Te mooi om waar te zijn in New York

Donderdag 10 september 2009, dag 2 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee
Fifth Avenue / 34th Street , New York


“Worden we hier opgelicht?” Zijn zus vraagt het met hoorbare argwaan in haar stem.
“Nou ja, dan zijn we alleen maar 172 dollar kwijt.” Zelfs zelf is de man met de hoed verbaasd hoe laconiek zijn antwoord klinkt.
“Laten we het maar doen dan.”
Broer en zus richten hun aandacht weer op Omar.

“Maar”, zegt de man met de hoed hem, “als je klaar bent en we hebben je betaald, dan heb ik twee vragen voor jou. Is dat OK?”
“OK.”, zegt Omar. De donkerdonkere jongen in het felgele jasje met City Sights NY erop begint wat toetsen in te drukken op het indrukwekkende apparaat dat hij uit zijn tas tevoorschijn haalt. Intussen haalt de zus uit haar moneybelt 9 briefjes van 20 dollar.

Het apparaat van Omar spuwt een ontzagwekkend lange tickertape aan tickets. Allemaal toegangskaartjes voor toeristenuitjes in New York: een tour met een open bus downtown, een tour met een open bus uptown, een nighttour met een open bus over de Brooklyn Bridge naar Brooklyn met zicht op de lichtjes van Manhattan, een cruise rondom het eiland, de ferry naar het Vrijheidsbeeld en Ellis Island, en toegangskaartjes voor het Empire State Building. Allemaal voor 86 dollar per persoon.

Broer en zus staan op de hoek van Fifth Avenue en 34th Street, diagonaal tegenover het Empire State Building. Dat 443 meter hoge art decogebouw uit 1931 is hun bestemming en was ook de aanleiding voor de ontmoeting met Omar.

“Are you gonna climb the Empire State?”, vroeg hij het tweetal toen ze over Fifth Avenue kwamen aanlopen.
“Yeah”, antwoordden zij.
“Let me show you something”, begon hij. Hij haalde uit zijn tas een leaflet tevoorschijn en begon die uit te vouwen. Het bleek een map van Manhattan te zijn. De wind vatte grip op de uitgevouwen kaart. “Hou even vast”, zei hij tegen de man met de hoed en gaf hem het ene uiteinde van de kaart. Die nam dat aan.

Terwijl Omar het andere uiteinde vasthield gebruikte hij zijn vrije hand om de twee toeristen de verschillende attracties te wijzen die City Sights NY te bieden heeft. Dat deed hij wel slim.

“Dus jullie willen het Empire State beklimmen? Daarvoor moet je kaartjes kopen bij de kassa binnen in het gebouw”, en hij knikte met zijn hoofd diagonaal naar de overkant, in de richting van het onderwerp van gesprek. “Dat kost 20 dollar. Die kaartjes kunnen jullie ook bij mij kopen, voor dezelfde prijs. Dan hoeven jullie niet drie kwartier in de rij voor de kassa te wachten. Jullie kunnen zo doorlopen naar de security.”

Hij gunde de twee een seconde of twee om dit te laten bezinken.

“But let me show you guys something else”, ging hij verder. “I can offer you the tickets for free.” Hij vertelde dat hij hen een totaalpakket kon aanbieden. Een downtowntour ter waarde van 44 dollar, en een uptowntour van ook 44 dollar, en een Brooklyntour van eveneens 44 dollar, en een nighttour, 44 dollar, en een boottocht rond Manhattan, en een ticket voor de ferry naar het Vrijheidsbeeld.

Weer een seconde of twee.

“En dit alles voor de prijs van 86 dollar.” Het rekenwerk liet hij aan broer en zus zelf over. Die hadden geen twee seconden nodig om te snappen dat die 86 dollar bij lange na niet de uitkomst is van de optelsom van al die afzonderlijke attracties.

Omar zag broer en zus weifelen. Onmiddellijk begon hij hen te wijzen op de aantrekkelijkheid van al die tourtjes. De bijzondere Newyorkse attracties die zij te zien zouden krijgen. Little Italy, Chinatown, East Village, Times Square, Central Park, Greenwich Village, het financiële district, Ground Zero, Battery Park, het Verenigde Natiesgebouw. “And let me show you another thing”: Brooklyn Bridge , Manhattan Bridge , de skyline van Manhattan by night.

“Eigenlijk zijn dat allemaal plekken die we toch al wilden zien”, merkte zus tegen broer op. “Ja”, kon die niet anders dan vanonder zijn hoed beamen. Omar overdonderde hen.

Geen kunst natuurlijk. New York heeft zoveel te bieden dat je met gemak wel tien landmarks kunt opsommen, die iedere bezoeker wel op zijn lijst van niet te missen hotspots heeft staan. Een beetje lijst van NY heeft er meer dan tien.

Het aanbod van Omar leek te mooi om waar te kunnen zijn. En zoiets wekt al gauw argwaan. Want dingen die te mooi lijken om waar te kunnen zijn, zijn dat vaak ook niet.

“Worden we hier opgelicht?” Zijn zus verwoordt hun gedeelde argwaan.
“Nou ja, dan zijn we alleen maar 172 dollar kwijt.” Vertrouwen in zijn medemens overwint zijn wantrouwen.
“Laten we het maar doen dan.”

* * *

Een paar uur later, in een Starbucks Coffe in 34th Street, New York.

En zo zitten broer en zus in deze Starbucks coffeeshop op de begane grond van de Empire State Building. In het Amerikaans is de begane grond de eerste verdieping: 1st floor. Amerikanen tellen net een beetje anders.

Zojuist zijn ze bovenop deze toren geweest. Nou ja, bijna bovenop: op de 102de verdieping, 320 meter hoog, is een observatieverdieping. Omhoog is de torenspits en de antenne die er bovenop staat te zien. Omlaag in alle vier de windrichtingen de stad die de komende dagen onderwerp van hun verkenning zal zijn.

In de rugzak hebben ze een trits aan tickets voor een aantal bus- en vaartochten. De tickets voor het Empire State hebben ze niet meer. Die hebben ze zojuist gebruikt.



3 brutale vragen:

1.
Hebt u dat ook wel eens? Dat u een aanbod krijgt dat te mooi is om waar te zijn? Maar dat u maar niet kunt doorzien of en waar de adder zit? En wat doet u dan?

2.
Misschien vindt u dit verhaal vol attracties aantrekkelijk genoeg om het met iemand anders te delen. Als dat zo is, mail of vertel het door. Maar alleen als u denkt iemand er een plezier mee te doen.

3.
Misschien, heel misschien vindt u dit vakantieverhaal van twee toeristen in New York wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk of wie u maar uw euro waard vindt. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren als u zelf kaartjes koopt bij Omar of een van zijn collega’s.


Groet, ton.

Hoe belangrijk is imago?

Woensdag 16 september 2009, dag 8 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee
Newark Liberty International Airport, New Jersey

Dat gaat niet goed komen zo. Op deze manier gaat De Luister-en-Vertel-Tournee niet het succes worden dat de man met de hoed voor ogen heeft. Een week in New York en één brief verstuurd. Een volle week in the city that never sleeps en zegge en schrijve 1 brief afgerond en gepost. And to make matters worse: geen enkel verhaal geschreven. None. Dat is een pover resultaat. Slecht voor het imago van De Luister-en-Vertel-Tournee. Zo gaat het niet goed komen.

Ze zitten bij gate 67, broer en zus. Nog 20 minuten voor het boorden begint van British Airways-vlucht 188 naar Londen Heathrow. Op een televisiescherm in de wachtruimte staat CNN op. Aan de toon van de presentatoren te horen gaat het over een controversieel onderwerp. De man met de hoed kijkt op van zijn schrijfblok.

Racisme in Amerika. Aanleiding voor de controverse is een uitspraak van ex-president Jimmy Carter dat een deel van de tegenstanders van Obama’s plan voor een nationale ziektekostenverzekering racistische motieven heeft. Heftige discussies in de studio, dat is te begrijpen. Met een half oor en geen oog volgt hij het discours. Het interesseert hem, en toch ook weer niet.

Racisme in Amerika in relatie tot het presidentschap van Obama is meer een imago-kwestie dan harde werkelijkheid. Een willekeurige rijke blanke, die tegen de zorgplannen van Obama is, zal eerder het verwijt racist te horen krijgen dan een willekeurige rijke zwarte, die evenzeer tegen die plannen is. Terwijl ze misschien wel dezelfde reden bezwaren hebben. Namelijk dat ze allebei van mening zijn dat ieder individu zelf maar moet weten of hij zich tegen ziektekosten wil verzekeren en hoeveel premie hij voor welke dekking wil betalen. Of omdat ze allebei van mening zijn dat zo’n volksverzekering best wel een goed idee is, maar dat dat niet mag leiden tot meer belasting. En toch zal die blanke tegenstander sneller voor racist worden uitgemaakt dan die zwarte. Wel een heel goedkope en gemakkelijke sneer van een oude ex-president naar politieke tegenstanders. Staatsmanonwaardig gedrag.

Vandaag is voor broer en zus de laatste dag in New York geweest. Die hebben ze gebruikt om nog een paar souvenirs te kopen. De man met de hoed had zijn kinderen beloofd sportschoenen uit New York mee te nemen. Zijn dochter wilde Nikesneakers en zijn zoon Adidasvoetbalschoenen. Rode had hij gevraagd.

Zouden rode voetbalschoenen beter voetballen dan zwarte? Nou, op zichzelf niet natuurlijk. En zou het wat uitmaken of zijn zoon met Adidas, Puma of nog weer een ander merk speelt? Nike of Cruyff of zo? Zou het uitmaken of hij met drie strepen, met het fraai gestileerde pumalogo of met een swoosh erop gestikt speelt? Nee, ook niet natuurlijk. De kwaliteit van zijn spel wordt vooral door hemzelf en door zijn talent bepaald. En ook nog een beetje door zijn medespelers.

En toch, als de uitstraling van een merk er niet zoveel toe doet, waarom stoppen al die merken dan zoveel marketinggeld en aandacht in het modelleren, boetseren en oppoetsen van hun imago?

De kinderen maken zich een beetje zorgen om hun imago. Zijn dochter is van hockey naar voetbal gegaan en in een nieuw team terecht gekomen. De meeste meisjes zijn ouder en groter en soms maakt ze zich er druk om of ze niet voor jonkie wordt aangezien. En in hoeverre zijn zoon zich druk maakt over zijn imago? Nou ja, rode schoenen. What more is there to say?

Voor het imago van De Luister-en-Vertel-Tournee is de week in New York niet goed geweest. Zonder brieven of verhalen heeft het veel weg van een vakantie. En dat is niet wat de man met de hoed voor ogen heeft.

De reis naar India van de zomer was ook al niet zo productief geweest. Alleen de drie dagen dat hij alleen, zonder reisgenoten was geweest hadden evenzoveel brieven opgeleverd, de grondstof voor zijn verhalen. Vrees bekruipt de man met de hoed dat hij zijn reizen toch maar weer solitair moet gaan plannen om van De Luister-en-Vertel-Tournee een succes te maken. En dat heeft niet alleen met imago te maken.


3 brutale vragen:

1.
En u? houdt u zich wel eens bezig met uw imago? Of telt voor u alleen inhoud? Hm…

2.
Misschien vindt u dit imagoverhaal wel leuk genoeg om met een kennis of een vriend te delen. Een imagodeskundige misschien. Maar alleen als u denkt hem of haar er een plezier mee te doen. Anders houdt u het beter voor u zelf.

3.
Misschien, heel misschien vindt u dit verhaal wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk of wie u maar uw euro waard vindt. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren om aan uw eigen imago te besteden.


Groet, ton.

Hoe erg is het om je paspoort kwijt te zijn?

Dinsdag 14 juli 2009,
dag 7 van weer een Luister-en-Vertel-Tournee in India
Delhi, India

De man met de hoed zit in de Barista coffeeshop aan de buitenste ring van Connaught Circus in Delhi, te genieten van een Mango Granita. Dat is mangosap gemengd met schaafsels mangoijs. Heerlijk koel! Hij schrijft een vriend een brief.

Hoe erg is het om je paspoort kwijt te zijn?

Je zou kunnen zeggen dat erg pas erg is als je het erg noemt en als je dat dan een stukje ten einde denkt is het dus niet zo erg om je paspoort kwijt te zijn zolang je dat maar niet erg noemt.

Laat ik een klein stukje van de context schetsen, en dan dezelfde vraag stellen. Je bent in India. Hoe erg is het dan om je paspoort kwijt te zijn?

Kijk, dan ligt de situatie toch een graadje anders, nietwaar? Probeer het dan nog maar eens niet erg te noemen. Probeer dan nog maar eens nuchter genoeg te blijven om te stellen dat erg pas erg is als je het erg noemt.

Laat ik de schets van de context nog verder uitbreiden, en dan wederom dezelfde vraag voorleggen. Je bent in India en op een bepaald moment ontdek je dat je je portefeuille kwijt bent met daarin je paspoort en rijbewijs, je bank- en creditcard, contant geld in roepies, euro’s en dollars, en nog wat kleinigheden. Hoe erg is dat dan?

Nou, op zijn minst onhandig.

Het was niet het plan vandaag hier in Delhi te zijn. Het was het plan vandaag in Agra te zijn, om naar de Taj Mahal te gaan. En vanmorgen was hij ook nog samen met Yvonne en Raphael in die stad. Maar in plaats van met zijn drieën naar het wonderschone schouwspel van de zonsopkomst over het helwitte mausoleum voor een beeldschone 16de eeuwse prinses te gaan kijken liet hij zich in alle vroegte in een autorickshaw naar het station brengen om de trein naar Delhi te pakken. Zo snel mogelijk een nieuw paspoort en een Indiaas visum regelen. Die vraag hoe erg het is om je paspoort kwijt te zijn was niet zomaar uit de lucht komen vallen. Was niet zomaar een academische kwestie.

Was dat maar waar. Gisteravond, na aankomst in Agra, ontdekte hij dat zijn portefeuille niet meer in zijn rugzak was. In ieder geval niet op de vaste plek. Grondig doorzoeken, alles twee keer uitpakken, leerde dat hij die portefeuille echt kwijt was.

Het laatste moment dat hij zich kan herinneren het nog in handen te hebben gehad was in de trein, vlak na vertrek uit Haridwar, 6 uur ’s morgens, toen de conducteur langs kwam om kaartjes en paspoorten te controleren. Toen had hij het nog. En hij kan zich ook nog herinneren de portefeuille terug te hebben gestopt in de zwarte plastic zak, en die terug te hebben gedaan op de vaste plek in zijn rode The North Face rugzak.

En daarna? Dat is louter speculatie. In de bijna tien uur dat ze in de sleepercoach onderweg van Haridwar naar Agra hebben doorgebracht heeft hij die rode rugzak een stuk als kussen gebruikt om op te slapen, heeft die rode rugzak een stukje onder de bank gelegen waarop ze zaten, en een stuk tussen hem en Yvonne als armsteun.

Hoe dom kun je zijn? Ergens in die bijna tien uur is hij niet oplettend genoeg geweest. Ergens in die bijna tien uur is hij niet alert en scherp genoeg geweest om te voorkomen dat hij nu zonder paspoort, zonder visum, zonder bank- en creditcard en zonder geld zit. Ergens in die bijna tien uur is hij anders dan tijdelijk gescheiden van het bewijs dat hij is die hij zegt te zijn. Langer dan eventjes kan hij niet zijn identiteit bewijzen als een of andere autoriteit daarnaar vraagt. Langer dan eventjes is hij officieel niemand.

Hij is zojuist bij de Nederlandse ambassade geweest om een noodpaspoort aan te vragen. Dat kan hij morgen ophalen. Kijk, dan is het identificatieprobleem opgelost. Werd op de ambassade trouwens heel erg vriendelijk en correct geholpen door een ambassademedewerker.

“Ik zal ook een brief voor de Indiase autoriteiten opstellen. Daarmee kunt u een nieuw visum krijgen. Ik zal erbij schrijven waar u precies moet zijn.” Lijkt erop alsof de ambassade dit soort gevallen vaker bij de hand heeft gehad.

Bank- en creditcard had hij gisteravond, meteen na de vondst van de vermissing, al laten blokkeren, dus de financiële schade zal ook wel meevallen. Gelukkig wist hij het telefoonnnummer van Rabobank Oisterwijk nog uit zijn hoofd, en gelukkig was het door het tijdsverschil van drieëneenhalf uur in Nederland nog kantoorurentijd. Werd aan de telefoon trouwens heel erg vriendelijk en correct geholpen door de bankmedewerkster.

Cards werden meteen geblokkeerd.
Of ze meteen nieuwe voor hem moet aanvragen?
Ja, doe maar. Wel zo handig als hij weer terug in Nederland is.
Of hij nog geld op zak heeft?
Eh, nee, dat is hij ook kwijt geraakt.
Of ze via interbanking moet gaan kijken of ze geld naar India kan overmaken?
Nee, dat hoeft voorlopig niet. Hij denkt een andere, eenvoudigere manier te weten die hij eerst wil proberen. Als dat niet lukt, belt hij wel weer.
Ze wenst hem succes en zal ervoor zorgen dat bij thuiskomst nieuwe pasjes klaar liggen.

Meteen daarna zijn broer gebeld en gevraagd of die 500 euro naar de bankrekening van Yvonne wil overmaken. De man met de hoed heeft zijn broer voor al zijn zaken en voor alle zaken van zijn bedrijf gemachtigd. Wel zo handig als hem in het buitenland iets overkomt. Gelukkig krijgt hij zijn broer meteen aan de lijn. Hij zal het meteen in orde maken, dan staat het geld een dag later op de rekening van Yvonne.

Daarna bij een ATM met de bankcard van Yvonne 10.000 roepies opgenomen. Voorlopig kan hij op dat vlak ook weer vooruit.

Sippend aan zijn Mango Granita denkt de man met de hoed aan de gebeurtenissen van afgelopen dag. Hij komt tot de conclusie dat het verliezen van paspoort, rijbewijs, bank- en creditcard en contant geld niet echt erg is. Wel onhandig.

Wat hij wel erg vindt? Nou kijk, vijf jaar geleden is hij met De Luister-en-Vertel-Tournee begonnen en vier jaar geleden met deze intensiteit van reizen. Je mag dus gerust stellen dat hij een ervaren reiziger zou moeten zijn. En dan laat hij zich zoiets doms overkomen!


Dat vindt hij wel erg. Waarom? Omdat hij het erg noemt.



3 brutale vragen:


1.
Kent u dat ook? Dat een tegenslag vantevoren minder erg lijkt dan het blijkt te zijn als het je daadwerkelijk overkomt? Of dat een tegenslag pas echt erg is als je dat zo noemt?


2.
Misschien kent u wel iemand die dit verhaal over het domme verlies van een paspoort wel leuk vindt om te lezen. Als u zo iemand kent, stuur of vertel het door. Maar alleen als u denkt dat u hem of haar daar een plezier mee doet. Anders kunt u dit verhaal beter verliezen.


3.
Misschien, heel misschien vindt u het verhaal over hoe erg het is om je paspoort kwijt te raken wel een euro waard. Als dat zo is, doneer het aan rekeningnummer 1689.67.456, t.n.v. Stichting Luister en Vertel Tournee te Oisterwijk of wie u maar uw euro waard vindt. Maar alleen als u het een euro waard vindt. Anders niet. Anders kunt u het beter bewaren voor als u zelf uw paspoort kwijt bent.


Groet, ton.