Moderne technologie in Damascus

Zondag 11 maart 2007,
dag 11 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Syrie
Sharia El Farabia, Damascus


'Ik heb in mijn handen een zwart apparaatje, en als ik daarop de juiste cijfercode intoets, kan ik met iedere mens die ook zo'n ding heeft praten. Over de hele wereld, waar ik ook maar ben. Knappe uitvinding, vind je niet?'

Wel een beetje een lang sms-bericht om van Syrie naar Europa te sturen. Dat wordt volgende maand vast een heftige telefoonrekening. De Europeaan zit op de trap naar wat hij denkt dat de voordeur is van het Nederlands Instituut voor Academische Studies Damascus, het Niasd. Om 12 uur heeft hij daar een afspraak met Astrid Rijbroek, de directeur.

Het was pas half twaalf toen hij door het poortje liep naast het schildje met daarop het Arabische logo en in het Nederlands de naam van het Instituut. Er gaat een trap omlaag, naar een soort kelderverdieping, en een trap omhoog. Hij neemt eerst die omlaag, ziet een deur zonder bel, loopt om de hoek, maar ziet zo gauw geen ingang. Dan maar de trap omhoog, naar de houten deur.

Hij belt aan, hoort ook een zoemer in de hal, maar verder geen teken van leven. Na een paar keer zoemen en nog geen reactie probeert hij de bronzen klopper. Drie keer laat hij die met flink veel kabaal op de zware houten deur vallen. Geen sjoege te bekennen. Nou, hij zal wel te vroeg zijn; ze zullen nog wel buitenshuis aan het lunchen zijn. Hij oefent zijn geduld, zittend op de middelste van de vijf treden, intussen sms-jes sturend naar bekenden in Nederland en Belgie.

Tegen twaalven hoort hij van de trap naar beneden twee mensen omhoog komen, een man en een vrouw. Hij staat op en als die twee door het poortje naar buiten willen lopen spreekt hij ze aan: "Salaam"
"Salaam"
"I'm looking for the Dutch Institute for Academic Studies. The sign says it's here, but there seems to be no one in." Hij wijst op het bordje naast de poort en de deur bovenaan de trap.
"The entrance is down there", antwoord de vrouw op zijn onuitgesproken vraag, en ze wijst naar beneden. Naar de deur zonder bel.
"How stupid of me! I have an appointment at twelve with Astrid Rijbroek"
"She's in allright. And your still in time. Where are you from?"
"Netherlands"
"Nou, dan kunnen we wel gewoon Hollands praten. Ben je hier op vakantie?"
"Nee"
"Voor werk?"
"Nee, ook niet. Ik reis maar wat"
"Aha, backpacker!"
"Yeah, sorta"
"Ok. Nou, veel plezier"
"Bedankt"

Bij nader inzien blijkt er naast de deur toch wel een bel te zijn. Hij heeft een boeiend gesprek met Astrid. Over het slechte imago van Syrie in het westen. Onterecht natuurlijk, maar ja, wat doe je eraan? Over het vinden van fondsen voor het Instituut. Niet gemakkelijk, maar voor een goed idee is er altijd wel geld te vinden. Over een taxirit van Oisterwijk naar Moergestel en de gevolgen ervan. Over een gezamenlijke kennis, een directeur-generaal op een ministerie in Den Haag die niet van zeuren, maar wel van doen houdt.

* * * * *

Maandag 12 maart, een dag later. Vandaag vertrekt hij vanuit Damascus naar Al Qamishli. Een klein stadje op de grens van Syrie en Turkije in het noordoosten, niet ver van de grens met Irak. Waarom hij daar heen gaat?, is hem al zo vaak door Syriers gevraagd. Er is daar toch niets te beleven? Nou, juist omdat daar niets te beleven valt.

En zo komt hij dat hij nu, rugzak en hoed op, vanuit het centrum van Damascus onderweg is naar het treinstation, zo'n 7 kilometer lopen. Vanmorgen vroeg bleek bij CI@O Net, het vaste internetcafe voor het versturen van zijn verhalen en andere emails, geen internetverbinding te zijn. Dus vandaag geen verhaal. Maar al na een half uur lopen ziet hij een ander internetcafe. Misschien is daar wel virtuele toegang tot de rest van de wereld. En ja hoor.En dus stuurt hij nog een verhaal, kan nog net voor hij uit Damascus weg is. Of hij in de rest van Syrie net zo gemakkelijk internet-toegang vindt, dat is nog maar de vraag.


3 brutale vragen:

1.
Techniek staat voor niets. Trein, auto, vliegtuig. Mobiele telefonie, internet, draagbare computers. Zonder moeite bewegen we ons over de hele wereld. In het echt of virtueel, wie zal het zeggen? Maar wat als techniek niet werkt? Al is het maar voor even? Wat als technologie niet voor handen is? Wat dan?

2.
Misschien vindt u dit bericht, tot u gekomen door een knappe uitvinding, wel de moeite waard met iemand anders te delen. Als dat zo is, vertel of stuur het door. In het echt of virtueel, dat moet u zelf weten. Maar alleen als dat u de moeite waard is, anders niet.

3.
Misschien vindt u dit verhaal van de Nederlander, die onderweg is naar een plaats waar niets valt te beleven, wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het dat waard vindt. Anders niet.



Vriendelijke groet, ton.