaaltje, en legt er verse voor terug. De tevredenheid straalt van de roker als hij een volle teug van zijn pijp neemt. Met recht een tevreden roker.

De voetgangers langs de ramen zijn ook vooral mannen. Af en toe lopen er vrouwen of jongens voorbij. De zon schijnt, maar inmiddels weet hij dat schijn bedriegt; het is buiten niet zo warm als het lijkt. Er waait een frisse wind door de straten van Damascus. De mensen hebben allemaal een jas aan, of anders een trui. Bijna alle vrouwen dragen een hoofddoek, bijna alle mannen zijn westers gekleed. Sommige mannen lopen in een traditioneel Arabisch gewaad, bruin of grijs, compleet met rood-witte shawl over het hoofd, sommige vrouwen in een zwarte burka. Heel zelden komt hij een vrouw blootshoofds tegen.

Het lukt hem niet goed te lezen of te schrijven. Op het vliegveld van Dusseldorf, nog maar twee dagen geleden, heeft hij een speciale geschiedenis-editie van Der Spiegel gekocht en 'Istanbul' van Orhan Pamuk. Het boek boeit hem niet echt, en voor de vertelling van de Duitse geschiedenis heeft hij de tijd nog niet genomen. Kan zich niet goed concentreren; teveel gefascineerd door de Arabische taferelen in en om dit cafe.

En dus doodt hij de tijd met ijdelheid, met nietsdoen. Hij snuift de zoete geur van rokende waterpijpen, de bittere smaak van sterke koffie, probeert te luisteren naar het geroezemoes rondom hem, hoort de dobbelstenen naast hem en aanschouwt de drukte langs de ramen.


3 brutale vragen:

1.
Ook wel eens ijdel geweest? En, wat heeft het u opgeleverd?

2.Misschien wilt u dit luie verhaal wel delen met zomaar iemand. Als dat zo is, stuur of vertel het door. Maar als u niemand kent, die wel eens niets te doen heeft, laat dan maar zitten.

3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over een nietsnut in Damascus wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Want waarom zou je ijdelheid met een euro belonen?



Vriendelijke groet, ton.