Lamlendig rondhangen

Vrijdag 9 november 2007,
dag 9 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Bolivia
Cafe 24, Santa Cruz

Gisteren was het dag 8 van De Luister-en-Vertel-Tournee in Bolivia en pas gisteren is Verkenner in Santa Cruz aangekomen. Een paar dagen later dan vantevoren gepland. En niet met de trein, zoals hij wilde, maar na ruim 25 uur in een bus. Samen met Amy, een Engelse van 25 die hij in Quijarro was tegengekomen.

De eerste keer was in een van de internetcafe's in de hoofdstraat. Dat was dinsdag. Ze was net die dag uit Brazilie aangekomen, en zou nog dezelfde dag met de bus doorreizen naar Santa Cruz. Zelf zat Verkenner die dag op de trein te wachten, ook naar Santa Cruz. Niet echt wachten, hoor. Hij had die dinsdagochtend in een communique van de Spoorwegen gelezen dat vanaf morgen, woensdag 7 november, de gewone dienstregeling weer zou worden hervat. Het Spaans van Verkenner is ruim voldoende om het communique te begrijpen. Nou, die ene dag kon er ook nog wel van af, besloot hij, ook al omdat hij sinds zijn aankomst afgelopen zaterdag aardig het ritme had te pakken van twee, soms drie verhalen op een dag te schrijven en te versturen. Had nog veel ideeen voor nieuwe.

Soms is het beter om bij gebrek aan inspiratie een andere plek op te zoeken. Een ander cafe, een andere stad, een ander land. Als het moet een ander continent. Verandering van spijs doet eten, zoiets. Soms, als de inspiratie er wel is, is het beter om op dezelfde plaats te blijven. En soms, meestal eigenlijk, doet het er niet toe waar je bent. Meestal is gebrek aan inspiratie een smoes om lui en lamlendig maar wat rond te hangen of een beetje doellos rond te reizen. Om een of andere reden geeft het stoffige, slaperige stadje aan de Boliviaanse kant van de grens met Brazilie hem tot nu toe genoeg inspiratie en energie elke dag te schrijven aan brieven en verhalen te sturen.

Misschien wel als contrast voor het ogenschijnlijke gebrek aan bedrijvigheid in dit paatsje; tegendraadsheid is niet zelden Verkenners tweede natuur. Misschien wel door de thrill van voor het eerst in Bolivia te zijn, al is hij zich er drommels goed van bewust dat Quijarro vast niet representatief voor het hele land is. Maar hij is hier toch maar. Misschien ook wel komt die energie van het aangename vooruitzicht over een maand beter Spaans te kunnen begrijpen en spreken dan nu. Het leren van een nieuwe taal, of het nu op school was of in de werkelijkheid van de wijde wereld, was altijd al een prettig tijdverdrijf. Dus gebruikte Verkenner de dagen in Quijarro om het Lonely Planet Phrasebook Latin American Spanish eens een keer goed door te lezen. Niet dat je daardoor dan meteen die taal beheerst, maar het helpt allicht om beter de weg te vinden in de brei van vreemde woorden en zinnen die je hoort. En het helpt vast wel om beter met de mensen hier te kunnen praten. Ach, en misschien komt het wel omdat er in Quijarro weinig anders te doen is.

Kennelijk is hij niet de enige die er zo over denkt. Zondag en verder iedere avond zijn de terminals in ieder internetcafe dat hij bezoekt bezet met jongens en meisjes. De jongens spelen vooral spelletjes. Vooral luidruchtige spelletjes, daardoor ook voor Verkenner te volgen. Voetbalspelletjes; aan het bijbehorende commentaar hoort hij dat Engeland tegen Brazilie speelt. Rooney, Ronaldhino, Beckham en Ronaldo worden afgewisseld met een luidkeels Goooooooool! Gol do Brasil! Nou ja, en af en toe Gol do Inglaterra. En als de jongens niet voetballen, dan vechten ze. Wat voor spelletjes de meisjes spelen is minder goed te volgen. Het maakt aanzienlijk minder veel geluid dan de boys-games, maar is aan het lachen te horen wel veel grappiger.

Het heeft ook wel iets. Een paar dagen in dit godvergeten gat te zijn. Een paar dagen lamlendig rondhangen. Wachten op een trein die misschien wel, misschien niet, misschien morgen gaat. Een paar dagen de tijd doden met het doden van de tijd.

Niet te lang. Deze dinsdag, als hij het zevende of achtste verhaal verstuurt, heeft hij er genoeg van. Amy's busreis geeft de doorslag. Nog een dag wacht hij op die trein, el Tren del Morte. Als hij om wat voor reden dan ook morgen niet in die Train of Death zit, neemt hij de bus.

Daags erna, die trein gaat hij inderdaad missen, hij gaat wel maar Verkenner was te laat in de rij, en toen hij eindelijk aan de beurt was is de trein volgeboekt, morgen rijdt hij weer, twee zelfs, maar daar gaat hij niet op wachten, heeft inmiddels voor 100 Bolivianos een buskaartje gekocht, komt hij Amy voor de tweede keer tegen.

"He?! Jij zou gistermiddag toch met de bus naar Santa Cruz gaan?"
"Ja. Maar die ging niet"
"Die ging niet?"
"Nee"
"Waarom niet?"
"Dat weet ik niet" Nou spreekt Amy net zo beroerd Spaans als Verkenner, dus het kan best zo zijn dat het haar wel verteld is, maar dat ze het niet verstaan heeft. Wel gehoord, maar niet begrepen.
"Wanneer ga je nu?"
"Vandaag"
"Hoe laat gaat je bus?"
"Half vijf"
"De mijne gaat om vier uur"
"Jij ging toch met de tren?"
"Dat was ik ook van plan. Volgeboekt. Ik was te laat in de rij gaan staan"
"Hoe laat was dat?"
"Half acht, geloof ik"
"Hoe laat zei je dat jouw bus gaat?"
"Vier uur. De jouwe half vijf?"
"Ja"
"Hm. Ik kan me niet goed voorstellen dat er vandaag twee bussen naar Santa Cruz vertrekken"
"Laat je kaartje eens zien"
De 'boleto' van Verkenner is van dezelfde maatschappij als dat van Amy. Zijn ook twee identieke kaartjes, alleen staat op de een een andere vertrektijd. Is vast dezelfde bus.

Die woensdag was zijn zin om te schrijven of verhalen te versturen zo goed als over. Misschien wel door het vooruitzicht naar Santa Cruz te gaan. Misschien wel door het vooruitzicht van een lange busreis. Misschien wel door het sjagrijn de trein te hebben gemist. Ach, wat doet het ertoe?

Niet helemaal was zijn schrijversenergie verdwenen. De dag was gecarpediemd door Herman en Carine. Miguel's tweede verjaardag, dus hij loopt de hele dag aantekeningen te maken en heeft op internet de betekenis van die naam opgezocht. Vond er drie, waarvan twee in woorden vrijwel hetzelfde luiden. Slechts een klein detail verschilde: de ene betekenis is met, de andere zonder vraagteken. Het miniscule tekentje geeft een wereld van verschil. De trein gaat, gaat de trein? En verder kon hij het nog opbrangen email te checken en te beantwoorden, maar toen was de koek op. Tijd om Quijarro te verlaten. Tijd voor een verandering van omgeving. Tijd om te gaan.


3 brutale vragen:

1.
Als jongens niet voetballen, dan vechten ze. Zo bezien is voetballen beter dan lamlendig rondhangen. want dan gaan jongens alleen maar vechten. En als meisjes niet lachen, wat dan? Dan zijn ze in ieder geval niet blij. Lamlendig rondhangen. Dat is toch zonde van de tijd, niet? Of denkt u daar ander over? Mag hoor. Verkeerde meningen bestaan niet. Alleen maar meningen waar je het oneens mee kunt zijn.

2.
Misschien vindt u het verhaal van Verkenner wel de moeite waard om met iemand te delen. Als dat zo is, stuur of vertel het door.

3.
Misschien, heel misschien is dit relaas van een geinspireerde reiziger u wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456 van de Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. gebruik het anders maar om uw eigen tijd te doden.


Vriendelijke groet, ton