Een gandhiaans verhaal in Memphis

Vrijdag 26 oktober 2007
Pilgrim House, Memphis

Wow, wat een dag is het geweest. Vandaag was de eerste dag van de Gandhi King Conference, de aanleiding en het doel van zijn zevendaagse reis naar Memphis. De Nederlandse conferentieganger heeft een aantal oude bekenden weer ontmoet, en veel nieuwe onbekenden bekend gemaakt. Thuis in het Pilgrim House, het hostel van de First Congregational Church en zijn logeeradres in Memphis, overdenkt hij de ervaringen van vandaag.

Zomaar een verhaal schiet hem te binnen dat Barry Gan vertelde. Een gandhiaans verhaal. Barry Gan is een professor Filosofie aan een universiteit in Buffalo. Hij is ook Director van het Centre for Nonviolence aan die universiteit, St. Bonaventure University. Hij heeft een prettige en aanstekelijke manier van vertellen, weet de Nederlander nog van vorige jaren. Die indruk werd vandaag bevestigd.

We zijn in het Spain Auditorium in Buckman Hall. Buckman Hall is een van de gebouwen op de mooie campus van de Christian Brothers University. Net als vorige jaren is deze universiteit gastheer en sponsor voor de tweedaagse conferentie. Barry geeft samen met Ron Large en Anna Brown een voordracht over hoe Mohandas Gandhi, Martin Luther King en Daniel Berrigan dachten over the Beloved Community. Gandhi en King kent hij wel, maar Father Dan Berrigan is voor de Nederlander een onbekende, en daarom een reden om deze presentatie uit de veelheid van sessies te kiezen. Van de drie presenters is Barry degeen die Gandhi´s visie uiteenzet. Hij doorspekt zijn uiteenzetting met smakelijke anekdotes.

Op een dag kwam er een vrouw met haar zoontje van 12 bij Gandhi. Ze hadden er een paar dagen over gedaan om van het dorp waar ze wonen naar de ashram van Gandhi te lopen. De moeder was ten einde raad. Haar zoon was verslaafd aan snoepen.
"Alsjeblieft", vroeg ze de Mahatma, "help me. Mijn zoon kan niet van snoepjes afblijven. En het is slecht voor hem. Het is slecht voor zijn tanden, het is slecht voor zijn lichaam, en het is slecht voor zijn mentaliteit. Maar hij wil niet luisteren. Honderd keer zeg ik hem te stoppen met snoepen omdat het slecht voor hem is. Dat het slecht voor zijn tanden is, slecht voor zijn lichaam en slecht voor zijn mentaliteit. Praat eens met hem. Naar mij wil hij niet luisteren. U bent de enige waar hij nog iets van wil aannemen."
Gandhi dacht even na en vroeg de vrouw twee weken later terug te komen.

Moeder en kind gaan terug naar hun dorp, en twee weken later zijn ze weer terug bij Gandhi. "Luister goed naar wat ik je zeg", zegt hij tegen de jongen, "Je moet stoppen met snoepen. Het is slecht voor je. Het is slecht voor je tanden, het is slecht voor je lichaam, en het is slecht voor je mentaliteit."

"Nou", zegt de moeder als ze hoort wat Gandhi haar zoon te vertellen heeft, "had u dat niet twee weken geleden kunnen zeggen? Ben ik hiervoor twee dagen heen en twee dagen terug op en neer gelopen? Had u dit mijn zoon niet meteen kunnen vertellen?"

"Jawel", antwoordt Gandhi, "maar ik wilde eerst zeker weten dat ik zelf twee weken lang het snoepen kan laten voor ik zo´n advies geef"

Barry gebruikte het verhaal om te illustreren dat Gandhi niet alleen zei wat hij zei, hij deed het ook. He wasn´t just talking the talk, he walked the walk.


3 brutale vragen:

1.
Eigenlijk is het maar een beperkte blik, om alleen maar wijze raad aan te nemen van mensen die zelf de ervaring hebben. Als iedere ´talk´ alleen maar aangenomen wordt na de ´walk´te hebben gedaan of van mensen die zelf de ´walk´ hebben ´gewalked´, moet er veel gewandeld worden. Maar ja, hardleers zijn is misschien wel human nature. En iets anders; zouden verhalen als deze het begin kunnen zijn van de deificering van iemand als Gandhi? Die toch echt maar een gewoon mens is geweest. Net als die andere historische figuren die in de huidige tijd in de ogen van veel mensen goddelijke proporties hebben gekregen. Siddarta (Boedda), Jezus (Christus), Mohammed (de profeet), om niet willekeurig drie mensen te noemen. Ook iets om over na te denken.

2.
Misschien vindt u dit verhaal wel de moeite waard om het door te vertellen of te sturen. Misschien kent u wel iemand die ook aan snoepjes verslaafd is. Misschien helpt het verhaal wel hem, of haar, van de verslaving af te helpen. En anders is het misschien wel gewoon een leuke anekdote om een verjaardagsfeest of het internet mee te verluchtigen. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien vindt u het gandhiaanse verhaal van professor Barry Gan wel smakelijk genoeg voor een euro. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Bewaar die euro dan maar voor een ander snoepje. Pas wel op, he; het is slecht voor u.



Vriendelijke groet, ton