Met de taxi naar Syrie

Zaterdag 17 februari 2007, carnavalszaterdag in Oisterwijk,
11 dagen voor De Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie begint.

"Zeg, hoe kom je er zo bij om naar Syrie te gaan?" De klemtoon ligt op de naam van het land. Ongeloof en verbazing hoort de taxichauffeur in de woorden van de leraar uit Groningen.

"Dat is in de taxi gekomen", antwoordt hij, en hij begint het relaas te vertellen van een avondlijk taxiritje van Oisterwijk naar Moergestel. "Nadat ik uit Amerika was teruggekomen liep ik met het idee rond in de volgende Luister-en-Vertel-Tournee Syrie, Iran en Israel te combineren. Dat leek me wel een boeiende tegenstelling. In India ben ik een paar Israeliers tegengekomen, en als je buiten Europa het nieuws een beetje volgt, dan blijken landen als Iran en Syrie een bijzondere rol te spelen. Maar ik wist het nog niet zeker, en had nog niets concreets vastgelegd."

De taxichauffeur stopt even. Om adem te halen en misschien wil de leraar uit Groningen wel wat zeggen. Nee, dus gaat hij verder.

"Begin november moest ik een echtpaar ophalen bij Bos en Ven, bij ons in Oisterwijk, en naar Moergestel brengen. Dat is een dorp verderop, zo'n 15 minuten rijden. Ze hadden een afscheidsetentje gehad. Nou, je weet hoe dat gaat: er ontstaat een praatje over van alles en nog wat. Op een gegeven moment vraagt die vrouw of ik in Oisterwijk woon. Nee, zeg ik, ik woon nergens. Dat is natuurlijk vragen om meer vragen, dat snap je, en ik vertel van mijn reizen. Vraagt die vrouw waar het volgende project naar toe gaat. Dat weet ik nog niet, zeg ik, maar ik zit te denken aan Syrie, Iran en Israel."

Zou de Groninger aan de andere kant van de telefoon er nog zijn? "Ja hoor, ga verder."

"Op dat moment pakt de man zijn visitekaartje uit zijn zak. Tot dan toe had hij nog maar weinig gezegd. Dan moet je eens mijn secretaresse bellen en je laten doorverbinden met deze man, en hij schrijft een naam op het kaartje. Hij geeft het aan mij en ik lees dat hij directeur-generaal op het ministerie van Onderwijs is. Hij vertelt dat een van zijn medewerkers een jaar geleden voor dat ministerie in Damascus een instituut heeft geopend om uitwisseling tussen Nederland en Syrie te bevorderen. Het NIASD, Nederlands Instituut voor Academische Studies in Damascus. Die kan mij wel verder helpen."

"En jij hebt die man gebeld?"

"Ja, natuurlijk. Als iemand de moeite neemt je te willen helpen, wie ben ik dan om dat te weigeren? En misschien kan ik dat instituut wel weer van dienst zijn. Wie weet? Dus ik bel naar die secretaresse, zeg van wie ik dat nummer heb gekregen, en of ze me wil doorverbinden. Nou, zonder problemen. Afijn, uiteindelijk krijg ik via die man de contactgegevens van dat instituut in Damascus. Mailtje gestuurd, krijg meteen antwoord. En een paar mailtjes later blijkt dat dat instituut mij wel wil helpen. Wat ik voor hen kan betekenen, dat weet ik nog niet. Maar toen besloot ik maar dat het een goed idee is naar Syrie te gaan."

"En zo is het gekomen?, Eigenlijk door het toeval van die taxirit?"
"Zo is het gekomen".

"En is Syrie niet gevaarlijk?"
"Nou ja, misschien wel gevaarlijker dan Ibiza of Rhodos, maar Amsterdam is ook gevaarlijker dan Oisterwijk of Almelo, en de snelweg is te voet gevaarlijker dan het voetpad, dus dat zegt niets. Kwestie van een beetje voorzichtig zijn."

De leraar uit Groningen kan wel lachen om zoveel naieviteit.

* * * * *

Zaterdag 3 maart 2007, twee weken later,
dag 3 van de Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie,
Cionet internetcafe, Damascus

De taxichauffeur is inmiddels getransformeerd tot de man met de hoed. Twee dagen is hij nu in dit Arabische land. En het meest merkwaardige; hij voelt zich al op zijn gemak, ook al spreekt hij hooguit twee woorden Arabisch. Misschien komt dat wel door die paar uur acclimatiseren op het vliegveld van Damascus. Misschien ook wel door de taxirit naar het hotel; 700 Syrische ponden, ongeveer 12 euro. Teveel, zo weet hij, maar dat kan hem niet zoveel schelen. Hij heeft inmiddels geleerd zich in het begin van een reis door een vreemd land niet druk te maken over geld. Dat komt allemaal wel weer goed. Waarschijnlijk komt zijn zich-op-zijn-gemak-voelen wel door die paar prettige ontmoetingen, die hij al heeft gehad.

Wat precies zijn plan is, hij weet het nog niet. Hij heeft een afspraak op 11 maart met de directeur van het NIASD. Het instituut heeft een kamer voor hem geregeld in het Sultan Hotel, maar het tarief van 21 dollar per nacht is teveel voor zijn budget van 15 euro per dag. En het is te luxe voor zijn stijl. Dus verkast hij morgen naar de dormitory van het Al-Haramein Hotel. Dat past hem beter.


3 brutale vragen:

1.
Heeft u zich ook wel eens een handje door het toeval laten leiden? En, hoe was dat bevallen?

2.Misschien spreekt dit verhaal u wel zo aan, dat u het met iemand wil delen. Misschien wel iemand, die u toevallig vandaag ontmoet. Als dat zo is, stuur of vertel het door.3.Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over een taxiritje van Oisterwijk naar Moergestel, dat uitmondt in een vliegreis naar Syrie, wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 t.n.v. Stichting Luister-en-Vertel-Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet.


Vriendelijke groet, ton.